ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ Ε; ΝΑ!

Δημοψήφισμα για την υποθαλάσσια αρτηρία είχε υποσχεθεί ο Φτερωτός. Και κάποιοι τον πιστέψαν, αλλά μάλλον αυτοί οι κάποιοι θα τον πιστεύανε ό,τι και να τους έλεγε, εδώ πιστέψανε και τις βαρκελονικές φιλοδοξίες του Ατσαλάκωτου. Τέλος πάντων σήμερις, υποτίθεται, είχανε τα καλόπαιδα δημοτικό συμβούλιο όπου θα συζητούνταν τα περί δημοψηφίσματος. Όλως τυχαίως σήμερις το Σουφλιαπουργείο σύνηψε συμφωνία με κατασκευαστική εταιρεία για την έναρξη εργασιών της υποθαλάσσιας. Δημοψήφισμα ε; Πάρτε τα Σουφλιαρχίδια τώρα, πάρτε και τα ατσαλάκωτα φτερωτά αρχίδια, ετοιμαστείτε να ευτυχέσετε στην ερωτική υποθαλάσσια αρτηρία. Α, και μια λεπτομέρεια... Ο ίδιος ο Ατσαλάκωτος, προκειμένου να τηρήσει την προεκλογική δέσμευσή του, κατέθεσε την πρόταση περί δημοψηφίσματος, σίγουρος για την καταψήφισή του. Ασε που είχε και τα νώτα του φυλαγενα καλά χάρη στον σαρακατσάνο ΥΠΕΧΩΔΕ...
Πόσο με αρέσει να ζω στη Θεσσαλονίκη...

Ο ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠΑΡΟΟΥΖ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ

Το δεύτερο μέρος άρθρου του Ηλία Μαγκλίνη, για τον Γουίλιαμ Μπάροουζ, στο περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, το Μάρτιο του 1998.

Nothing is true; everything is permitted: το αγαπημένο μότο του Μπάροουζ. Δανεισμένο από έναν Πέρση του 11ου αιώνα, σύγχρονου του Ομάρ Καγιάμ, τον Χασάν Ι. Σαμπάχ, που είναι γνωστότερος ως ο «Γέρος του Βουνού», θρησκευτικός ηγέτης και πολιτικός ταραξίας, ο οποίος ίδρυσε την αίρεση των Ισμαηλιτών. Για 35 χρόνια ο Σαμπάχ ζούσε σ' ένα κάστρο στην κορυφή του όρους Αλαμούτ, σε μια κοιλάδα νότια της Κασπίας Θάλασσας, όχι μακριά από τη σημερινή Τεχεράνη. Εκπαίδευε πολιτικούς φονιάδες τους οποίους έθιζε στο χασίς και το όπιο, αλλά και στη σκληρή ασκητική ζωή. Από ένα σημείο και μετά, οι εκπαιδευόμενοι φονιάδες διέπρατταν τα εγκλήματα μη έχοντας αίσθηση της πραγματικότητας.

«Οι δολοφόνοι του», γράφει ο Μπάροουζ, «έσπερναν τον τρόμο σ' ολόκληρο το μουσουλμανικό κόσμο. Κάθε φορά που σχεδιαζόταν κάποια ενέργεια εναντίον του Αλαμούτ οι ασασίνοι χτυπούσαν. Ιολογική ενέργεια; Αλλά τι είναι ιός; Ίσως να είναι απλώς μια σειρά εικόνων όπως τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά που γίνεται ξαφνικά πραγματικότητα». Είναι ίσως η πρώτη μορφή «πλύσης εγκεφάλου» που τόσο πολύ της μόδας έγινε στον αιώνα μας. "Σκέψου το: έλεγχος της σκέψης. Διάλυσε οποιονδήποτε και ξαναφτιάξε τον σύμφωνα με τα γούστα σου".

Μεταφέροντας την έννοια του εθισμού και της εξάρτησης από τη σφαίρα των τοξικών ουσιών στην πολιτική, την πληροφορική, την επικοινωνιολογία, την τεχνολογία, ο Μπάροουζ αποτυπώνει τον υποχθόνιο τρόπο με τον οποίο κινούνται σήμερα τα κέντρα ελέγχου και εξουσίας. Είναι εξάλλου γνωστό ότι τα ΜΜΕ ο Μπάροουζ τα αποκαλούσε «στούντιο που κατασκευάζουν πραγματικότητες». Η εξάρτηση από την τηλεόραση, την ακατάσχετη ροή εικόνων (σε βαθμό που ένα δελτίο ειδήσεων να πλησιάζει την αισθητική ενός video-cIip του ΜΤV) και λέξεων (υπερ-πληροφόρηση που μεταφράζεται σε α-πληροφόρηση, δηλαδή, σκέτος θόρυβος), είναι μονάχα ένα μέρος του τρόπου με τον οποίο πλάθονται συνειδήσεις και ασκείται η εξουσία σήμερα.

(Συνεχίζεται...)

Λίγο ακόμη και θα κλείναμε εβομάδα δίχως ποστ! Μπορεί να είμαστε πέντε, αλλά είμαστε και τεμπέληδες, τουλάχιστον διαδικτυακά και σε ό,τι προσεγγίζουμε ερασιτεχνικά... Γιατί, κατά τα άλλα, άστα γάματα. Για όλους τους τεμπέληδες, το παρακάτω άσματιον...

ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠΑΡΟΟΥΖ - "ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ"

του Ηλία Μαγκλίνη, από το τευχος Μαρτίου 1998 του περιοδικού "Διαβάζω"

(Λόγω της έκτασής του, το κείμενο θα αναδημοσιευτεί σε τέσσερις συνέχειες)

“Σηκώστε τον ποδόγυρό σας, κυρίες μου, μπαίνουμε στην κόλαση”, έγραφε στον πρόλογο του “Ουρλιαχτού” του Άλεν Γκίνσμπεργκ ο Ουίλιαμ Κάρλος Ουίλιαμς. Ήταν όμως ο Ουίλιαμ Σ. Μπάροουζ που στο έργο του αποτύπωσε με τα πιο ζοφερά χρώματα πώς μετά το 1945 η ζωή στον πλανήτη μπορεί να μοιάζει με κόλαση. Γιατί όμως μετά το 1945; Διότι τον Αύγουστο εκείνου του έτους πραγματοποιήθηκαν οι δύο πρώτοι ατομικοί βομβαρδισμοί εναντίον της lαπωνίας.

Αν ο Αλμπέρ Καμύ και ο Τέοντορ Αντόρνο ισχυρίζονταν πως μετά τα Άουσβιτς και τα Νταχάου (όπου οι μαζικής κλίμακας φρικαλεότητες είχαν έναν πρωτοφανή γραφειοκρατικό και βιομηχανικό χαρακτήρα), η ποίηση δεν έχει πια κανένα νόημα, ο Μπάροουζ διακήρυττε ότι μετά τη Βόμβα ο πολιτισμός έτσι όπως τον ξέρουμε, οδεύει προς το τέλος του. Το “νέο όπλο” ήταν πράγματι κάτι το ασύλληπτο: στη Χιροσίμα, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, 30.000 άνθρωποι πέρασαν στην ανυπαρξία. Κι όταν ο φερόμενος ως “πατέρας της ατομικής βόμβας” φυσικός Οπενχάιμερ είπε στον τότε Αμερικανό Πρόεδρο Χάρι Σ. Τρούμαν “λερώσαμε τα χέρια μας με αίμα”, ο τελευταίος τού απάντησε: “Με λίγo νερό θα το ξεπλύνουμε”.


Για τον Μπάροουζ η βόμβα δεν ήταν παρά το σύμβολο αυτού ακριβώς του τρόπου σκέψης, το σύμβολο του πνεύματος, του κλίματος μιας νέας εποχής όπου καμία απαγόρευση δεν ισχύει. Επιπρόσθετα, τα δεδομένα για την πραγματικότητα που μας περιβάλλει άρχισαν να μεταβάλλονται δραστικά. Σύμφωνα με τον Μάλκολμ Μπράντμπερι, “Μετά τον πόλεμο ακολούθησε μια εποχή υλισμού, στρατιωτικής επέκτασης, ιδεολογικής ανησυχίας και μια αίσθηση ταχύτατης μεταμόρφωσης της ανθρώπινης συνείδησης. Ήταν η εποχή των ΜΜΕ, της στιγμιαίας καταγραφής, του νέου συστήματος μηνυμάτων, του πολλαπλασιασμού των υφών, της επιταχυνόμενης σύγχυσης των επιπέδων της πραγματικότητας.


Όπως άρχισαν ολοένα και περισσότερο να παρατηρούν οι συγγραφείς, ήταν μια εποχή στην οποία η πραγματικότητα έμοιαζε όλο και πιο πολύ με το μη-πραγματικό (unreality), συχνά δε το αληθινό (actuality) ξεπερνούσε την ικανότητα ενός συγγραφέα να το μετατρέψει σε εικόνα και η μυθοπλασία χρειαζόταν να γίνει υπερμυθοπλασία για να τα βγάλει πέρα με το πιο μυθοπλαστικό στάδιο της ιστορίας”. Ή, όπως το έθεσε, σε ένα γενικότερο βέβαια πλαίσιο, ο Βλαδίμηρος Ναμπόκοφ, “η πραγματικότητα είναι μια λέξη που δεν σημαίνει τίποτα αν δεν γράφεται μέσα σε εισαγωγικά”.


Τα εφιαλτικά σχήματα του Μπάροουζ είναι η περιγραφή ενός κόσμου που έχει υποστεί ένα ισχυρότατο σοκ και αντανακλούν αυτή τη σύγχυση όταν συνειδητοποιεί κανείς ότι δεν υπάρχει πια μια πραγματικότητα, ότι κάθε άνθρωπος κινείται μέσα στο αυστηρώς περιορισμένο πλαίσιο της προσωπικής και υποκειμενικής αντίληψης που έχει για τον κόσμο. Όπερ σημαίνει: “Τίποτα δεν είναι αλήθεια”. Κατ' επέκταση: Ολα επιτρέπονται”. Διότι αν τίποτα δεν είναι αληθινό, τότε ακόμα και η πιο βδελυρή πράξη, η μεγαλύτερη κτηνωδία δεν έχει καμιά απολύτως

σημασία ή συνέπεια.


Ο Ζαν-Φρανσουά Λιοτάρ γράφει ότι: “Δεν έχουμε να κάνουμε αληθινά με έναν σκοπό ζωής. Ο σκοπός αυτός έχει αφεθεί στη διάκριση του καθενός. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Και όλοι γνωρίζουν πόσο λίγoς είναι τούτος ο εαυτός”.

Ποιος είναι αυτός στα αριστερά του nikolakisdiaselos? O Γουίλιαμ Μπάροουζ φυσικά. Η φωτό είναι τραβγημένη στου Ρέντη όπου οι δύο κύριοι παρακολούθησαν προπόνηση της ομάδας νέων του Ολυμπιακού.
Πέρα από την πλάκα, στη φωτό δύο μορφές της λογτεχνίας του 20ού αιώνα: ο Γ. Μπάροουζ αριστερά, και δεξιά του ο nikolakis, ε, συγγγνώμη, ο Τζακ Κέρουακ.

Ρε άει σιχτίρ...

Σίγουρα ήδη το 'χουν πει πολλοί, αλλά αυτό που έγινε αποτελεί ένα ακόμη σημάδι ποινικοποίησης της καθημερινότητάς μας, λογοκρισίας και φασιστοποίησης. Ούτε κι έχω καμία διάθεση να το αναλύσω.

Απλώς να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στον Αντ.Τσ. και στο blogme.gr



Σκατά στους τηλεβιβλιοπώλες...
Περισσότερα και ουσιαστικότερα εδώ:
http://www.blogme.gr/
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=591327
http://monitor.vrypan.net/search?q=blogme.gr
http://funel.blogspot.com/

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΓΕΙΩΝ ΑΠΟΛΑΥΣΕΩΝ ΤΟΥ ΜΠΟΣ (3)

ΟΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ

Σημείο Πρώτο: Και είπε ο Θεός στον αγαπημένο του Υιό: «Θα σε κυνηγήσουν, θα σε βρίσουν, θα σε εκδιώξουν, θα κινδυνέψει η ζωή σου και το αλαβάστρινο του ρόδινου προσώπου σου. Θα είσαι ξένος ανάμεσα σε αδερφούς, θα σε απαρνηθεί η οικογένειά σου, οι φίλοι του Καζαντζίδη, και η ένωση ζαχαροπλαστών της Μποταφούγκο. Θα σε τραυματίσουν την ώρα που θα δοξάζεσαι με την συγκλονιστική σου εμφάνιση σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Θα σε χλευάσει η δημοσιογραφική πλέμπα της Ρίο Άβε. Θα βάλουν μια αθλήτρια του τραμπολίνο για να διεκδικήσει τη νομαρχία, τη δικιά σου νομαρχία, αυτή που σου ανήκει ελέω μοναρχίας (και βλακείας επίσης). Αλλά εσύ, αφού υποστείς τα πάνδεινα, αφού αντέξεις το ανάντεχο, θα κατορθώσεις να σταθείς στα πόδια σου και να συντρίψεις τα στίφη των κολασμένων δαιμόνων με τη βοήθεια της Παναγιάς και του αλησμόνητου Πόντου.».
Δυστυχώς, ο ψεύτης κι ο κλέφτης, θα χαίρονται για μια τετραετία ακόμα…

Σημείο Δεύτερο: Ο νομάρχης της Μποταφούγκο δήλωσε σε συμπαθών τοπικό κανάλι ότι κοινωνικά ανήκει στην Αριστερά και πολιτικά στη Δεξιά. Εγώ, όταν βαριέμαι το πρωί στη δουλειά, είμαι με τον Συνασπισμό, το μεσημέρι χαριεντίζομαι με την Τατιάνα και την πασοκική κουλτούρα της, το απόγευμα τα ξύνω γενικώς, το βράδυ γουστάρω Κανέλη, και τα μεσάνυχτα δεν βλέπω την τύφλα μου. Τι λέτε; Πληρώ τα κοινωνικοπολιτικά κριτήρια για να γίνω τοπάρχης Άνω Μαγουλίτσας;

Σημείο Τρίτο: Η Βέφα Αλεξιάδα Κομνηνού πραγματοποίησε την παρθενική της εμφάνιση στην πασαρέλα σε κοσμική εκδήλωση του Λάκη Καπαμά. Τι παρίστανε ακριβώς ή ποιο νούμερο εκτελούσε, δε γνωρίζω να σας το πω.

