ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Σουρεάλ, όπως το λέμε στα τρέντικα:

Ο ΕΦΕΤ (δεν ενθυμούμαι τι ακριβώς σημαίνουν τα αρχικά) ανακοίνωσε ότι μετά από έρευνές του εντόπισε φιστίκια στην κρέμα φουντουκιού με κακάο "SPAR"...

Κρέμα φουντουκιού από φιστίκια; Κι εγώ θέλω!

ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Να μην ξανακούσω τα γνωστά που λένε κάποιοι ότι η δράση στους δρόμους είναι ατελέσφορη, ότι οι πορείες και οι διαματυρίες δεν φέρνουν στις μέρες μας αποτέλεσμα...

Ιδού γιατί...

Διαβάζω στις εφημερίδες των τελευταίων ημερών ότι ο υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ο κ. Κωνσταντόπουλος, ανήμερα των Χριστουγέννων, επισκέφτηκε την οικογένεια του 11χρονου από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος συμμετείχε σε επεισόδια μεταξύ κουκουλοφόρων και αστυνομικών...

Τι ανακοίνωσε ο καλός και κοινωνικά αλληλέγγυος κύριος υφυπουργός;

1ον. Ο πατήρ που αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και δεν είχε οικονομικούς πόρους για να τα αντιμετωπίσει νοσηλεύεται στο Παπανικολάου.

2ον. Σε συνεννόηση με τη νομαρχία Θεσσαλονίκης (πώς θα μπορούσε να λείπει ο Πανίκας;) και με δύο μεσίτες θα βρεθεί στέγη 100 τετραγωνικών μέτρων για την οικογένεια του 11χρονου που τώρα διαμένει σε τρώγλη. Εχουν ήδη διασφαλιστεί τα ενοίκια των δύο επόμενων ετών.

3ον. Το υπουργείο Υγείας έχει ήδη φροντίσει να τακτοποιηθούν οι οικονομικές εκκρεμότητες της οικογένειας προς την Εφορία.

Ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο τώρα δικαιώνεται για τον 11χρονο κοινωνικό αγωνιστή...

(Φυσικά δεν χρειάζεται να κάνω λόγο για την χριστουγεννιάτικη υποκρισία του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού προσώπου...).

Ο ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΝΤΕΛΑΚΡΟΥΑ ΚΑΙ Ο ΕΝΤΕΚΑΧΡΟΝΟΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΣ

ΕΝΤΕΚΑΧΡΟΝΟΣ ΚΟΥΜΠΟΥΡΟΦΟΡΟΣ!
Αποκαλύπτουμε το παρελθόν του 11χρονου κουκουλοφόρου από τη Θεσσαλονίκη...
Εδώ ως κουμπουροφόρος κατά την εξεγερση του Ιουλίου του 1830 στο Παρίσι.
(τι, μόνο ο diaselos θα κάνει το κομμάτι του με τη ζωγραφική;)

ΣΑΣΑ ή περί αισθητικής

Μιας και προ ημερών ένας καλός φίλος και blogger έκανε λόγο για την αισθητική, ας αναδημοσιεύσουμε μια προκήρυξη του Συνδέσμου Αισθητικών Σαμποτέρ Αρχαιοτήτων (ΣΑΣΑ) που έδρασε(;) μεταπολεμικά στην Αθηνα. Αναδημοσιεύουμε την προκήρυξη έτσι όπως την βρήκαμε στο ενδιαφέρον -το λιγότερο- βιβλίο του Λεωνίδα Χρηστάκη "Οι δικοί μας άγιοι", εκδόσεις "Χάος και Κουλτούρα".

Και μία απαραίτητη σημείωση προτού αρχίσω τα κόπι πέηστ...

ΠΡΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ,
ΟΡΓΑΝΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ,
ΖΑΡΝΤΙΝΙΕΡΕΣ,
ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΥΣ
ΠΡΟΣΟΧΗ:
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΣΤΑΣΗ
ΑΛΛΑ ΑΠΛΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

“Ο Γιώργος Μακρής, αραιά και πού, ευκαιρίας δοθείσης, εκστομούσε και διάφορα ευτράπελα, που οι άλλοι τα λάβαιναν σαν εξτρέμ ιδέες και τα κατέγραφαν με κάποια σοβαρότητα στη μνήμη τους. Μέσα λοιπόν στην κριτική που έκανε στα καφενεία και στα φιλικά σπίτια εκείνη την περίοδο, ήταν και το θέμα της προγονοπληξίας την οποία θεωρούσε σαν υπεύθυνη της πνευματικής και ιδεολογικής ελληνικής κατάπτωσης και, ανάλογα με το ποιόν των παρευρισκόμενων στην ομήγυρη, κατέληγε με την παραίνεση “Να καταστρέψουμε την Ακρόπολη!”. Η ιδέα όμως αυτή προϋπήρχε του Μακρή, και είχε διατυπωθεί σε μια “Προκήρυξη” που γράφτηκε και κυκλοφόρησε στις 18 Νοέμβρη του 1944. Οι επιδράσεις όμως ξεκινάνε από τον υπερρεαλιστή ποιητή Νικήτα Ράντο ή Νικόλαο Κάλας, ή Ν. Σπιέρο, τον Νίκο Καλογερόπουλο, που το 1935 την είχε υποστηρίξει με έντονο τρόπο, σε φιλικές τότε συγκεντρώσεις, όπου έλεγε, όχι ως μηδενιστής αλλ' αντίθετα ως ανανεωτής της φιλοσοφικών τάσεων του μεσοπολέμου και του όψιμου απόηχου στην Ελλάδα, ντανταϊσμού: - Να ανατινάξουμε τον Παρθενώνα που με την παρουσία του, επιδρά αρνητικά πάνω στον κόσμο της φιλοσοφίας! Νομίζω ότι θα σας είναι περιττό να κάνω σχόλια για τις καλές προθέσεις και των δυο, αφού και οι δυο είναι απόντες για πάντα ενώ ο Παρθενώνας είναι παρών. Χρειάζεται εδώ να επισημάνω ότι όλα τα περί της καταστροφής της Ακρόπολης, λέγονται πολλά χρόνια πριν την έλευση της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο! [...] Ο Γιώργος Μακρής συνέταξε με φίλους{;) την Προκήρυξη Νο 1 (που δημοσιεύεται ολόκληρη και ως έχει), όταν ήταν εικοσιενός χρονών. Εάν συνυπολογίσει κανείς και την πρόσφατη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Γερμανικό ζυγό, το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου και την αναταραχή των ιδεών του Κομμουνισμού στην Ελλάδα, το νεο -επαναστατικό- περιεχόμενο της ουτοπιστικής “Προκήρυξης” είναι απόλυτα δικαιολογημένο, αλλά και προφητικό, σκεπτόμενος πάντα την γιγάντωση της Τουριστικής βαριάς Βιομηχανίας και την εν γένει κατάντια της ταξιδιωτικής και τουριστικής ιδεολογίας! Εξάλλου η εντωμεταξύ κήρυξη του Κινήματος του Δεκεμβρίου 1944, μεταξύ των εμπολέμων της δεξιάς και των κομμουνιστών στην περιοχή της Αθήνας και την μετέπειτα κήρυξη του Εμφύλιου Πόλεμου, η εφαρμογή της ιδέας της ανατίναξης του Παρθενώνα, πήγε περίπατο... Παρέμεινε όμως στις φραστικές προθέσεις του Μακρή που τις ξεφούρνιζε στις Αθηναϊκές συζητήσεις -ευκαιρίας δοθείσης- μέχρι και το 1960.