Σημείο Τέταρτο: Εγώ πάντως νόμιζα ότι κάποια είδη είναι προς εξαφάνιση…

Σημείο Πέμπτο: Το πήρα απόφαση και είναι οριστικό: Θα πάω στην Αμερική, στο Πορτ Φολκ. Εκεί λέει, είναι και γαμώ τις φάσεις. Μάχιμα αμερικανάκια εκπαιδεύονται σε πολεμικές ασκήσεις προσομοίωσης (καλύτερα κι από video game δηλαδή), ελικόπτερα πετάνε πάνω απ΄ το κεφάλι σου, τανκ περιφέρονται σε απόσταση αναπνοής, καταπράσινα, καλαίσθητα λιβάδια επιδαψιλεύουν την όρασή σου με αξέχαστες στιγμές ηρεμίας. Και το σημαντικότερο; Ζητάνε κόσμο για να υποδύεται ισλαμιστές τρομοκράτες και Ιρακινούς πολίτες στις εικονικές μάχες. Το μεροκάματο; 220 δολάρια την μέρα!!! Έφυγα τρέχοντας…

Σημείο Έκτο: Θρύλος forever! Ειδικά φέτος, είναι απόλαυση να παρακολουθείς τον Ολυμπιακό να ξεδιπλώνει όλη την ποδοσφαιρική του μαγεία στο γήπεδο! Ώρες-ώρες οι παίκτες του μου θυμίζουν πενηντάχρονους ξυλοκόπους που μόλις πρόσφατα παράτησαν τα τσεκούρια για τα μάτια του ηλεκτρικού πριονιού-γητευτή δέντρων, Χουκσβάρνα. Η αποτυχία όμως έγκειται στο γεγονός ότι δεν κατέχουν ακόμη πως να το χειριστούν. Ο Καφές μέχρι να βράσει χύνεται, ο Ιερώνυμος κουβαλάει τις σακούλες για τον εμετό, ο Ρίμπο κατεβαίνει νομαρχιακός σύμβουλος στο δημοτικό διαμέρισμα της Μποταφούγκο, ο Τζόρτζεβιτς πρωταγωνιστεί σ’ εμφυλιοπολεμική ταινία στα περίχωρα του Βελιγραδίου, και οι υπόλοιποι (πλην ελάχιστων περιπτώσεων) ανανεώνουν την κάρτα εργασίας τους στις προπονήσεις ως νεροκουβαλητές κι έμβια δοκάρια. Κάβλα! Ολυμπιακός – Γαργαλιάνοι Κορυτσάς 1-3!!!!

Σημείο Έβδομο: Να κι ένα τραγουδάκι που σκέφτηκα για να αποχαιρετήσω τα πάτρια εδάφη, φεύγοντας για τη ξενιτιά: ‘Ιρακινάκι θα ντυθώ δε βαστάω άλλο να πεινώ, στην Αμέρικα θα ταξιδέψω μ’ ελικόπτερα και τανκ θα παίξω, θα τρώω θα γελάω κι αν γουστάρω θα πολεμάω, τα λεφτά είναι καλά, ελάτε όλοι βρε παιδιά!’

Σημείο Όγδοο: Αλλάζουμε θέμα, με μια είδηση απ’ τον κόσμο της show biz: Ο Βασίλειος Κωτέτσος πήγε σε κομμωτήριο να κάνει ντεκαπάζ κι έκαψε τα μαλλιά του. Το απόλυτο δράμα! Είναι αυτό που λέει ο λαός: Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων και οι κότες-κομμωτές.

Σημείο Ένατο: Πολύ μ’ αρέσει ο Αλέξης Τσίπας και Φιλότιμος ως άλλος δαφνοστεφανωμένος κι ευειδής Φαέθων στο πυρρίχιο άρμα του 10 κι εξήντα%. Ακόμα δε βύζαξε το γάλα της νεοελληνικής ιλαροπολιτικής και θέλει λέει να ενώσει την Αριστερά-ξύπνα Μπολιβάρ να καμαρώσεις τα μπάσταρδά σου-. Ενωμένη Αριστερά, Ενωμένα Εμιράτα, Βραχάτι, Κιάτο το ίδιο συνδικάτο! Απομένει να δούμε τις αντιδράσεις του ΝεοΣαρτροΜπετίτ Καίσαρα. Θα κρατήσει τον θρόνο του ή θ’ αρχίσει να του τον ροκανίζει σταδιακά ο επίδοξος Ηλιογάβαλος του ΞΥΡΙΣΑ;

Σημείο Δέκατο: Αλήθεια, ο Μπαλάσκας-Τραγιάσκας τι κάνει; Πού το έχετε κρύψει αυτό το παιδί; Γιατί μου στερήσατε την ημερήσια ψυχαγωγία μου;

Σημείο Ενδέκατο: Σε τηλεοπτική εκπομπή για τον β’ γύρο των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης, το Βλαστάρι της Ελευθεροτυπίας- όπου μας συμφέρει-, αντιμετώπισε με δριμύτητα και ειρωνεία την κριτική που άσκησε βουλευτής του ΚΚΕ στα δύο μεγάλα κόμματα για τους χειρισμούς τους στο θέμα της Παιδείας. Τι το τόσο εξωπραγματικό είπε ο άνθρωπος; Ότι και επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, η παιδεία είχε τα ίδια χάλια. Κι ότι οι απεργοί εκπαιδευτικοί, οι καταληψίες μαθητές, και οι φοιτητές είχαν την ίδια αυταρχική αντιμετώπιση. Τι αντέταξε χλευαστικά το Βλαστάρι; Ότι καλό θα ήταν να μιλήσουμε και για το τι έγινε κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων.! Αυτά. Αλλά δεν πειράζει. Κάποιοι που τα ζήσαμε από πρώτο χέρι, θυμόμαστε και γνωρίζουμε. Κάποιοι άλλοι, ξέρουν απλώς να εξασκούν άψογα το αντιπολιτευτικό τους παιχνίδι…

Σημείο Ενδέκατο: Κι ύστερα μας φταίνε οι φίλοι μας οι Κνίτες που μας αποκαλούν Πασόκους επειδή διαβάζουμε Ελευθεροτυπία-όπου μας συμφέρει-. Μ’ αυτά που βλέπουν οι άνθρωποι, δεν είναι να τους πνίξει το κρίμας και το άδικο;

Σημείο Δωδέκατο: Ο Χριστόδουλος ήταν λάβρος όσον αφορά τον γάμο ανάμεσα σε ομόφυλους. Κι εδώ που τα λέμε, είχε και κάποιο δίκιο. Σκεφτείτε μόνο τι έχει να γίνει αν αρχίσουν να παντρεύονται μεταξύ τους οι «ροζ» παπάδες κι εκτός απ΄ τη δικιά τους συνένωση, συνενωθούν και οι εκκλησίες τους! Ξέρετε πόσα μαγαζιά θα κηρύξουν πτώχευση;

Σημείο Δέκατο Τρίτο: Ο Εθνάρχης Jr. δέχτηκε επιτέλους τους δασκάλους. Ζήτω! Άξιος! Απ΄ την μεριά μας, ενθουσιασμένοι απ΄ τη γενναία αυτή χειρονομία, προσφέρουμε σαν δώρο δύο μπουκαλάκια οινόπνευμα, ευγενική χορηγία του μπακάλικου που διατηρεί ο θείος μας ο Μήτσος στις Κουκουβάουνες. Γιατί, όσες οι χειραψίες με την μικροαστική πλέμπα, τόσες και οι πιθανές εστίες μόλυνσης των παιδιών απ΄ τα τρυφερά χάδια ενός ευτυχισμένου χαζομπαμπά. Και ποιος ακούει τη γιατρό χωρίς σύνορα μετά…

Σημείο Δέκατο Τέταρτο: Δεν είμαι καλά σήμερα. Καθόλου καλά. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω την κατατρόπωση της ελληνικής ομάδας επιβίωσης απ΄ τους- φωτιά στους άπιστους- Τουρκαλάδες. Στο εθνικό sport της ρέκλας μας, στο ψάρεμα, κατορθώσαμε να πιάσουμε μονάχα πέντε ψάρια, έναντι 26 που έπιασαν οι Οσμάνοι. Ντροπή κι αίσχος! Με τι μούτρα θα γυρίσουν οι Εφιάλτες στα πάτρια εδάφη; Κι αυτός ο Θεός της Ελλάδος, δεν ελέησε ο άκαρδος να κάνει πάλι κανένα θαύμα και να πολλαπλασιαστούν ως εκ θαύματος οι τσιπούρες και οι παλαμίδες;

Σημείο Δέκατο Πέμπτο: Υπάρχει πρόταση από μια μερίδα της εκπαιδευτικής κοινότητας να κατεβούν όσοι βεβαίως το επιθυμούν στην παρέλαση με πανό και μαύρες σημαίες. Δεν σοβαρευόμαστε λιγάκι, λέω εγώ! Μέγιστο ολίσθημα και αμαρτία διαπραγμένη αναίσχυντα ενώπιον της γαλανόλευκης και του σταυρού! Σκέφτεστε λιγάκι τον αποτροπιασμό που θα νιώσει σύσσωμη η υψηλή κοινωνία της Αθήνας και της Μποταφούγκο (ναι, αυτή που τσαλαπατιέται και σκυλοβρίζεται για να κοτσάρει την μούρη της φάτσα κάρτα στις κάμερες); Σκέφτεστε λιγάκι τις στομαχικές διαταραχές που θα προκληθούν στα αδυνατισμένα σολαριούχα σώματα των κυράδων (όχι της Αβινιόν) αλλά της γούνας από βιζόν; Πώς περιμένετε να νιώσουν οι εθνικοπατερούλες αντικρίζοντας το μαύρο χρώμα της αναρχίας και της σήψης κάτω απ΄ τον γαλάζιο ουρανό; Έτσι θα τιμηθεί η ανδροπρέπεια, η πειθαρχία και ο κληρονομικός ηρωισμός των προγόνων μας; Ευτυχώς που υπήρχαν και κάποιοι εκπρόσωποι του συντονιστικού των μαθητών (κνιτάκια προφανώς) που έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους αντιπροτείνοντας τον διαμοιρασμό κονκάρδων και αυτοκόλλητων. Σκέφτονται οι άνθρωποι λογικά και λένε: Τόσο υλικό στοκ στην αποθήκη. Αν δεν το χρησιμοποιήσουμε και τώρα, θα μας ξεμπροστιάσει ο Εισαγγελάτος κατηγορώντας μας για σπασμένους πλαστικούς κορμούς σημαιών, αραχνιασμένα αυτοκόλλητα και σκουριασμένες καρφίτσες.

Σημείο Δέκατο Έκτο: Δεν μου λέτε; Εκείνα κει τα γαρούφαλλα που είχε μοιράσει λίγα χρόνια πριν το ΚΚΕ στους μπάτσους, μπας και ήταν τελικά βουτηγμένα από κοιμητήρια;

Σημείο Δέκατο Έβδομο: Ο Byron μοίρασε ιδιόχειρες μπροσούρες-μανιφέστα (επηρεασμένος σαφώς απ΄ τα κινήματα του Bauhaus και του Fluxus) σε θεατρική ομάδα αστυνομικών. Εκτός των άλλων, ξεστόμισε και το κορυφαίο: ‘Είμαι το Mirage (γαλλιστί: αντικατροπτισμός, οπτασία) της ψυχής σας!’. Αυτά είναι. Το καλλιτεχνικό όραμα των αστυνομικών να συμπυκνώνεται στον Λιγόδωρα, αυτή την σύγχρονη, συλφυδική περσόνα της ελληνικής κουλτούρας. Έχουμε ξεφύγει από καιρό, μου φαίνεται…

Σημείο Δέκατο Όγδοο: Οι μπάτσοι στην Τουρκία ξυλοκοπούν αλύπητα τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των πολιτικών κρατουμένων. Οι εγχώριοι μπατσούληδες, αυνανούληδες και κωλοβαρούληδες, τηλεφωνούν στα σχολεία και ζητάνε ονόματα απεργών. Φοράμε και στολή στους ηλίθιους για να γιγαντώνουμε τη βλακεία που τους δέρνει. Αλλά τι περιμένεις σε μια κοινωνία με αταβιστικά, σημειολογικά και ιστορικά κατάλοιπα; Κάποτε, οι μισοί χαφιέδιζαν και οι άλλοι μισοί χαφιεδίζονταν. Οι πρώτοι ασφαλώς, ήταν άξια τέκνα και υπηρέτες της δημοκρατίας. Οι δεύτεροι, ΕΑΜοβούλγαροι προδότες.

Σημείο Δέκατο Ένατο: Ο Οδυσσέας Κυριακόπουλος μετά τη θητεία του ως πρόεδρας του ΣΕΒ, ευαισθητοποιήθηκε, μεταμέλησε, κι ανέλαβε πρόεδρας της Λυρικής Σκηνής με σκοπό την πλήρη εξυγίανσή της. Είδατε σιγά-σιγά που υλοποιείται το προεκλογικό πρόγραμμα του Νικηταρά Κακλαρούμελη περί χορηγιών και ιδιωτικών πρωτοβουλιών; Και που είστε ακόμα. Σε λίγο καιρό, ο Κόκκαλης θα διοργανώνει ποιητικές βραδιές υπό το φως των κεριών, η Vodaphone θα σπονσοράρει τα κουστούμια που θα ενδύονται οι ηθοποιοί του Εθνικού Θεάτρου, κι ο Κοντομηνάς θα χρηματοδοτεί τα πειραματικά θέατρα δρόμου.

Σημείο Εικοστό: Να που τελικά αποκτήσαμε κι αυτόκλητους κοινωνικούς Ράμπο. Με φρασεολογία-ξεπατικωσιά χούντας, ο εν λόγω κύριος κατακεραυνώνει τους απεργούς δασκάλους επειδή με τις ενέργειές τους διαταράσσουν τη δημοσία τάξη κι ανάβουν φωτιές στις άλλες κοινωνικές ομάδες που ενδεχομένως να ζηλέψουν και αρχίσουν να ζητάνε κι αυτές καραμελίτσες. Έτσι όπως πάει, τον κόβω εγώ, θα νοικιάσει κανένα τανκ και θα εισβάλλει στα σχολεία…

Σημείο Εικοστό Πρώτο (και τελευταίο): Αφιερωμένο εξαιρετικά σε αυτούς που θα μου κάνουν παρέα σε μια επίγεια ή μεταθανάτια (για τους πιστούς χριστιανούς) κόλαση: Ο Ιερώνυμος Μπος, ο σπουδαιότερος ηθικολόγος ζωγράφος της Ευρώπης, δούλεψε δέκα χρόνια το σημαντικότερο έργο του, το τρίπτυχο «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων». Το τελευταίο μέρος του έργου αυτού, είναι αφιερωμένο στην τιμωρία που επιφυλάσσει η ηθική, φυσική, θρησκευτική (κι ότι άλλο νομίζετε, μιας και η αναγωγή αυτή δεν εξυπηρετεί τίποτε άλλο από μια συμβολική μετάθεση του μένους και της οργής μας ενάντια στην αμετροέπεια, τη χλιδή, τη φιλαυτία, την πλεονεξία, την αλαζονεία και τα υπόλοιπα «θανάσιμα αμαρτήματα» που εκπορεύονται απ΄ την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας και την εναγώνια ονείρωξη της μικροαστίας.) τάξη του κόσμου σ’ αυτούς που εκπίπτουν σε ασυγχώρητες αμαρτίες.

Κυρίες και κύριοι, εσείς που νομίζετε ότι ο κόσμος είναι ένα απέραντο οικόπεδο που το αγοράζετε μισοτιμής, σας πληροφορούμε με λύπη ότι οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες.

Οι υπόλοιποι (και μέσα σ’ αυτούς κι εγώ), φτύνοντας λέξεις, προσπαθώντας να κοιτάξουμε μέσα απ΄ τα μάτια της μικρής Νίνας, βολτάροντας με τα ταίρια μας στην αχλή της φθινοπωρινής ώχρας και κολυμπώντας στο γλαυκοπράσινο της θάλασσας, μαθαίνοντας απ΄ τα παιδιά στην Πενσυλβάνια που ξύρισαν τα κεφάλια τους για να συμπαρασταθούν στον καρκινοπαθή συμμαθητή τους, καταγγέλλοντας την αδιαφορία του κράτους και της εργοδοσίας για τα 20.000 εργατικά ατυχήματα στη χώρα μας μέσα σ’ ένα χρόνο, βρίσκοντας καταφύγιο στην ατάκα του φοιτητή «αυτοί που μας κλέβουν τα βιβλία, μας κατηγορούν ότι είμαστε αδιάβαστοι», συνεχίζοντας να σκαρώνουμε πλάκες, να πετυχαίνουμε και να τα σκατώνουμε, θα προχωράμε. Είτε με ακρωτηριασμένα μέλη, πληρώνοντας τα λάθη και τις αδυναμίες μας, είτε ακούγοντας την ηχώ του άλλου, του διπλανού μας, κάθε φορά που θα προφέρουμε ΕΓΩ…

Τι βλέπει η Νίνα απ' το μπαλκόνι ΙΙ

Εδώ http://panokato.blogspot.com/2006/10/blog-post_116058672151902767.html το "Τι βλέπει η Νίνα από το μπαλκόνι Ι"

Μέρες τώρα η Νίνα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον Παναγιώτη (ένα συνομήλικό της στη δική μου πολυκατοικία, στον πρώτο) φωνάζοντάς του, με τα σπασμένα ακόμη ελληνικά της, απ' το μπαλκόνι: "Παναγιώτη, βγαίνει έξω!". Ο Παναγιώτης είτε δεν την ακούει, είτε δεν καταλαβαίνει ότι στην πραγματικότητα του φωνάζει να βγει έξω. Η Νίνα, πιστεύοντας ότι ο Παναγιώτης την αγνοεί επιδεικτικά, τσαντίζεται και συνεχίζει να τρώει τα πατατάκια της, φαρμακωμένη. Κάπου κάπου βγάζει το χεράκι της από τα κάγκελα και χαιρετάει μια γιαγιά που κάθεται στο πεζοδρόμιο απέναντι, λίγο πιο κάτω. Εκείνη σηκώνει το χέρι της με μια υποψία χαμόγελου. Σαράντα φορές θα χαιρετίσει η Νίνα; Σαράντα φορές θα κάνει κι εκείνη την ίδια κίνηση. Το χέρι της ξερακιανό, ταλαιπωρημένο και στιγματισμένο από την ηλικία. Φορά ένα παλιό μαύρο βαμβακερό μαντήλι στο κεφάλι (από τα πολλά πλυσίματα κι απλώματα στον ήλιο μοιάζει από μακριά σκούρο καφέ), χαμηλωμένο μέχρι τα φρύδια και τυλιγμένο χαλαρά γύρω απ' το λαιμό. Μαύρη ζακέτα, φαρδιά μακριά μέχρι τους αστραγάλους φούστα, μαύρη κι αυτή. Κάθεται σε μια παλιά καρέκλα τραπεζαρίας που βγάζει κάθε πρωί στο πεζοδρόμιο έξω απ' το σπίτι της. Κάθεται εκεί, με τα χέρια σταυρωμένα στην ποδιά της. Καμιά φορά, ανταλλάσσει μερικές κουβέντες με κάποιους περαστικούς γείτονες. Αργά το απόγευμα, πριν μαζέψει την καρέκλα και μπει μέσα, φωνάζει δυο μικρά αγόρια να την ακολουθήσουν στο σπίτι.

Προσπαθώ καιρό να θυμηθώ πού έχω ξαναδεί αυτή την αρχετυπική φιγούρα αλλά κατέστη αδύνατον. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απλώς την έχω ξαναδεί στη γειτονιά.

Σήμερα βγήκα στο μπαλκόνι από έναν οξύ θόρυβο, ο οποίος βεβαιώθηκα ότι προερχόταν από αεροπλάνα της πολεμικής αεροπορίας (κοντοσιμώνει κι η 28η Οκτωβρίου). Περνούσαν πάνω απ' το κεφάλι μου, γκρίζες βολίδες. Κοίταξα προς τα κάτω και την είδα. Στην ίδια κι απαράλλαχτη στάση. Καθισμένη στην ίδια καρέκλα. Με το ίδιο μαντήλι, την ίδια ζακέτα. Δεν κοίταζε να βρει τα αεροπλάνα, δεν την ενδιέφερε. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, αυτή τη φορά μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα της που έψαχνα τόσες μέρες.

Ήταν πέρυσι, κάπου την άνοιξη. Είκοσι τριάντα μέτρα απ' το σπίτι μου. Πρωί, κατέβαινα στη δουλειά. Δεν είχε βγει ακόμη ο ήλιος, τα πάντα φαίνονταν σχεδόν ασπρόμαυρα. Κάτι έψαχνα μέσα στην τσάντα μου, δεν το έβρισκα και σταμάτησα στην άκρη του δρόμου να ψάξω καλύτερα. Κάποιος ήχος, δε θυμάμαι ακριβώς, μου τράβηξε την προσοχή στην απέναντι πλευρά. Ένα παράθυρο ενός υπόγειου διαμερίσματος, στο ίδιο επίπεδο με το δρόμο, ανοιχτό. Μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, τοποθετημένο πρόχειρα πάνω σ' ένα τραπέζι, ένα φέρετρο. Μέσα κείτονταν ένας παππούς, πάνω του ούτε ένα λουλούδι. Του είχαν βάλει έναν απλό ξύλινο σταυρό στα διπλωμένα στο στήθος χέρια. Δίπλα του καθόταν ένας άντρας. Φορούσε μια μπλε φόρμα υδραυλικού και λευκό τζόκεϊ καπέλο. Πιο κει, στα πόδια του νεκρού, στην ίδια πλευρά με τον άντρα, μια γυναίκα. Είχε σκυμμένο το κεφάλι, τα σκούρα μαλλιά της πιασμένα αλογοουρά. Στην άλλη πλευρά καθόταν η γιαγιά. Με το παλιό, ξεθωριασμένο κεφαλομάντηλο, τη μαύρη ζακέτα κουμπωμένη μέχρι πάνω, τα χέρια να σφίγγουν τη μαύρη φούστα. Δεν κοίταζε τον νεκρό. Κανένας τους δεν τον κοίταζε. Οι δυο πιο νέοι, σαν να τον ντρέπονταν. Η γιαγιά, σα να μην ήξερε τι να του πει. Το βλέμμα του καθένα ήταν στυλωμένο σε ένα διαφορετικό σημείο του δωματίου.

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε μέχρι τη στιγμή που η γιαγιά σήκωσε το βλέμμα και με κοίταξε. Μάτια άδεια, θολά, στεγνά από δάκρυα. Ντράπηκα, παρακολουθούσα απρόσκλητη ένα προσωπικό γεγονός άγνωστων ανθρώπων.

Στο δρόμο για τη δουλειά σκεφτόμουνα τα μάτια της γιαγιάς. Μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα που με κοίταξε, το βλέμμα της μου 'πε πώς ο νεκρός ήταν ο άντρας της κι οι νέοι ο γιος κι η νύφη της. Μού 'πε πως είχε λίγο καιρό σ' αυτή τη χώρα, πως είχαν έρθει, εκείνη και ο άντρας της, έπειτα από πίεση του γιου, που επέμενε ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα εδώ και ότι θα γίνονταν με το χρόνο ακόμα καλύτερα. Έπρεπε άλλωστε να τους βοηθήσουν και με τα παιδιά, ποιος θα τα κοίταζε όλη μέρα που εκείνος και η γυναίκα του έλειπαν στη δουλειά; Μού 'πε πως άφησαν τα χωράφια τους να τα κοιτούν άλλοι συγγενείς, μάζεψαν ό,τι μπορούσαν, μπήκαν σ' ένα λεωφορείο και ταξίδεψαν τρεις μέρες για να φτάσουν στον τόπο όπου έμενε πια ο γιος τους. Μου 'πε πως εκείνη έκανε υπομονή, μα στον άντρα της δεν άρεσε το νέο υπόγειο σπίτι, ούτε η νέα πολιτεία και πως τα βράδια ονειρευόταν το σπίτι τους, τον κήπο τους και τους πράσινους αγρούς της πατρίδας τους. Πως ο άντρας της πέθανε με την ελπίδα να προλάβει να επιστρέψει σπίτι του πριν πεθάνει ξένος σε ξένο τόπο. Και πως εκείνο το πρωί δεν έβρισκε το κουράγιο να τον κοιτάξει και να του πει πως θα επέστρεφε μόνος του, όπως μόνη της θα επέστρεφε κι εκείνη αργά ή γρήγορα.

Το βλέμμα της γιαγιάς δεν άλλαξε από τότε. Σηκώνει το χέρι, χαιρετά τη Νίνα κι ίσως να σκέφτεται κάθε φορά πως εκείνος ο χαιρετισμός θα' ναι κι ο τελευταίος.

Α-ΚΥ-ΡΟ!

Άκυρο ψηφοδέλτιο στο Ε' Δημοτικό Διαμέρισμα Θεσσαλονίκης, κατά τον δεύτερο γύρο για την ανάδειξη δημάρχου στη Θεσσαλονίκη, 22/10/2006:

Παίρνω 580 ευρώ το μήνα. Αν κι εσύ παίρνεις τα ίδια λεφτά με μένα, πες μου γιατί να τους ψηφίσεις.

Κι όποιος μπορεί ας δώσει την απάντηση. Εδώ σας θέλω, όλους εσάς που βρίσκετε το μήνυμα των εκλογών, τους νικητές και τους χαμένους, τα πώς και τα γιατί.

Η απειλή του Νέου Κόσμου

Στην Ελευθεροτυπία της 22/10/2006 αποκαλύπτεται η νέα απειλή για την ανθρωπότητα. Τελικά pipermarou και φίλε Δάσκαλε τα X-Files είχαν δίκιο: Τhe truth is out there. Διαβάστε λοιπόν τα στοιχεία που δημοσιεύει η εφημερίδα.