Να ανατινάξουμε την Ακρόπολη
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑIΣΘΗΤΙΚΩΝ ΣΑΜΠΟΤΕΡ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

Π Ρ Ο Κ Η Ρ Υ Ξ Η Αριθ. 1

Εχοντας κοινή αισθητική και κοσμοθεωρητική άποψη, πως η καταστροφή και η θνητότητα της μορφής των όντων περιλαμβάνονται στο περίγραμμα της ολοκλήρωσης της ζωής

Εχοντας βάλει σκοπό μας την καταστροφή του Παρθενώνος, με απώτερο σκοπό την παράδοσή του στην ουσιαστική αιωνιότητα, που δεν είναι παρά η χωρίς επίγνωση μορφής standardisee ροή, κι η πλούσια σε πιθανότητες αυτόματη μετασκευή της ύλης που κακώς λέμε χαμό.

Εχοντας υπ' όψη μας, πως ο άνθρωπος δεν ίσως παρά έμμεσος αυτοματισμός και φυσική εκδήλωση πολύτροπη, αναγνωρίζοντας πάντως βασικά το έργο τέχνης, μα αντιπαθώντας τη χρονική και ιστορική του κατοχύρωση, σαν κάτι το ανήκουστο και ξένο προς τη ζωή.

Εχοντας νιώσει ακόμα, πως η ανάγκη της αιωνιότητας είναι μια κάποια βασική προϋπόθεση για τη ζωή, και συνεπώς και για την τέχνη, αφού η τέχνη δεν είναι παρά ένα είδος διεστραμμένης εφαρμογής των βασικών ενστίκτων της ζωής, αλλά νιώθοντας την ανάγκη αυτή μόνο σαν απαραίτητη για την ώρα της δημιουργίας.

Καταλαβαίνοντας τον Salvador DaIί, που τόλμησε να συνθέσει ένα έργο τέχνης από ωμό κρέας και λαχανικά (αδιάφορα αν ψυχικά το προετοίμαζε για την αιωνιότητα, για το Θεό ή για τον εαυτό του, λέξεις ανθρώπινα ταυτόσημες, μα παραγνωρισμένες στην ουσία τους) καταλαβαίνοντας τον λοιπόν εξίσου και εκτιμώντας τον με τον Φειδία, που έδωσε μεν στο έργο μια χρονοϊστορική πόσταση, χωρίς όμως να είναι τίποτα παραπάνω στα πλαίσια της υποστασιακής αιωνιότητας, για την οποία δεν υπάρχει ποσόν ούτε χρονική διάρκεια, και που γι' αυτήν ένα δευτερόλεπτο δεν έχει διαφορά από τρία δισεκατομμύρια αιώνες, χάρη στις βουλητικές της ιδιότητες και στη δυναμική της χροιά, που μόνο στα άτομα νοούνται, και κανέναν δεν νοιάζει ο αριθμός των ατόμων αυτών.

Βλέποντας πως η χρονοϊστορική αυτή κατοχύρωση είναι ό,τι πιο ξένο κι απατηλό υπάρχει για τους ανθρώπους, κι επί πλέον μισώντας τον Εθνικό Τουρισμό και τις εφιαλτικές αρθρογραφίες a propos!

Νομίζοντας πως κάνουμε μια ψυχικά και καλλιτεχνική ανώτερη πράξη, τόσο αισθητικής όσο και ζωικής περηφάνιας, θεσπίζοντας αυτού του είδους τον μηδενισμό -όντας έξάλλου σίγουροι πως όλη η γελοία και ψεύτικη επιβίωση όχι μόνον δεν συγκρίνονται, έστω και μειoνεκτώντας, με ένα λεφτό ενεργητικής δράσης κι απόλαυσης, αλλά και καλλιτεχνικά είναι βλαβερή.

Προετoιμάζoντας μόνον ερασιτέχνες περιηγητές και ευνούχους ως και αυνανιζόμενους σύγχρονους ποιητές και ζωγράφους, αφού ούτε καν -στην περίπτωσή μας- στον ιστορικό κύκλο της αισθητικής μας δεν ανήκει.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ
1. Να θέσουμε καθαρά σκοπό μας την ανατίναξη αρχαίων μνημείων, την προπαγάνδα κατά των αρχαιοτήτων, και κατά παντός αντικειμένου που δεν μας αρέσει

2. Πρώτη καταστροφή ορίζεται η ανατίναξη και η τέλεια κατεδάφιση του Παρθενώνα, που μας έχει κυριολεκτικά πνίξει

(...) λείπουν από το χειρόγραφο οι αποφάσεις 3 έως 9

10. Η προκήρυξη αυτή δεν αποσκοπεί παρά να δώσει ένα μέτρο από το σκοπό
μας. Είναι ένα βλήμα που ξεκινάει με λίγες πιθανότητες για στόχο στους πολλούς,
μα που δεν επιζητάει παρά ελάχιστους
Γ. Β. Μ. Γενικός Διοργανωτήςτης ΣΑΣΑ

Τι ήταν η ΣΑΣΑ:
Η ΣΑΣΑ είναι ο Σύνδεσμος Αισθητικών Σαμποτέρ Αρχαιοτήτων και η Νο 1 “Προκήρυξη” έχει την ημερομηνία 18 Νοεμβρίου 1944 (μερικές μέρες πριν από την έναρξη του Κινήματος του Δεκεμβρίου 1944). Τα αρχικά Γ. Β. Μ. υποδηλώνουν τον Γιώργο Βασιλείου Μακρή. Το πατρικό όνομα τοποθετήθηκε από τον Μακρή για να μην συμβεί ούτε για μια στιγμή παρεξήγηση ότι αυτός είναι ο γενικός διοργανωτής της ΣΑΣΑ! Η “Προκήρυξη”δημοσιεύεται δυστυχώς περικομμένη μετά από αυθαίρετη ενέργεια του Επιμελητή του βιβλίου ΓΡΑΠΤΑ ΓΙΩΡΓΟΥ Β. ΜΑΚΡΗ, κ. Επαμεινώνδα Γονατά. Από την “Προκήρυξη Νο1” παραλείφθηκαν τα άρθρα 2 έως 9 που αναφέρονται στο οργανωτικό μέρος της όλης επιχείρησης, με τον φόβο προφανώς μήπως και ο Επιμελητής ή ο Υπεύθυνος Εκδότης του βιβλίου του Βιβλιοπωλείου της Εστίας, θεωρηθούν σαν ηθικοί αυτουργοί προς πρόκλησιν καταστροφής αρχαιολογικών θησαυρών και ιστορικών μνημείων! (Εάν είναι δυνατό αυτό, για μια Προκήρυξη δημοσιευμένη πριν από σαραντατέσσερα χρόνια και με κυκλοφορία ελαχίστων αντιτύπων...).”

(φωνή από τη γαλαρία:
Ρε μαλάκα panokate, με τι ασχολείσαι χριστουγεννιάτικά;
Δεν έχει κι άδικο...)

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ, ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΚΛΙΜΤ, ΚΑΙ Η ΜΑΝΤΩ ΠΡΙΝ ΤΗΝ EURONISION (5)

ΑΓΚΑΛΙΤΣΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΚΙΑ

Σημείο Πρώτο: Οι ληστοσυμμορίτες μπουρζουάδες του κράτους διήγαν την Dolce Vita τους στο Λονδίνο, ενώ εδώ, οι γνωστοί άγνωστοι των χουντογλεντιών και του Byron, εφορμούμενοι από το ιερό, δημόσιο αίσθημα του καθήκοντος, προστάτευαν τα πάτρια εδάφη με τη γνωστή και μη εξαιρετέα μέθοδο του πυξ-λαξ. Και το μεγάλο ερώτημα, έγκειται στο εξής: Είναι σε θέση ο μπαλασκισμός – τραγιασκισμός να υποκαταστήσει με επιτυχία όλους τους απολιθωμένους κι απαρχαιωμένους –ισμούς;