Την περασμένη εβδομάδα οι ΗΠΑ ξεπέρασαν σε πληθυσμό τις 300.000.000 κατοίκους καταλμβάνοντας την τρίτη θέση μετά τις Κίνα και Ινδία στη σχετική λίστα. Και τι λένε τα στατιστικά:
ΗΠΑ
- Πληθυσμός: 300 εκατομμύρια
Εκτιμώμενος πληθυσμός το 2050: 395 εκ.
- Προσδοκώμενος χρόνος ζωής: 75 χρόνια για τους άνδρες 80 για γυναίκες (Κάργιες μας έχετε φάει την ψυχή!!)
Προσδοκώμενος χρόνος ζωής στον αναπτυσσόμενο κόσμο: 63 για τους άνδρες 67 για τις γυναίκες.
- Ετήσια κατά κεφαλήν κατανάλωση νερού στις ΗΠΑ: 1683 κυβ. μέτρα
Παγκόσμια κατά κεφαλήν κατανάλωση νερού: 633 κυβ. μέτρα
- Κάθε Αμερικανός παράγει την ημέρα 2,27 κιλά σκουπίδια (Στην Ευρώπη παράγουν 1,36 και στον αναπτυσσόμενο κόσμο 0,59)
- Το 2004 το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εθνικό εισόδημα στις ΗΠΑ ήταν 39.710 δολ.
Το αντίστοιχο παγκόσμιο είναι 8.540 και στον αναπτυσσόμενο κόσμο 4.450.
- Η κατά κεφαλήν εκπομπή διοξειδίου του άνθρακα είναι στις ΗΠΑ 19,8 μετρικοί τόνοι
Η αντίστοιχη παγκόσμια είναι 3,9 μετρικοί τόνοι
- Οι Αμερικανοί καταναλώνουν 58 δισεκατομμύρια χάμπουργκερ κάθε χρόνο.
- 54 εκατομμύρια Αμερικανοί είναι παχύσαρκοι. Περίπου 300.000 θάνατοι κάθε χρόνο αποδίδονται στην παχυσαρκία.
- Ετήσια κατά κεφαλήν κατανάλωση χαρτιού στις ΗΠΑ: 307,54 κιλά (Στον υπόλοιπο κόσμο: 52,16 κιλά)
- Το 37% του παγκόσμιου "πληθυσμού" αυτοκινήτων κυκλοφορεί στις ΗΠΑ όπου 27 εκατομμύρια Αμερικανοί οδηγούν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού.
- Το 1 στα 7 βαρέλια της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου καταναλώνεται από τους Αμερικανούς οδηγούς.
- Η κατά κεφαλήν κατανάλωση ενέργειας στις ΗΠΑ αντιστοιχεί σε 7.921 κιλά πετρελαίου. (αντίστοιχη παγκόσμια 1.631 κιλά)

Άραγε. Η πραγματική απειλή για την ανθρωπότητα είναι τελικά η τρομοκρατία;

ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΑΠ' ΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ

Σύμφωνα με δημοσίευμα της χθεσινής Ελευθεροτυπίας, 48.300.000 παιδιά της υποσαχάριας Αφρικής είναι ορφανά. STOP. Οι εμφύλιοι πόλεμοι, η φτώχεια, η ελονοσία και η μάστιγα του AIDS αποτελούν τους βασικούς λόγους της δραματικής αυτής κατάστασης. STOP. Ελάχιστα απ΄τα παιδιά αυτά τοποθετούνται σε κάποιο ορφανοτροφείο, ενώ αν δεν υπήρχαν και κάποιοι συγγενείς, ένα τεράστιο ποσοστό θα επιβίωνε απ΄την ανήλικη πορνεία ή θα πέθαινε στους δρόμους σαν τα αδέσποτα σκυλιά. STOP. Η ACTION AID δηλώνει ότι ήδη αντιμετωπίζει μια τεράστια κρίση. STOP. Ο ΟΗΕ προβλέπει ότι μέχρι το 2010 ένα στα πέντε παιδιά, θα χάσει τους γονείς του. STOP.

Τα σχόλια βουβά. Τί άλλωστε να πεις; Να βρίσεις, να πονέσεις, να κλάψεις, να ευχηθείς, να καταραστείς; Τί; Είναι καιρός, να ορθώσουμε τις φωνές και τα σώματά μας ενάντια στο καταπιεστικό και βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα. Είναι καιρός, να προστατεύσουμε τα αθώα θύματα της πιο ανάλγητης κι εγκληματικής αδικίας που διέπραξε ποτέ ο άνθρωπος στον συνάνθρωπό του.

ΛΙΓΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ - ΛΙΓΟΣ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ

Από το www.ypes.gr
Εγγεγραμμένοι: 245.550 Ψήφισαν: 177.526 Συμμετοχή: 72,30%
Έγκυρα: 164.902 Ακυρα / Λευκά: 12.624 Έδρες: 41
Παπαγεωργόπουλος Βασίλειος Νικήτα 68.319 41,43
Αράπογλου Χρυσή Ανέστη 35.623 21,60

(τώρα το έπιασα το υπονοούμενο του Γιωργάκη στη Σαλονίκη, η "χρυσή" Βούλα Πατουλίδου και η Αράπογλου Χρυσή!)

Λοιπόν, εγγεγραμμένοι είναι 245.550. Με απλή μέθοδο των τριών καταλήγουμε πως αυτή τη στιγμή ο κ. Παπαγεωργόπουλος εκπροσωπεύει ουχί το 41,43% των δημοτών Θεσσαλονίκης αλλά το 41,43% των δημοτών της Θεσσαλονίκης που ψηφίσανε. Συνολικά όμως οι ψηφοφόροι του Ατσαλάκωτου είναι μόλις το 27,822% των δημοτών Θεσσαλονίκης. Η δε κα. Αράπογλου, Χρυσή και ουχί Χρύσα, αντιπροσωπεύει μόλις το 14,507% των δημοτών. Αν στους 68.024 (περίπου όσοι και οι ψηφοφόροι του Φτερωτού) που απείχαν προσθέσουμε και τα 12.624 άκυρα/λευκα έχουμε 80.648, όπερ σημαίνει ότι 32,843% των εγγεγραμμένων δημοτών Θεσσαλονίκης τους γράψανε όλους στα απαυτά τους καλώς ή κακώς.

Ιδού λοιπόν ο πραγματικός νικητής των εκλογών, το 32,843%. Κι αυτό το ερμηνεύει ο καθείς όπως γουστάρει.

Τί σκατά κόλλημα είχε φάει χθες το μηχάνημα δεν μπορώ να καταλάβω! Επιτέλους κατάφερα να την ανεβάσω.

Μετά από τρία χρόνια απουσίας από τη Μποταφόγκο, το δωμάτιό μου είχε καταντήσει αποθήκη (βλ. προηγούμενο πόστ). Και όμως μετά από σκληρό αγώνα δύο εβδομάδων έβαλα μια τάξη. Τα ευρήματα θα σας καταπλήξουν. Ένα ψηφοδέλτιο του 1999, με το οποίο η pipermaru ζητούσε την ψήφο των συμφοιτητών της. Ένα εξώφυλλο εφημερίδας του 1998 με τον panokato αγκαζέ στο οδόφραγμα με τη λεζάντα "αδιόριστοι εκπαιδευτικοί διαδηλώνουν". Περιοδικά της δεκαετίας του 90 (συμπλήρωσα 13 μέρες χωρίς να έχω αποφασίσει αν θα τα πετάξω), φωτογραφία του nikolaki στο μπαλκόνι του δωματίου 213 να περιμένει την ακατανόμαστη, φωτογραφία της ακατανόμαστης (μαζί με άλλες ξεχασμένες περσόνες), πολύ πολύ υλικό από το νησί, αλλά και από το άλλο νησί, εισιτήρια από συναυλίες και ταξίδια, αποδείξεις από διάφορα μαγαζιά, γράμματα, φλάιερς κλπ. Και έφτιαξα ένα παζλ από αναμνήσεις.
Μέσα σε όλα βρήκα και τις παλιές μου κασσέτες. Έξι από αυτές έχουν τον τίτλο "school's out". Ηχογραφήσεις της καθημερινής ζωής της παρέας από Γ' Γυμνασίου έως Β΄Λυκείου. Μαθήματα, εκδρομές κλπ. Σε μια από αυτές ήταν η φωνή της αγγλικού μας την ώρα του μαθήματος. Ήμασταν η χειρότερη τάξη. Πραγματικά θαυμάζω τους καθηγητές μου για τις αντοχές τους. Η Αγγλικού μας εκείνη τη μέρα κόντεψε να βάλει τα κλάματα γιατί δεν μπορούσε να επιβάλλει την τάξη. Η ηχογράφηση είναι πολύ καθαρή και ακούγονται τα ψιψιψι σχεδόν όλων των συμμαθητών και η δύσμοιρη Αγγλικού μας να ουρλιάζει κάθε δύο λεπτά "Πάψτε", χτυπώντας το χέρι της στον πίνακα. Η ηχογράφηση κόβεται απότομα και ξαναρχίζει με τη φωνή του Λυκειάρχη να απειλεί ότι θα πέσουν αποβολές και να λέει ότι το έχουμε παρακάνει (ή μηπως παραξηλώσει?).
Κάτω από άλλες συνθήκες μάλλον θα γελούσα. Όμως πριν τρία χρόνια κάποιος μου είπε πως η Αγγλικού μας πέθανε από καρκίνο.
Για να είμαι ειλικρινής είχα ξεχάσει την ύπαρξη αυτών των κασσετών. Και λίγα γνωρίζω για τη ζωή των συμμαθητών μου σήμερα. Στην ουσία όμως ζηλεύω αυτό το παρελθόν. Γιατί το παρόν είναι γεμάτο άγχος. Ενώ, τότε, τρεις και με το ζόρι ήταν οι μόνες μου έγνοιες α) αν η Ελίνα με γουστάρει β) αν χάσει ο ΠΑΟΚ και τη Δευτέρα μας πρήξουν οι Αρειανοί στο σχολείο και γ) αν θα επιδιορθώσουν τα καλοριφέρ της τάξης και δε θα έχουμε λόγο να κάνουμε κατάληψη (ή συνηθέστερα: αν ο Ευκλείδης ήρθε να καταλάβει το σχολείο μας γιατί εμείς κωλυσιεργούμε).
Υ.Γ. Ανάμεσα στα άλλα βρήκα και την πάνω φωτογραφία. Ιούλης του 83. Η πρώτη ποδηλατική πορεία οικολόγων στη Θεσσαλονίκη. Το ποδήλατο του Salahad-Din διαθέτει βοηθητικές ρόδες!!!

Οι ριζοσπαστικές ιδέες, οι μόνες ιδέες

Εγραφε στην Εισαγωγή του βιβλίου του "Καλιαρντά" ο Ηλίας Πετρόπουλος:

"Οι συγγραφείς, τώρα πιά, δεν πρέπει να γράφουν όμορφα, άλλά σκληρά. Δυστυχώς οι μικροαστοί χαράσσουν την μοίρα της Έλλάδος. Αύτα τα άήττητα κνώδαλα ήταν, είναι, και θα είναι άνεπίδεκτα αίσθητικής διαπαιδαγωγήσεως. Κι έτσι στην άλλοπρόσαλλη χώρα μας, ων ελλην, πρέπει διαρκώς νά πείθεις ότι είσαι όντως έλλην. Οι άνθρωποι μέ τα έπίχρυσα μανικετόκουμπα ωθούν τους συγγραφείς στην αύτοκτονία. Των μικροαστών τό πνεύμα διέβρωσε την πατρίδα".
"Έπαγγελματίες έλληνες υπεραμύνονται της ιδέας του έλληνισμού. Λησμονούν πως ο έλληνισμός είναι ευρύτερη έννοια της Ελλάδος, έδώ και αιώνες. Στov καιρό μας, περισσότερο άπό ποτέ, είναι χρήσιμα τά πλήγματα κατά των έλλήνων, που μόνο βρίζουν ή χειροκροτούν, και ποτέ δέν σκέφτονται".
"Οι ελληνες, σάν λαός γνησίων χατζιαβάτηδων, είθισται νά πρεσβεύουν άλλότριες ιδέες. Παιδιόθεν, συμπιέζουν στην κεφαλή μας τους ένάριθμους Λουδοβίκους και Έρίκους και Ναπολέοντες. Τίποτα, δέν μας έδίδαξαν γιά τους σουλτάνους, πού, χθές άκόμη, τύποις και ούσία, έβασίλευαν στόν τοπο μας. Και τίποτα δέν μάθαμε γιά τόν μαγικό περσικό πολιτισμό και για τόν ισάξιό του πολιτισμό των άράβων. Η λεγομένη έθνική παιδεία είναι πλέον άναγκασμένη να καθιερώσει τήν ένδελεχή διδασκαλία της τουρκικής ιστορίας. Αν, φυσικά, έπιθυμούμε να έφαρμόσουμε τό δελφικό γνώθι σεαυτόν 'Ή, τουλάχιστον, να μάθουμε να ξεχωρίζουμε εναν άναρχικό άπό έναν χαφιέ".
"Άρκετοι δημόσιοι ανδρες, ένίοτε ισχυρας πυγμής, διεκήρυξαν ότι ξεκαθάρισαν την Άθήνα άπό τους κίναιδους. Ολως άντιθέτως, σήμερα, σχεδόν και τα τριακόσια ήμινόμιμα μπορντέλα της πρωτευούσης εχουνε ως υπηρέτες κίναιδους. Έξάλλου, καθημερινώς, μετά τα μεσάνυχτα, κίναιδοι ντυμένοι γυναικεία περιφέρονται πίσω άπό το Χίλτον, καθώς και στο Μεταξουργείο, στόν Κολωνό, ή άλλού".
"Οι κίναιδοι είναι μία διηνεκώς πληττομένη κοινωνική ομάς. Για να έπιβιώσουν ακολουθούν άπό χιλιετιών, περίπου την τακτική των έβραίων -ύποδύονται τον ευαίσθητο, τον καλλιτέχνη, τον ευχάριστο, τον πανέξυπνο, τον παντογνώστη. Και πολύ συχνά είναι. Συνήθως όμως, κάθε θηλυπρεπής, έξω άπό τα προαναφερθέντα, μπορεί να είναι και θρασύδειλος, χυδαίος, επίορκος, ψεύτης, φιλάργυρος, μπαμπέσης, φαντασιοκόπος. 'Ίσως κάθε κίναιδος να είναι σίχαμα, μα ποιός δικαιούται να τον καταδικάσει; Δεν θέλω να κρίνω. Δια του άμοραλισμού κατέκτησα την έλευθερία μού. Το μίσος είναι ο χειρότερος δρόμός για την κατανόηση του προβλήματος των ομοφυλοφίλων. Άληθώς μέγιστοι καλλιτέχνες και πάμπολλοι ευγενικοί άνθρωποι ύπήρξαν κίναιδοι".
"Οι ριζοσπαστικές ιδέες, οι μόνες ιδέες".
"Η λέξη ύπόκοσμος θεωρείται κακιά λέξη. 'Αλλά αυτό ούδόλως με κωλύει νά προσανατολίζομαι σταθερά στην διαπίστωση πως ο άποκαλούμενος ύπόκοσμος, όχι μόνον είναι ο κύριος φορεύς τών έλληνικών παραδόσεων, μά και συνεχίζει την δημιουργία νέων παραδόσεων. 0 ύπόκοσμος άποτελεί ένεργό τμήμα του κοινωνικού σώματος".
"0 νεoελληνικός μικροαστικός πολιτισμός πάσχει από προϊούσα κακοήθη κοκεταρία, που δέν του επιτρέπει να ιδεί τούς κίναιδους και να ακούσει τη γλώσσα τους".
"Ίσως, πιθανόν, ή ομοφυλοφιλία νά είναι ή νά μοιάζει μια πληγή, μέσα στις τόσες κοινωνικές πληγές. Μά οι πληγές δεν κρίνονται, ούτε τιμωρούνται". Η.Π.Μάιος 1969.