Σημείο Δεύτερο: Πάντως, καλά έκανε ο Καραμανλής και μάζεψε όλο του το σόι και την κοπρητοπαρέα (μέχρι 6ου βαθμού) κι έσκασαν περιχαρείς στο London. Γιορτές πλησιάζουν, από πού θα ψώνιζαν οι άνθρωποι; Σαν και μας είναι; Που παίρνουμε σβάρνα τις λαϊκές και τους Κινέζους για ν’ αγοράσουμε 10 σωβρακοφανέλες only five euros και παπουτσάκι nikei 10 και στο χέρι; Φάε λαέ σκατά, αυτό είναι το λαχείο, να λιώσεις σαν κερί κι εσύ, να μπεις και σε μουσείο…

Σημείο Τρίτο: Ο νομάρχης της Μποταφούγκο συναντήθηκε με τον αρχι-cow (γκάου) νομάρχη της Καλιφόρνια. Απ΄ ότι μάθαμε, οι δύο άντρες ανέλυσαν ενδελεχώς τα πολιτικά και κινηματογραφικά δρωμένα. Όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους και τους κομμουνιστάς, συμφώνησαν ν’ αναλάβουν από κοινού μια σειρά πρωτοβουλιών για την πλήρη εξόντωσή τους. Ο κύριος Άρνολντ μάλιστα, σε μια μεγαλόψυχη πράξη εθολοδοσίας, προσέφερε το υπερσύγχρονο όπλο του με το οποίο εξολόθρευε τους κακούς στο Terminator. Ο κύριος Μποταφούγκος με την σειρά του, μειδίασε και είπε: «Άρνολντ, εγώ δεν χρειάζομαι τίποτα. Οι σύμμαχοι μου εμένα είναι η Παναγιά κι ο Πόντος!».
«He has fun!», σχολίασε καταγοητευμένος ο Καλιφορνέζος στους δημοσιογράφους.

Σημείο Τέταρτο: Nouvelle Botafague. Το νέο κύμα του πατριδοψυχωτικού και νέο-macho ελληνικού κινηματογράφου.

Σημείο Πέμπτο: Να ρωτήσω κάτι στα σοβαρά; Όποτε θα γίνεται κάτι στο εξωτερικό, που υποτίθεται ότι θα καθιστά παγκοσμίως γνωστή την Ελλαδίτσα, η Βασίλω και οι άλλες ψωροκώσταινες θα τρέχουν πάντοτε να φάνε σοκολατάκια και να βγάζουν λόγους; Δηλαδή, εάν βραβευτεί ο εκάστοτε Jim Patakas, ως ο πιο σπουδαίος ιδιοκτήτης εστιατορίου στην Astoria, θα τρέξουμε οι λιγούρηδες να τιμήσουμε το φιλανθρωπικό έργο που επιτελεί για τη εξάπλωση της παχυσαρκίας;

Σημείο Έκτο: Καραμανλάκο, λεφτά δεν έχουμε, αλλά εσύ μέχρι και τον κηπουρό σου πήρες παρέα! Μήπως η γιατρός με σύνορα, είχε ξυπνήσει στραβωμένη εκείνη την μέρα και της την έσπασε το μηχανάκι του γκαζόν;

Σημείο Έβδομο: Atrevete (τόλμα)!!!!. Αυτό ήταν το εύηχο κι επαναστατικό σύνθημα της εκ των Η.Π.Α. χρηματοδοτούμενης προεκλογικής εκστρατείας εναντίον του Τσάβες. Τολμάτε τώρα μαλάκες φαστφουντογεράκια να τον ρίξετε…