ΥΓ. Η αναδημοσίευση αποσπασμάτων της εισαγωγής των "Καλιαρντών" δεν σημαίνει ότι ο αναδημοσιευτής ενστερνίζεται πλήρως τις απόψεις του Ηλία Πετρόπουλου. Κι αν κάποιοι υπερμοντέρνοι, υπερπεναστάτες, οσμίζονται λανθάνοντα "εθνικισμό", ας μην ξεχνάνε πως τα ανωτέρω γράφτηκαν σε πολύ.... περίεργες εποχές για την χώρα, οπότε ενδεχομένως ο συγγραφέας να προσπαθούσε να είναι κομματάκι συτγκρατημένος. Όχι ότι τον ωφέλησε ιδιαίτερα αυτό, αφού υπέστη διώξεις και για αυτό του το βιβλίο.
(Έκανα μια προσπάθεια κατά το σκανάρισμα να διατηρήσω το πολυτονικό του συγγραφέα, αλλά δεν κατέστη δυνατόν να γίνει αυτό παντού.)

ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Πρώτη σκηνή…
Πλάνο μέσα απ’ το νερό…
Λευκό χειμωνιάτικο ολοκαύτωμα
Αποσιωπεί τον θάνατο
των πρώτων άστρων που μας ζέσταναν. Οι τετράγωνες σιωπές δεν ενδίδουν στα περιβλήματα των σκιερών διαβάσεων, κατακρεουργημένες απ’ το μοντάζ…
Κόκκινο στερέωμα,
Κόκκινο κορμί, κηλιδωμένο από ένα φλογερό απόγευμα…
Εξαντλημένη χώρα, κάθε πρωινό λιμοκτονεί στα λασπωμένα λιθόστρωτα των ανακτόρων…
Οι εποχές απομακρύνονται με συνοδεία,
Ένας άνεμος μπροστά, κι ένας πίσω
Και πίσω απ’ το φως των δειλινών,
Μια γυναίκα περιμένει τη διάθλαση του κόσμου
ρημαγμένη από πέτρινα κύματα και μετεωρίτες.
Έδεσα στα πόδια της πρωταγωνίστριας ένα ζευγάρι εξαντλημένων ήλιων,
-Να τους πας στην Αφρική φεύγοντας, αφήνοντάς με μόνο, πιο μόνο κι απ’ τον χρόνο που συλλογιέται τον εαυτό του κι ατενίζει τα σκοτεινά φωνήεντα της ηλικίας του και διαπιστώνει πως δεν υπήρξε δίκαιος με τους ανθρώπους γιατί τους έφθειρε νωρίς κι απόμεινε μονάχος, πιο μόνος κι από μένα-
Εικόνες κυτταρική πορνογραφία
Οι στρόβιλοι μιας εσωτερικής δίνης
Εκρήξεις συναισθηματικής γέννησης
Λευκό θανατηφόρο χειμωνιάτικο σούρουπο
Ένας φοίνικας κι ένα καμένο πλατανόδασος
Πρώτο πλάνο μέσα από μια τεχνητή βροχή
Απόν το παλιρροϊκό βράδυ.

Ζουμ στο παλιρροϊκό βράδυ.
Υπάρχει μια μυστική φράση
Που ενώνει τα θραύσματα
Όλων των τεμαχισμένων μου πλάνων.
Αν δεν τη βρω, δε θα τελειώσω ποτέ την ταινία μου.
Ζουμ στον περίλυπο εαυτό μου.

Ο Salahad, την ώρα που διαμαρτύρεται στον υπεύθυνο ασφαλείας του αεροδρομίου για την απρόκλητη επίθεση που δέχτηκε ενώ επιχειρούσε να βοηθήσει την αρχηγό των Βέλγων Καρατέκας.

Η επικεφαλής των τριάντα βέλγων καρατέκας, την ώρα που ο Salahad-Din την προσεγγίζει για να τη συμβουλέψει φιλικά να ντύνεται πιο τρέντι και να μην κυκλοφορεί στα αεροδρόμια μόνο με ένα χιτώνιο.

Οι τριάντα Βέλγοι καρατέκας, ιδιαιτέρως χαρούμενοι, στην αίθουσα αφίξεων του αερολιμένα xxxxxxxx την ημέρα των δημοτικών εκλογών.

Πάμε Μποταφόγκο;

Θεσσαφόγκο

Μποταλονίκη

ΠΑΟΦΟΓΚΟ

ΜΠΑΟΓΚ

Τρεις τηλεοπτικοί σταρ, τριάντα(;) βέλγοι καρατέκας κι ένας χωρατατζής παππούς

Φιλοτιμήθηκα κι εγώ και είπα να πάω στην ιδιαίτερη πατρίδα να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα. Πρωί πρωί στο αεροδρόμιο. Τηλεοπτικοί σταρ να παρελαύνουν στο Ελ. Βενιζέλος. Πρώτος και καλύτερος ο Ζαμπούνης. Κομψότατος μέσα στην καμηλό καμπαρτίνα του. Να περπατάει αγέρωχος και πίσω του κάτι κοριτσάκια να χαχανίζουν και να αλαλάζουν "ο Ζαμπούνης, ο Ζαμπούνης!". Εκείνος, ως γνήσιος τζέντλεμαν, ουδεμία σημασία έδωσε στις νεοφώτιστες γκρούπις. Έριξε μια αδιάφορη ματιά στη βιτρίνα με τα τελευταία μοντελάκια Longchamp και σταμάτησε στο Newsstand για να προμηθευτεί τον ευρωπαϊκό περιοδικό τύπο. Έπρεπε, υποθέτω, να μάθει τα νεότερα από το μέτωπο των εστεμμένων και τέως εστεμμένων της Ευρώπης. Το μάτι μου τον πήρε να ρίχνει κλεφτές ματιές στα αισθηματικά μυθιστορήματα αλά Μπάρμπαρα Κάρτλαντ, όρκο δεν παίρνω πάντως...

Στο αεροπλάνο ταξίδευα με δύο γνωστούς δημοσιογράφους μεγάλων καναλιών. Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε χαλάμε. Επιβεβαιώθηκαν αυτοί που λένε ότι από την τηλεόραση μέχρι την πραγματική ζωή υπάρχει χάος μεγάλο. Από πού να ξεκινήσω; Από τα στιλιστικά τους ατοπήματα; Ο ένας φορούσε μαύρο παντελόνι με χοντρή χρυσή ρίγα και μαύρο πουκάμισο με κάτι ασημένιες κλωστές που πεταρίζανε σαν θαλάσσιες ανεμώνες με κάθε του κίνηση και η άλλη μια τζιν βερμούδα με σκούρο καφέ καλσόν και ψηλές καστόρινες γόβες σα γαλότσες από κάτω. Το κερασάκι στην τούρτα ήτανε η μαύρη ζώνη της, γεμάτη διαφανείς πετρούλες διακοσμητικές στην αγκράφα, να στραφταλίζουνε στο ασθενικό φθινοπωρινό φως. Να τους έβλεπε ο Ζαμπούνης από καμιά γωνιά να κάνει πάραυτα χαρακίρι. Από τις φάτσες τους; Άλλοι άνθρωποι! Σα μπουλντόγκ με τεράστιο κεφάλι ο ένας, σαν τσατσά που μπογιάντισε τη φάτσα της όπως όπως η άλλη. Από τη συμπεριφορά τους; Ούτε ο Μπραντ Πιτ με την Αντζελίνα Τζολί δεν θα έκαναν έτσι! Σε μια φάση ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα πουν στον πιλότο να σταματήσει να κατέβουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το κακό σέρβις. Εμ, τα τσιγκουνευτήκανε τα λεφτά να πετάξουνε με μπίζνες κλας, να τους δώσουνε τη ζεστή τους την πετσέτα, το ψωμοτύρι με το ντοματάκι Σαντορίνης και τα λοιπά "εδέσματα" που απαρτίζουν τη γιάπικη ψευδαίσθηση των ελληνικών πτήσεων εσωτερικού και ζητούσανε και τα ρέστα.

Εν πάση περιπτώσει, έφτασα στον προορισμό μου και αφού ξεροστάλιασα περίπου σαράντα πέντε λεπτά στην κυλιόμενη ταινία για να πάρω τη βαλίτσα μου (μαζί με μια ορδή από οργισμένους βέλγους καρατέκας που περίμεναν το διπλάσιο χρόνο από εμένα και ήταν έτοιμοι να τα κάνουν λαμπόγυαλο), πήρα το δρόμο για το εκλογικό κέντρο. Είχε μεσημεριάσει πια και υπέθετα ότι θα είχε σπάσει το πολύ το τζέρτζελο, αλλά πλανιόμουν πλάνην οικτράν. Νέοι, γέροι, παιδιά, όλοι μαζεμένοι στην αυλή του σχολείου. Ορισμένοι είχαν και το ταπεράκι τους ανοιχτό στα γόνατα. Μεσημέρι γαρ, τους είχε κόψει λόρδα.

Μπήκα στο εκλογικό τμήμα και στήθηκα στην ουρά να παίρνω σειρά για να τελειώνω και μια ώρα αρχύτερα. Εκεί που έχω ξεμπερδέψει με τα ψηφοδέλτια του δήμου και είμαι έτοιμη να παραλάβω τα ψηφοδέλτια για τη νομαρχία, σκάει μύτη ένας παππούς με κάτι γυαλιά σαν του Χατζηφωτίου

(μόνο που είχαν εκείνους τους φακούς που σκουραίνουν ανάλογα με τα επίπεδα του φωτός και τα είχε στήσει στην άκρη της μύτης του γιατί είχαν μαυρίσει τόσο πολύ που δεν έβλεπε την τύφλα του) στήνεται μπροστά μου κι αρχίζει να ψάχνει μανιωδώς στις τσέπες του. Εις μάτην προσπαθούσα να περάσω για να πάρω τα ψηφοδέλτια που μου κράδαινε η τύπισσα πίσω από το θρανίο. Ο παππούς άπλωνε κάθε φορά τη χερούκλα του και μου έκανε σήμα να σταματήσω. Περίμενα κι εγώ πειθήνια (γιατί άραγε;) μέχρι που ο παππούς άρχισε να φωνάζει ότι ξέχασε την ταυτότητά του στο σπίτι και ρωτούσε αν θα τον αφήνανε να ψηφίσει. Ο μπούλης δικαστικός αντιπρόσωπος του έκοψε τη φόρα κατευθείαν: Ή φέρνεις την ταυτότητα ή πας από εκεί πού 'ρθες. Με λίγο διαφορετικά λόγια, είναι η αλήθεια, αλλά στην ουσία αυτό εννοούσε. Έπειτα από μερικές απεγνωσμένες προσπάθειες να πείσει τον μπούλη να τον αφήσει να ψηφίσει, ο παππούς αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα. Έπιανε έναν έναν τους ανθρώπους μέσα στην αίθουσα και τους ρωτούσε: "Εσύ με ξέρεις, δε με ξέρεις;". Τα υπόλοιπα τα προσάρμοζε ανάλογα με το άτομο στο οποίο απευθυνόταν. Στον έναν έλεγε "γειτόνοι είμαστε με τον παππού σου", στον δίπλα έλεγε "μαζί γεμίζαμε στο βενζινάδικο προχτές", στον παραδίπλα έλεγε "σε θυμήθηκα! Του φουρνάρη ο γιος είσαι!" (ποιος θυμήθηκε ποιον, εν τω μεταξύ) και πάει λέγοντας. Κάποιοι του απαντούσαν, κάποιοι όχι. Ο δικαστικός αντιπρόσωπος ανένδοτος: Ή φέρνεις την ταυτότητα ή πας από εκεί πού 'ρθες. Μετά είπε και μερικά νομικίστικα για το γράμμα του νόμου, αλλά πολύ λυπούμαι, δεν τα συγκράτησα.

Ο παππούς, μόνο τα κλάματα που δεν έβαλε, παρακάλεσε, ξαναπαρακάλεσε, βγήκε και ξαναμπήκε, τριτοπαρακάλεσε και στο τέλος, αφού είδε κι απόειδε, βγάζει από τη τσέπη την ταυτότητα, τη δίνει στον εκλογικό αντιπρόσωπο και του λέει: "Τι κατάλαβες τώρα;". Κόκαλο ο εκλογικός αντιπρόσωπος!
Το βράδυ επέστρεψα μόνη. Χωρίς τηλεοπτικούς σταρ θέλω να πω.