Σημείο Όγδοο: Κώστας Πλέκας. Από το soft porno στα εθνικά τηλεοπτικά πάνελ των επετείων. Μια ερώτηση μόνο (γιατί τα υπόλοιπα άπτονται άλλων επιστημών), ιστορικού ενδιαφέροντος: Πως γίνεται απ΄ τη μία να υπερασπίζεσαι την εθνική ανεξαρτησία με το έπος του ’40, κι απ΄ την άλλη να είσαι τιμητής μιας αμερικανόδουλης χούντας;

Σημείο Ένατο: Πάντως εγώ δεν θα γινόμουν με τίποτα Έλληνας υπήκοος. Τα 1.465 ευρώ που απαιτούνται δεν τα βλέπω ούτε στον ύπνο μου, οι σχέσεις μου με την Ασφάλεια της γειτονιάς μου δεν είναι τόσο αρμονικές όσο με την Δέλτα της γειτονιάς μου, ενώ δυστυχώς δεν γνωρίζω πότε κτίστηκαν τα Μετέωρα. Τζίφος η δουλειά. Τουρκόσπορος θα παραμείνω για όλη μου την ζωή.

Σημείο Δέκατο: Σάλος έχει προκληθεί στην ελληνική κοινωνία μετά την αποκάλυψη του κ. Μπαλάσκα – Τραγιάσκα, ότι υπάρχουν άνθρωποι που επηρεάζονται ψυχοπαθολογικά όταν αντικρίζουν ζαρντινιέρες και λοιπές κηποτεχνικές κατασκευές. Το θέμα έχει φτάσει μέχρι τους τηλεοπτικούς εισαγγελείς ενώ ψυχολόγοι και ψυχίατροι αναλύουν καθημερινά την οιδιπόδεια σχέση μεταξύ νεαρών μαλλιάδων και μινωικών ταύρων, καθώς και την ταυτοποίηση των αναρχικών ως μυστών των Ταυροκαθαρψίων. Η εκκλησία απ΄ την πλευρά της ισχυρίζεται ότι αυτοί που ευθύνονται για την αποκρουστική και βίαιη συμπεριφορά των νεαρών φοιτητών είναι οι δαίμονες της κοπριάς. Μάλιστα, μεγάλη διαμάχη ξέσπασε μεταξύ του πατέρα Maxim και του κ. Μπαλάσκα – Τραγιάσκα στην εκπομπή της Άννας Ντούζας με αποτέλεσμα να έρθουν στα χέρια. Ο αστυνομικός τον χτύπησε με την εξάρτηση της στολής του κι ο παπάς τον αφόρισε στο όνομα της Τριταίας Παρουσίας.

Σημείο Ενδέκατο: Έκκληση: Θέλω να βγάλω νέα ταυτότητα. Όποιος αναγνώστης γνωρίζει αστυνομικό τμήμα που να μην είναι διακοσμημένο με ζαρντινιέρες, παρακαλείτε να επικοινωνήσει μαζί μου. Όχι τίποτε άλλο. Φοβάμαι μην παρεκτραπώ κι αρχίσω να παίρνω σβάρνα τους μπάτσους…


Σημείο Δωδέκατο: Απαράδεκτοι αυτοί οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ. Δεν είναι δυνατόν να εισβάλλεις σαν καμικάζι στον ιερό χώρο που εδράζεται η βαθιά ριζωμένη (και νυχτωμένη) δημοκρατία μας και να διακόπτεις την συνεδρίαση αναρτώντας πανό, διαμαρτυρόμενος για το δημοκρατικότατο ξεπούλημα μιας κερδοφόρας εταιρείας δημοσίου. Ο κύριος Γεωργιάδης και οι λοιποί φανφαρόνοι δεξιοποπολάροι της μαντινάδας, δικαίως βγήκαν έξω απ’ τα ρούχα τους. Ξέρεις πως είναι να ετοιμάζεις επί δύο μερόνυχτα την εμφάνισή σου στο Κοινοβούλιο, και κάποιοι άμουσοι, ανίδεοι εργατοπατέρες να σου χαλάνε την μόστρα και ν’ αποσπούν την προσοχή του ακροατήριου απ΄ τον πύρινο λόγο που εκφωνείς; Λες και σ’ εκείνο το μικρό θεατράκι της Οδού Κεφαλληνίας, ο Λευτέρης Βογιατζής διακόπτεται απ΄ το μασούλημα των γνωστών και μη εξαιρετέων τεχνο-εξολοθρευτών πασατέμπων.