Φτου! Φθινόπωρο για τα καλά!
"Δασκαλάκο δεν έχουμε λεφτά! Πάρε τον πούλο και γύρνα στο σχολείο", είπε το φρικιό σήμερα.
"Άλλωστε θα σας δώσουμε 100 ευρώ σε 6 δόσεις έως το 2010".(!)
"Μαλάκες βορειοελλαδίτες δεν έχουμε λεφτά. Πάρτε τα αρχίδια μας για καλοριφέρ που θέλετε και επίδομα θέρμανσης", είπε ο Αλογομούρης.
"Άλλωστε μόνο ο Salahad-din κρυώνει, ενώ οι υπόλοιποι επικροτούν την πολιτική μας στη βόρεια Μποταφούγκο" (48% πήρε το Πανίκα)

Ο ΜΠΕΚΕΤ, Η ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΜΠΟΤΑΦΟΥΓΚΟ: Η ΣΕΛΗΝΗ

Απ΄το "Ο Μαλλόν Πεθαίνει", του Σάμουελ Μπέκετ:
"Απαυδισμένη με το απαύδισμά μου, λευκή σελήνη τελευταία, μοναδικός καημός, και ούτε. Να 'χω πεθάνει, πριν απ' αυτή, πάνω σ' αυτή, μαζί μ' αυτή, και να γυρίζουμε, νεκρός πάνω σε νεκρή, γύρω απ' τη δύστυχη ανθρωπότητα, και να μην έχω ποτέ πια να πεθάνω εκ ζωντανών. Και ούτε, ούτε καν. Η σελήνη μου ήταν εδώ κάτω, εδώ κάτω-κάτω, η όση λίγη μπόρεσα να λαχταρήσω. Και μια μέρα, τώρα κοντά, μια νύχτα, με γη ολόγιομη, πολύ κοντά, κάτω απ΄τη γη, ένας ετοιμοθάνατος θα πει, όπως εγώ, κάτω απ' το φως της γης, και ούτε, ούτε καν, και θα πεθάνει, χωρίς να' χει καταφέρει να βρει έναν καημό."

Ο Ευγένιος Αρανίτσης(Ελευθεροτυπία, 13-10-2006, Ένθετο Βιβλιοθήκης, ISBN, σελ. 24), γράφει για το τίποτα του Ελύτη, επεξηγώντας την ενδελέχεια του ελάχιστου. Κι όμως. Το τίποτα για τους ποιητές του φωτός και τους σαλούς των ηλιαχτίδων είναι το άγγιγμα της Φεγγαροθεάς στα μάγουλα της θάλασσας. Το ποιητικό τίποτα για τους αυτοπώλες έρωτες είναι ο στοιχειωμένος ρομαντισμός κάτω απ΄ την πολυλογία του σεληνόφωτος, η θαμπωμένη έκκληση του παρόντος που ονειρεύεται σε μια ύπαιθρο από σβησμένα αστέρια. Που πάσχουν από χρόνιο άσθμα.

Στην Μποταφούγκο αντίθετα, συνεχίζεται η ολική έκλειψη. Πλήθος κόσμου συρρέει στο Λευκό Κάστρο με ειδικά γυαλιά για να παρακολουθήσει το σπάνιο αυτό φαινόμενο. Το μόνο που μπορεί να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι, είναι η βλακεία του. Κι έτσι, σ΄ αυτήν την περίπτωση, η σελήνη επιτελεί και παιδαγωγικό έργο...

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ

Θρησκεία, πολιτική, δεισιδαιμονία, υπερφυσικά φαινόμενα, ένα μεγάλο και τεράστιο κουλουβάχατο. Μια ματιά στην εσχατολογία του 20ού αιώνα μέ βάση όσα γράφονται σε τούτο το βιβλίο...

Το 1900 ο ρώσος φιλόσοφος και μυστικιστής Βλαντιμίρ Σολοβιόφ στη "Σύντομη ιστορία του Αντίχριστου" περιμένει τη συντέλεια του κόσμου και την έλευση του Αντιχρίστου. Οι Εβραίοι, λέει ο μάστορας, ακολουθούν πρώτοι τον Αντίχριστο. Όμως εντέλει εξεγείρονται εναντίον του επειδή ανακαλύπτουν πως εκείνος δεν έχει υποστεί... περιτομή. Και μετά γίνονται άγιοι και κυβερνάνε με το Χριστούλη στη γη για χίλια χρόνια...
Λίγα χρόνια αργότερα (1924) η Κρισταμπελ Πανκχερστ προειδοποιούσε πως ο Αντίχριστος θα αποκτήσει πρόσβαση στο ραδιόφωνο, στην ατομική ενέργεια και θα ενσαρκωθεί στο πρόσωπο του... Μουσολίνι, μέσω του οποίου θα αναβίωνε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Πολλοί μάλιστα θεώρησαν το γνωστό φασιστικό χαιρετισμό ως σημάδι του Θηρίου. Κάτι τέτοια άκουσε ο Ντούτσες και το πήρε επάνω του...
Η καθολική προπολεμική Δεξιά στην Ισπανία ήταν πεπεισμένη πως έφτανε η συντέλεια του κόσμου. Αρχικά την περίμενε το 1930. Όταν όμως δεν έγινε τίποτε, αποφάσισαν πως το 1958 θα ήταν η χρονιά του τέλους. Ως επιχειρήματα παρουσίαζε την ηθική κρίση (διασκεδάσεις, χοροί, μπανιερά, τα οποία μπανιερά, Ρούλη, που είσαι μικρός και δεν τα ξέρεις αυτά, ήταν τα μπικίνι και τα μαγιό του μεσοπολέμου) καθώς και το πλήθος πυρπολημένων ναών και μοναστηριών (προφανώς τους διέφευγε πως όσοι προχωρούσαν στους πυρπολισμούς είχαν βαρεθεί την εκμετάλλευση και τα ψέματα των παπάδων όπως και την προκλητική επίδειξη πλούτου εκ μέρους τους).
Στην περίοδο του ψυχρού πολέμου γεννιέται η ανησυχία για την πυρηνική βόμβα και την οικολογική καταστροφή. Νέες, μοντέρνου τύπου, εσχατολογικές θεωρίες προέκυψαν: Για παράδειγμα, στο βιβλίο του "Revelation" του 1975 ο ΤΙμ Λα Χέι καταγράφει την πεποίθησή του πως η πληθυσμιακή έκρηξη, η παγκόσμια πείνα, τα προβλήματα του νερού και η μόλυνση είναι προμηνύματα του Αρμαγεδδώνα και της Δευτέρας Παρούσίας.
Στην κορύφωση του ψυχροπολεμικού κλίματος πολλοί εκπρόσωποι της δυτικής εκκλησίας, όπως ο Σύριλ Μέριστοουν στο βιβλίο του The coming type of the end of the world (1963), προέβλεψαν την προσωρινή επικράτηση του Αντιχρίστου, τον οποίο είδαν στο πρόσωπο του κομμουνισμού, μέχρι την τελική επικράτηση της Βασιλείας του Θεού.
Για πολλούς εσχατολόγους η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948 αποτελούσε μια σαφής ένδειξη ότι ο καιρός γαρ εγγύς (πολλοί συνωμοσιολόγοι εξηγούν με αυτόν τον τρόπο την υποστήριξη των ΗΠΑ στο Ισράηλ μέχρι και σήμερα).
Το 1957 έχουμε τη συνθήκη της Ρώμης για την κοινή ευρωπαϊκή αγορά. Το 1981 η Ελλάδα γίνεται το δέκατο μέλος της. Κάποιοι συνέδεσαν την ίδρυση της κοινής αγοράς με την αρχαία ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ερμήνευσαν την αύξηση των μελών της σε δέκα ως την προϋπόθεση (σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννου, 17:12-14) για να ξεκινήσει ο πόλεμος του Θηρίου κατά του Αρνίου.
Υπήρξαν και κάποιοι έχοντες και κατέχοντες οι οποίοι μπορεί να ήταν χιλιαστές, αλλά αυτό δε σήμαινε ότι δεν ήταν και προνοητικοί. Κάπου στη δεκαετία του '70 μια χιλιαστική εκκλησία 2.000 μελών, στο LA, προέβη στις απαραίτητες νομικές ενέργειες ώστε τα μέλη της να διατηρήσουν τα δικαιώματα στις ιδιοκτησίες τους ακόμη και μετά το μελλοντικό πηγαινε-έλα από τη γη στον ουρανό, το οποιο ανέμεναν οσονούπω. Η πλάκα είναι ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες συμφώνησαν και δέχτηκαν την αναστολή της καταβολής των ασφάλιστρων επί επτάετία, μέχρι δηλαδή να γυρίσει ο Χριστός στη γη ως τελικός κριτής και μαζί με αυτόν οι καλοί και πιστοί έχοντες και κατέχοντες...
Το 1992 έρευνα του περιοδικού ΤΙΜΕ έδειξε πως το 53% των Αμερικανών πίστευε στην άμεση επιστροφή του Ιησού Χριστού και στην εκπλήρωση των βιβλικών προφητειών για τη θεαματική εξόντωση του κακού. Φυσικά δεν χρειάζεται, μετά από αυτό, ιδιαίτερη ανάλυση για να καταλάβουμε γιατί πολλοί Αμερικανοί είδαν στο πρόσωπο του Σαντάμ Χουσεΐν τον Αντίχριστο.

Όλα αυτά μπορεί να μας φαίνονται άκρως γελαστικά, το τραγικό όμως είναι ότι κάποιοι στο όνομα όλων αυτών των "γελαστικών" φτάσαν στο σημείο να αυτοκτονήσουν οικειοθελώς(;).

• 1978. Στο Τζοουνστάουν της Γουιάνας 913 οπαδοί του ιερέα Τζέημς Γουόρεν Τζόουνς αυτοκτονούν ομαδικά πίνοντας ρόφημα με κυάνιο.
  1993. Γουάκο Τέξας. Ο Δαβίδ Κορες (κατά κόσμον Βέρνον Χάουελ) και οι πιστοί του Παραρτήματος του Δαβίδ αποφασίζουν τη μεγάλη φυγή από τούτον τον διεφθαρμένο κόσμο. Πιστεύουν ότι αυτοκτονώντας θα δραπετεύσουν με ιπτάμενους δίσκους, τα πύρινα άρματα του Θεού. Νεκροί 73 άνθρωποι.
  1994. Σουηδία. Μαζική αυτοκτονία 48 χιλιαστών, του τάγματος του Ναού του Ήλιου.
  1997 Σάντα Φε, Σαν Ντιέγκο. Αφού άφησαν το σχετικό μήνυμα στην ισοδελίδα τους στο Ιντερνετ 39 μέλη μιας αίρεσης "σχετικής με ηλεκτρονικούς υπολογιστές" αυτοκτονούν. Κι αυτοί πίστευαν ότι αφήνουν εναν εξαθλιωμένον κόσμο για να μεταφερθούν στους ουρανούς με διαστημόπλοια.
  

ΥΓ. Αφιερωμένο στο Ρούλη, στο γνωστό Ρούλη Αεριορούλη, ο οποίος το καλοκαίρι που μας πέρασε επισκέφτηκε το νησί της Αποκάλυψης, την Πάτμο, κι έκτοτε, πέρα από τη γνωστή φοβία με τα αέρια και το χέσιμο, του προέκυψαν και εφιάλτες-οράματα θρησκευτικού περιεχομένου.

Δίχως όνομα1

Έκανε κρύο όλες τις μέρες. Ή μάλλον, είχε μια μουντάδα περίεργη. Μαύρη μαυρίλα και μετά τίποτα. Περίμενες πως και πως να βρέξει αλλά τίποτα. Μια μικρή διαμαρτυρία βροχής, μια ψιχάλα. Ένιωθες λες και η απειλή ήταν πάνω από το κεφάλι σου αλλά περνούσε και δεν σε άγγιζε ποτέ. Και ξαφνικά, λες και είσαι στις αλκυονίδες έβγαλε έναν ήλιο, ηλιάτορα που λέει και το ποίημα. Και, είναι περίεργο γιατί, αλλά ήταν χειρότερα έτσι. Ο ήλιος αντί να σου φτιάξει τη διάθεση στη χάλαγε. Ξαφνικά δεν ήθελες ήλιο. Ήθελες να βρέχει. Να καταλάβεις ότι ο καιρός περνάει.Αν κάνει ήλιο είναι λες και είσαι κολλημένος στο καλοκαίρι και ο Χειμώνας που σηματοδοτεί ότι είσαι καιρό εδώ ήρθε.

---

Κοιμάσαι.
Δε μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο. Κοιμάσαι, ξυπνάς πας όπου σου πουν και ξανακοιμάσαι. Και όταν έχεις σαπίσει από τον ύπνο και δεν έχεις κάτι να ασχοληθείς κάνεις μαλακίες για να περάσει η ώρα.
Κωλόμερος.
Άνθρωποι που ζουν βυζαίνοντας το μητρικό γάλα του κράτους και διαμαρτύρονται γιατί θέλουν κι άλλο.
Άνθρωποι που δεν έχουν καταλάβει που ζουν και πιστεύουν ότι κάτι κάνουν.
Ακριβά αυτοκίνητα και επίδειξη μπροστά στους ίδους τους εαυτούς τους.
Ίντερνετ καφέ και στην πιο απομακρυσμένη περιοχή. Όλοι μπαίνουν στο νετ για να φύγουν έστω για λίγο από τη μιζέρια που είναι κλεισμένοι.
Και μετά λένε ότι τους αρέσει εδώ που ζουν.
Ανοησίες.
Τρύπα στη Γεωγραφία.
Και μυρωδιά κουνουπέλαιου.

---

Ο Νικολάκης ήθελε να φύγει. Ήταν Κυριακή. Μαύρη και άραχνη και έμαθε ότι ο κολητός του σκοτώθηκε με το αμάξι που έφυγε από το δρόμο. Δεν τον άφησαν γιατί λέει ήταν Κυριακή.
Ο Αργύρης μιλάει για την αδερφή που έχασε από τα ναρκωτικά. “Ήμουν εννιά χρονών φίλε και την κουβάλαγα από την Ομόνοια στους ώμους. Λιώμα. Σούταρε μπροστά μου για να καταλάβω ότι δεν πρέπει να το κάνω ποτέ. Και δεν το έκανα. Αλλά ήθελα να είναι εδώ. Πέθανε νομίζοντας ότι είχε περίοδο ενώ είχε γαστροραγία. Κοιμήθηκε λιώμα και πότισε το κρεβάτι με αίμα. Δε σηκώθηκε ποτέ ξανά. Και ήταν 25. Θα την ήθελα τώρα...”
Ο Νίκος 19 χρονών, έχασε τον πατέρα του σε ατύχημα και έπρεπε να πάει στο μνημόσυνο. Και όμως. “Γιατί να πάει αυτός δηλαδή;” κάποιοι είπαν.
Ο τέταρτος, Νίκος και αυτός, διανοητικά καθυστερημένος με άσθμα, ήθελε να μείνει κι άλλο. Δεν τον άφηναν κάποιοι και άλλοι του έδωσαν περιθώριο να επιλέξει. Πως μπορεί να επιλέξει ο ίδιος δηλαδή; Έπαθε κρίση άσθματος και παραλίγο να μείνει εκεί. Τον ρώταγες “Πως πέρασες ρε Νίκο;” και σου απάνταγε: “Θα πέρναγα καλύτερα αν με κορόιδευαν λιγότερο”.
Ο Κώστας μιλάει για το κότερο που έχει και το θείο στο ναυτικό που δεν τον βοήθησε. Ήθελε να πάει στη σκιά και ζητούσε παρέα. Μετά βρήκε παρέα και δεν ξαναμίλησε.
Ο Μάνος έχει χυλωειδή. Όπου κόβεται ο εαυτός του παράγει χυλωειδή ιστό για να καλύψει την πληγή αλλά δε σταματάει. Συνεχίζει. Το στέρνο του είναι γεμάτο ουλές. Έχει κάνει θεραπείες με ενεργό άζωτο. “Δεν πειράζει είμαι τυχερός εδώ φίλε” λέει.
Ο Κώστας δε μιλάει. Κάθεται σε μια γωνιά και καπνίζει. Μόνο.
Ο Κοσμάς έχει άγχος. Τόσο πολύ που έχει τάσεις λιποθυμίας.
Ο Γιώργος βγήκε δυο φορές πρωταθλητής Ελλάδας αλλά τώρα καπνίζει δυο πακέτα τη μέρα.
Ο Παναής είναι μάγειρας και ερωτευμένος. Γουστάρει την παρέα αλλά το παίζει κακός. Είναι;
Ο Αλέξης δε μιλάει ποτέ. Εδώ όμως θα σου πει την ιστορία της ζωής του. Θέλει να γίνει ηθοποιός.
Ο Άγγελος δηλώνει metrosexual.
Η Ιωάννα έχει μια κόρη και έχει χωρίσει. Την λούζουν με κοσμιτικά επίθετα και ο πρώην γράφει την κόρη στα παλαιώτερα των υποδημάτων του. Και αυτή ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα φύγει και χαμογελάει.
Και είναι κι άλλοι. Κάποιοι τους ξέρετε. Άλλοι θα τους συναντήσετε.
Με 'γειά.

MARY HUANA DURING THE 60's

Περί μουσικής και μαριχουάνας.Το πρώτο μέρος μεταφρασμένο από το www.cannabisculture http://panokato.blogspot.com/2006/10/mary-huana-during-jazz-age.html

Λίγα λόγια για τα 60’s.

Ο Ντίλαν ήταν ο προφήτης στα 60'ς όσον αφορά -μεταξύ άλλων- την εξάπλωση της χρήσης ινδικής κάνναβης (χαρακτηριστική η προτροπή του στο Rainy Day Women #12 & 35: "Everybody must get stoned!").

Με την κλαψιάρικη, έρρινη φωνή του τραγουδούσε ακατάληπτους στίχους, που ωστόσο όλοι θέλανε να ακούσουνε, παρότι δεν ήταν ξεκάθαρο το τι έλεγε ακριβώς, πολλώ δε μάλλον το τι εννοούσε. Ωστόσο μετά από ένα καλό "γάρο" οι στιχουργικοί του γρίφοι αποκτούσαν κάποιο νόημα. Ο Τσαρλς Τ. Ταρτ θεωρεί πως, ακούγοντας μουσική μαστουρωμένος, αποκτάς την ικανότητα να καταλαβαίνεις τα λόγια ενός τραγουδιού που δεν τα καταλάβαινες όταν ήσουν νηφάλιος.

Το 1964, ο Ντίλαν συνάντησε τους Μπιτλς σε μια σουίτα ξενοδοχείου και τους πρωτόφερε σε επαφή με τη φούντα. Έκτοτε τα σκαθάρια μαστούρωναν καθημερινά. Το γεγονός αυτό ενδεχομένως να συνετέλεσε στη μουσική μετάλλαξη των Μπιτλς και στη στροφή τους σε πιο "χαμένους" μουσικούς δρόμους.

Ο Πολ Μακάρτνεϊ έχει παραδεχθεί ότι κάθε χρήση των λέξεων "high", "grass", "smoke" στα τραγούδια τους ήταν εσκεμμένη. Σύμφωνα με τον Λένον, πολύς κόσμος δυσκολευόταν εκείνα τα χρόνια να επικοινωνήσει μαζί τους, γιατί αυτοί πίνανε και χαζογελούσανε όλη μέρα. Το 1968 ο Λένον τιμωρήθηκε με πρόστιμο 150 λιρών για κατοχή μισής ουγκιάς κάνναβης. Το ποσό ήταν μικρό αλλά αυτή η καταδίκη του Λένον έμελλε να αποδειχθεί μεγάλο βάρος στα επόμενα χρόνια της ζωής του, όταν προσπαθούσε να αποκτήσει την αμερικανική υπηκοότητα.

Το 1972 ο Λέστερ Γκρινσπουν, μάρτυρας υπεράσπισης του Λένον στην υπόθεση της υπηκοότητάς του, κατέθεσε ότι η γενική εισαγγελία των ΗΠΑ χρησιμοποιούσε τις κατηγορίες για χρήση κάνναβης εναντίον του Λένον ως πρόφαση για να τον απομακρύνουν από τη χώρα, καθότι το πρώην σκαθάρι ήταν ενεργά αναμειγμένο στο κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.

Αλλά και ο Μακάρτνεϊ είχε τα προβλήματά του με το νόμο. Το 1980 απελάθηκε από την Ιαπωνία, μετά από εννιά μέρες παραμονής στην ψειρού, για κατοχή 219 γραμμαρίων κάνναβης. Αλλά και το 1984, παρότι "γέρος" και "σερ" και πολυεκατομμυριούχος, βρέθηκε στα δικαστήρια με παρόμοιες κατηγορίες.

Τα τάμπλοϊντ στη δεκαετία του '60 είχαν ξεσπαθώσει κατά των μαστούρωμένων ροκ σταρ και των χίπηδων. Κάποια ΜΜΕ μάλιστα δεν δίστασαν να παίξουν και το ρόλο του πληροφοριοδότη, όπως συνέβη το 1967, όταν συνελήφθη ο κιθαρίστας των Rolling Stones, Κιθ Ρίτσαρντς, για κατοχή μικροποσότητας μαριχουάνας. Ήταν η εφημερίδα "The News of The World" που έκανε τον καλοθελητή και οδήγησε την αστυνομία σε ένα παρτάκι που είχε στήσει στο σπίτι του ο Ρίτσαρντς.

Τη ίδια περίδο ο Μικ Τζάγκερ καταδικάστηκε σε τρίμηνη φυλάκιση για κατοχή τεσσάρων χαπιών "pep", τα οποία είχαν αγοραστεί νόμιμα στην Ιταλία.

Η αντίδραση των υποστηρικτών της ελεύθερης χρήσης της κάνναβης ήρθε με μια διαφήμιση-ανακοίνωση στους Τάιμς, ότι "η ποινικοποίηση της μαριχουάνας είναι ανήθικη και πρακτικά ανεφάρμοστη". Πάνω από εξήντα επώνυμοι της εποχής την υπέγραφαν (ανάμεσά τους και πολιτικοί). Ο οργανισμός SOMA που είχε την ευθύνη της δημοσίευσης παρουσίαζε και ιατρικά στοιχεία ότι η κάνναβη είναι αβλαβής και επικαλούταν τη ρήση του Σπινόζα ότι "όλοι οι νόμοι που μπορούν να παραβιαστούν χωρίς κάποιος να πάθει κάτι κακό είναι για γέλια".

(to be continued...)

Ωραίο αχούρι ε? Ωραία θέα από το μπαλκόνι ε?

Εκεί στην Ευρυτανία, Νικολάκη, βλέπετε πλατάνια και κορυφογραμμές από το μπαλκόνι σας?

LEY DE FUGA

Μου ‘παν να μην τρέξω.
Κοίταξα. Θυμήθηκα.
Πουθενά τόσο γαλάζιο όσο.
Ζήτησα ένα τσιγάρο. Η πατρίδα μου.
Οι άλλοι έσερναν τενεκεδάκια στα πόδια τους
Κι έψαχναν για κάτι πιο σπουδαίο απ΄ ένα τυχαίο όνομα.
Προχώραγαν βουβοί.
Εγώ. Κρατώντας έναν μικρό καθρέφτη.
Πάνω του, βαλσαμωμένες, οι μέρες της εξορίας.
Προχωράω βουβός.
Κι αν τρέξω δεν.
Έτσι μου είπαν.
Μου είπαν, πουθενά τόσο γαλάζιο όσο της πατρίδας σου
Κι ούτε θάλασσα βαρυπενθής,
Σε στέρφα γη, δίχως απλωσιά για τους νεκρούς της.
Σβήνω το τσιγάρο. Θυμάμαι.
Οι άλλοι – κουδούνια στο λαιμό τους-
Συγυρίζουν τα λερωμένα τους πουκάμισα
Και ψάχνουν κάτι, κάποιον, να τον πούνε αδερφό.
Αδερφέ μας.
Ακούς;
Κανείς.
Μόνο ο άνεμος υπάρχει.
Προχωράνε βουβοί.
Εγώ. Κρατώντας έναν μικρό καθρέφτη.
Κοιτάω μέσα. Αλλά δεν.
Λέω να τρέξω. Είμαι πια λεύτερος.
Τρέχω.
Πουθενά τόση ελευθερία όσο της πατρίδας μου.
Η σφαίρα με βρίσκει πίσω στο κεφάλι.
Θυμάμαι.

Έπειτα ξυπνάω.
Κοιτάω στον καθρέφτη.

Ley de Fuga (ο Νόμος της Απόδρασης): Μέθοδος της λευκής κρατικής τρομοκρατίας του 19ου αιώνα στη Βαρκελώνη, το Μεξικό, και σ' άλλες πόλεις. Αφήναν ελεύθερο τον πολιτκό κρατούμενο κι όταν έκανε μερικά βήματα τον πυροβολούσαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Η επίσημη δικαιολογία για την πράξη αυτή, ήταν η απόπειρα απόδρασης.Πατρίδα: Ένα μέρος, είτε γεωγραφικό, είτε συναισθηματικό, είτε φαντασιακό, όπου αγάπησες και μίσησες αυτά που σ΄ αγάπησαν και σε μίσησαν απ' οπουδήποτε αλλού.

Oscillate Wildly

Νομίζω πως πρόκειται περί καθαρής τύχης το ότι βρέθηκα σε σπίτι με δίκτυο σήμερα το βράδυ. Ακόμη πιο συγκλονιστικό είναι ότι η Μ. κοιμάται τόσο κομματιασμένη στον καναπέ που η δυνατότητα εκμετάλλευσης του προσωπικού της χώρου είναι απεριόριστη.

Γύρω στις 4.30 βρισκόμουν στο "Μωβ με Μπλε λουλούδια" και περίμενα τη Λα. να σχολάσει, αφού είχα καταναλώσει αρκετό αλκοόλ για τα δεδομένα μου. Η κατάχρηση οφειλόταν κυρίως στη χαρά της συνάντησης με τους φίλους μου μετά από καιρό και στις προσδοκίες που σου προσφέρει η πόλη αν έχεις κόψει κάθε σχέση μαζί της για μια τετραετία και πλέον.

Η Λα είχε χάσει κιλά από την τελευταία φορά που την είχα δει. Από τότε που είχε έρθει το καλοκαίρι στην Κέρκυρα για διακοπές με το φίλο της. Τώρα έκανε ένα ντι τζέι σετ με περίπου τα ίδια τραγούδια που έπαιξε και την προηγούμενη εβδομάδα. Μόλις μας είδε να μπαίνουμε στο μπαρ ανέβηκε για λίγο αλλά μετά από κανένα τέταρτο άρχισε ξανά να χασμουριέται διακριτικά πίσω από τα ντεκς. Η διεκπεραίωση είναι το χειρότερο πράγμα σε τέτοιες δουλείες και το έχω ζήσει στο πετσί μου. Ο κάθε κομμάτιας και δήθεν έρχεται να σου πει την ψαγμένη ατάκα ή να σου ζητήσει ένα κομμάτι που θέλει να αφιερώσει στο κοριτσάκι που κάθεται απέναντι του. Και η μοναξιά της διεκπεραίωσης είναι ατελείωτη. Αυτός ήταν και ο λόγος που γύρισα να κάνω παρέα στη Λα. αν και η μπουγάτσα πρασομπέικον του μίστερ ρέγκεμαν με είχε φουσκώσει απεριόριστα και η παρέα μου την είχε κάνει.

Δίπλα μου ακριβώς καθόταν μια κοπέλα αρκετά πιωμένη με ένα κάγκουρα μεγάλου βεληνεκούς, ακόμα πιο πιωμένο. Κάτι τέτοιες ώρες ακούς τις καλύτερες στιχομυθίες.
-Η μυρωδιά του σώματος του καθένα είναι τόσο ξεχωριστή, με πιάνεις; είπε το καγκούρι.
-Στάνταρ, απάντησε το κοριτσάκι.
Αυτό ήταν το έναυσμα για να πάρει φόρα το καγκούρι αφού πλέον και με τη βούλα είχε πάρει το οκέι από την παγκόσμια επιτροπή βλακείας.
-Δηλαδή αλλιώς μυρίζει η Εύα, αλλιώς η Νάντια, αλλιώς η Σούλα αλλιώς εσύ. Η καθεμιά έχει το δικό της άρωμα, το δικό της ξεχωριστό στίγμα. Και αυτό είναι που σε καυλώνει.
-Σίγουρα αλλά δε σε καυλώνουν όλες, έτσι δεν είναι; αναρωτήθηκε η μισόκαυλη νεανίς.
-Ε! όχι βέβαια! Μπορεί να μυρίζει και ποδαρίλα! αναφώνησε ξεσπώντας σε ένα τραγικά ελεεινό γέλιο ο άνθρωπος με το λιγδερό μακρύ μαλλί και την άσπρη κάλτσα.
Κάπου εκεί όλα κατέρρευσαν και για μια ακόμη φορά συνειδητοποίησα πως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο ήλπιζα. Ευτυχώς ήταν η στιγμή που η Λα. έπαιζε το τελευταίο κομμάτι, το Again των Archive και μου πάσαρε τη τσάντα της με τα L.P. για να φύγουμε.

Η Λα. έχει τα πιο ωραία μάγουλα που έχω δει σε γυναίκα. Αλλά ποιός παρατηρεί τα μάγουλα, ε; Προτεραιότητα έχει ο κώλος και τα βυζία, μετά το μαλλί και τα μάτια. Πέμπτα έρχονται τα χείλη. Τα μάγουλα είναι το πολύ πολύ στο τοπ 50, κάπου ανάμεσα στον αστράγαλο και στη δεξιά ωμοπλάτη.

Ανεβήκαμε στη μηχανή για να την πάω σπίτι.
-Και τώρα; ρώτησα.
-εσύ;
-εγώ σπίτι.
-και εγώ Στοά. Δεν έχει κλείσει ακόμα και με περιμένει ο Ν. Θαρθεις;
Δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω στο τρέντι καταγώγι. Πριν το "Μωβ με Μπλε λουλούδια" είχαμε περάσει και από το τρεντοστέκι. Είχε ρέγκε πάρτι μάλιστα! Και όλα τα παιδάκια με τα γκατζετάκια ήταν εκεί. Κοτσιδάκια, μαλλάκια, γυαλάκια, χαλκιαδάκια, πιρσινάκια, ρουχαλάκια και όλοι χάπι. Και φυσικά οι απαραίτητες ζογκλεροφωτιές, ξυλοπόδαροι κλπ κλπ. Προτίμησα το σπίτι της Μ. Την πέτυχα, καθόλου αναπάντεχα, στο νέο τρέντι καταγώγι που άνοιξε τρεις καταγωγιές δίπλα στο παλιό τρέντι καταγώγι για να κλέψει κάτι από τη δόξα του.

12 του μήνα βράδυ. Η συνάντηση με τους φίλους από παλιά δυο ώρες πριν στο βιβαλντοκαφενέ το μόνο που άξιζε. Γεγονός πολύ πιο σοβαρό και προσωπικό για να το αναφέρω λεπτομερώς εδώ.

Τελικά το κατούρημα καθιστός είναι καλή φάση. Σχεδόν απόλαυση. Πάλι πιο τυχερές οι γυναίκες. Ας είναι καλά η γερμανίδα γκόμενα του φίλου μου του Τσαντάς που μας υποχρέωνε να κατουράμε καθιστοί για μα μη λερώνουμε το καπάκι.

Υ.Γ. σήμερα το βράδυ ο Ρούλης θα ήταν μόνος του στο σπίτι. Το απόγευμα που μιλήσαμε στο τηλέφωνο είχε στομαχικές διαταραχές από τα μπακαλιαράκια που φάγαμε. Του είπα να αεριστεί ελεύθερα για να συνέλθει. Είχα λησμονήσει όμως τη μεγάλη του φοβία. Δεν κλάνει ποτέ γιατί φοβάται μη χεστεί πάνω του. Ανησυχώ για την υγεία του.

Όταν νομίζουμε πως τα ελέγχουμε όλα, είμαστε πιο αδύναμοι από ποτέ.

Για λίγο ακόμα θα συνεχίσει να προβάλλεται η δανική ταινία «Η Κληρονομιά» (Arven) για αυτό συστήνω όποιος ευκαιρεί, ας σπεύσει. Πολύ δύσκολα θα τη βρούμε σε DVD αργότερα. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η ταινία γυρίστηκε το 2003 και προβάλλεται μόλις φέτος και ότι τα άλλα δύο μέρη της τριλογίας για τις κοινωνικές τάξεις στη Δανία («The Bench» -2000- και «Ανθρωποκτονία» -2005-) δεν κυκλοφόρησαν ακόμη στη Μποταφούγκο παρά το 1,7 δις που έδωσε ο νομάρχης μας για πολιτιστικές εκδηλώσεις, θα συμπεράνει ότι ο καιρός γαρ μακρύς για το DVD της Κληρονομιάς.
Η «Κληρονομιά» περιγράφει τις επιλογές μιας μεγαλοαστικής οικογένειας εργοστασιαρχών της Δανίας και τη σταδιακή αλλοτρίωση του γόνου της οικογένειας. Ο αποστασιοποιημένος απο το μεγαλοαστικό οικογενειακό περιβάλλον γιος, ο οποίος ζει στη Στοκχόλμη με τη θεατρίνα σύζυγό του, έρχεται αντιμέτωπος με τη διαχείριση της οικογενειακής επιχείρησης μετά την αυτοκτονία του πατέρα του. Η μητέρα του τον εκβιάζει ψυχολογικά να αναλάβει τη διεύθυνση και τη σωτηρία της επιχείρησης πετυχαίνοντας τη συγχώνευσή της με πολυεθνική. Ο πρωταγωνιστής δέχεται το ρόλο παρόλο που η φίλη του δε θέλει να επιστρέψουν στη Δανία. Η αποδοχή της κληρονομιάς θα έχει το τίμημά της που δεν είναι άλλο παρά η απομόνωση του πρωταγωνιστή και η σύγκρουσή του με τις επιθυμίες του, τον εαυτό του και κατ’ επέκταση τους γύρω του. Εξαίρεση θα αποτελέσει η μητέρα του, αυτή που θα του κληροδοτήσει ψυχολογικά και κυριολεκτικά μια κληρονομιά που αδυνατεί να διαχειριστεί ο ίδιος.

Δύο είναι τα επίπεδα στα οποία κινείται η ταινία:

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ
Ο σκηνοθέτης αποτυπώνει στην ψηφιακή τον τρόπο λειτουργίας της σύγχρονης αγοράς. Η κοινωνική ιεραρχία δίνεται με πολύ ξεκάθαρο τρόπο. Στο βωμό του κέρδους της Εταιρείας θυσιάζονται όλα. Στον κόσμο που μπαίνει ο ήρωας μετά το θάνατο του πατέρα του η ειλικρίνεια εκλαμβάνεται ως αδυναμία και η αγάπη ως κατώτερη του χρήματος και της επιτυχίας. Οι εικόνες των εργατών και των βιομηχάνων, η αντίληψη και η συμπεριφορά των δεύτερων προς τους πρώτους, η λειτουργία του καπιταλισμού που απολύει χωρίς κανένα περιορισμό για τις ανάγκες των λίγων αλλά και η θυσία της προσωπικής ζωής και η αλλοτρίωση ακόμα και των μεγαλοαστών απεικονίζονται απολύτως ρεαλιστικά. Οι σκηνές της αναγγελίας στους εργάτες του θανάτου του πατέρα και της συγχώνευσης της εταιρείας είναι κορυφαίες.

ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ
Το άλλο επίπεδο και σημαντικότερο εστιάζει στις επιλογές και στη μεταμόρφωση του πρωταγωνιστή γιου. Η μητέρα απόλυτα ψυχρή και κυρίαρχος του παιχνιδιού ελέγχει πλήρως το συναισθηματικό του γιου, το οποίο έχει απονεκρωθεί με την αυτοκτονία του πατέρα. Ο γιος δεν εκφράζεται συναισθηματικά (ο ανέκφραστος Ulrich Thomsen άψογος στο ρόλο του), είναι μπλοκαρισμένος και βυθίζεται στην προσπάθεια να πετύχει η επιχείρηση, θυσιάζοντας κάθε προσωπική σχέση (με την αδερφή του, τη γυναίκα και το γιο του). Η αδιαφορία για οτιδήποτε άλλο παρά η εκπλήρωση της θέλησης της μητέρας του είναι ο κινητήριος μοχλός της πλοκής. Η αδιαφορία οδηγεί στην καταστολή των συναισθημάτων του πρωταγωνιστή και στην αποξένωση από τους γύρω. Ενώ η εκπλήρωση της θέλησης της μητέρας θα φέρει το πολυπόθητο αποτέλεσμα για την επιχείρηση. Με το τίμημα όμως ότι δεν υπάρχει πια ο άνθρωπος. Τα μόνα που λειτουργούν ακόμα είναι τα ένστικτα (σκηνή απόπειρας βιασμού).


ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ
Δύο είναι η βασικές αδυναμίες της Κληρονομιάς. Η πρώτη συνίσταται στην έντονη προσήλωση στον πρωταγωνιστή, χωρίς να αναλύονται οι περιφερειακές σχέσεις. Αυτός είναι το κέντρο, ενώ οι άλλοι χαρακτήρες μάνας, γυναίκας και αδερφής μένουν ανολοκλήρωτοι. Και ενώ βλέπουμε αρκετά για τις σχέσεις των τριών με τον πρωταγωνιστή, δε μαθαίνουμε τίποτα για τις μεταξύ των τριών γυναικών σχέσεις.
Σχετική με την παραπάνω είναι και η δεύτερη αδυναμία. Δε γίνεται κατανοητό το από πού ξεπηδούν οι συμπεριφορές των τριών γυναικών. Η αυταρχική και ψυχρή μάνα για παράδειγμα δεν ψυχογραφείται με κάποιο τρόπο. Υπάρχει εκεί χωρίς να καταλαβαίνουμε από πού προέρχεται όλη αυτή η ψυχρότητα και η απώλεια ή απουσία συναισθημάτων ακόμα και προς την κόρη της. Όπως και η αφοσίωση της γυναίκας του ήρωα ακόμα και μετά το χωρισμό τους. Φυσικά, ερμηνείες μπορεί να βρει ο καθένας από μόνος του, αλλά ο σκηνοθέτης αποφεύγει να μας μιλήσει για αυτά.


ΔΩΡΙΚΟ
Ένα από τα θετικά του φιλμ είναι η δωρικότητα στους διαλόγους. Όταν μιλούν τα βλέμματα και οι καταστάσεις, τα πολλά λόγια περιττεύουν. Ωστόσο, η αυστηρότητα στους διαλόγους σε μερικά σημεία είχε προβλέψιμη εξέλιξη. Πολύ αδύναμος, για παράδειγμα, ήταν ο διάλογος του απατημένου συζύγου.


ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Και τι δεν περιλαμβάνει το μενού. Από το ταξικό μέχρι το οικογενειακό. Η εξουσία που σε απορροφά και σε διαφθείρει. Η οικογένεια που σε διαμορφώνει και σε καθορίζει.

ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Το τέλος είναι ανοιχτό σε κάθε ερμηνεία. Ο αυτοκαταστροφικός ήρωας αδυνατεί να γυρίσει στον παλιό του εαυτό και να αγαπήσει. Ίσως βλέπει για τελευταία φορά τη γυναίκα και το γιο του. Νομίζω ότι το επόμενο στάδιο θα είναι να ακολουθήσει την επιλογή του πατέρα του. Να αυτοκτονήσει. Ή να συνεχίσει να «ζει» με κυνισμό. Το πρώτο μου φαίνεται πιθανότερο, αφού οι επιλογές του εκεί οδηγούν.

ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Όλα είναι ένα παιχνίδι επιλογών. Καταναγκαστικών ή συνειδητών ή και τα δύο. Το ζευγάρι έχει κάνει διαφορετικές επιλογές και οι επιλογές τους δε συμβιβάζονται. Σε όλο το φιλμ ο πρωταγωνιστής παίρνει μια σειρά από αποφάσεις που θεωρεί ότι είναι αυτό που μας έλεγαν στο σχολείο «το σωστό». Όμως, αυτό που φαίνεται να είναι το σωστό σε μια απόφαση έχει και το τίμημά του ή τις παρενέργειές του. Η διαμάχη ανάμεσα στη θέληση του να κάνει το «σωστό», να κρατήσει τον έρωτα αλλά και τον κώδικα της μεγαλοαστικής οικογένειας δε θα έχει αίσιο τέλος. Κάθε επιλογή είναι και ψυχρότερη και πιο κυνική από την προηγούμενη. Στην τελευταία του επιλογή ο πρωταγωνιστής, αν και του δίνεται φαινομενικά η δυνατότητα, αποφασίζει να μην επιστρέψει στο πρώτο καταφύγιό του στη Στοκχόλμη. Κυρίως γιατί βλέπει ότι η σύζυγος και το παιδί του είναι καλά και χωρίς αυτόν. Ίσως και για να μην κληροδοτήσει στο γιο του το ίδιο βάρος, προστατεύοντας τον.

ΔΟΓΜΑ
Το φιλμ είναι γυρισμένο με δύο κάμερες επιτρέποντας τον αυτοσχεδιασμό αλλά ευτυχώς δεν υπάρχει τόσο κούνημα στην κάμερα όσο σε άλλες Δόγμα ταινίες. Σίγουρα δε φτάνει την «Οικογενειακή Γιορτή» ή τον Τρίερ αλλά νομίζω ότι αποτελεί μια εξαιρετική ταινία του είδους.

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ
Οι Ghita Nørby (μάνα), Lisa Werlinder (σύζυγος) και ο Ulrich Thomsen (γιος) είναι άψογοι. Σε αυτό τον τομέα δε νομίζω ότι μπορεί να βρει κανείς αδυναμίες.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ
1 ώρα και 47 λεπτά. Περνάνε αρκετά γρήγορα γιατί, αν και ο ρυθμός της ταινίας είναι σταθερός χωρίς εξάρσεις, οι αυστηρές ερμηνείες, η πλοκή και το σούτινγκ του Per Fly σε απορροφούν. Αν και η Α. σε κάποια φάση ξε-απορροφήθηκε. Ίσως όμως να έφταιγαν και τα κινητά κάποιων ιθαγενών που χτύπησαν περί τις 5 φορές συνολικά!!! Ίσως και ο παππούς που έσκασε μύτη στα μισά της ταινίας για να πάρει τον υπνάκο του (ροχαλητό χαμηλού βεληνεκούς ευτυχώς).

Το σάιτ της Κληρονομιάς:
http://www.cinemaguild.com/inheritance/