Σημείο Δέκατο Τρίτο: Το να εξαπατάς και να κοροϊδεύεις τον λαό, δεν είναι ασέβεια προς τη δημοκρατία; Το να βιάζεσαι να κουκουλώσεις σκάνδαλα ολκής, δεν είναι ασέβεια προς τη δημοκρατία; Το να ψηφίζεις ότι θέλεις, όποτε θέλεις, κι όπως θέλεις, με το χιλιοξεσκισμένο και καραμελίστικο πρόσχημα του «είμαστε μια νομίμως εκλεγμένη κυβέρνηση», δεν είναι ασέβεια προς, και διαστρέβλωση της δημοκρατίας; Καλά να πάθουμε όμως. Έχουμε την κυβέρνηση που μας αξίζει. Ολοκληρωτικά. Και μια αντιπολίτευση που επιβεβαιώνει το σοφό «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
Ο σπουδαίος διανοητής Τόμας Πέην είχε πει κάποτε πως μεγαλύτερο πολιτικό έγκλημα δεν υπάρχει απ' το να εκχωρείς πλεόνασμα εξουσίας στην ίδια κυβέρνηση απ’ την οποία έχεις δεινοπαθήσει. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν…

Σημείο Δέκατο Τέταρτο: Γιατί τα βράδια ονειρεύομαι Sans Culottes (αβράκωτους) και Enrages (οργισμένους) να εισβάλουν στη Βουλή και να τα κάνουν λαμπόγυαλο; Πού πρέπει να πάω να κοιταχτώ; Στην οικογενειακή σύμβουλο του Alter ή στον ρομαντικό γαλίφη σεξολόγο του Alpha;

Σημείο Δέκατο Πέμπτο: Στην μητρόπολη της Γλυφάδας (αν έχω ακόμη σώας τας ακοάς μου), θεσπίστηκαν νέα μέτρα όσον αφορά τις κοσμικές εκδηλώσεις (γάμοι, βαπτίσια, κηδείες κ.τ.λ.) των απολωλότων αμνών: Καταργούνται τα πολύχρωμα μπαλονάκια και ο υπερβολικός στολισμός, «αποβάλλονται» αυτοί που είναι ντυμένοι προκλητικά και αυτοί που θορυβοποιούν, ενώ αν η νύφη αργήσει πάνω απ’ το θεσμοθετημένο ακαδημαϊκό τέταρτο, πάπαλα ο γάμος. Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι πως η πιο ραδιούργα και πολυμήχανη φάρα διαχρονικά, είναι το παπαδαριό. Στην αρχή σου επιβάλλουν–εμμέσως πλην σαφώς- τον θρησκευτικό γάμο ως πιστοποιητικό κοινωνικού και χριστιανικού φρονήματος. Έπειτα τους τα ακουμπάς-εμμέσως πλην σαφώς- για να σε «προσέξουν καλύτερα», να δώσει τα τραγουδιστικά του ρέστα ο ψάλτης, να μην βαρεθεί και σιχτιρίζει ο διάκος, να μην τα λέει από μέσα του λες και μασάει φιστικιά ο παπάς. Και στο τέλος, σου λένε πως σου κάνουνε και χάρη και θα πρέπει να εναρμονιστείς με τα θέσφατα του ιερού αυτού χώρου που, επαναλαμβάνω, σου κάνει την χάρη και σε ανέχεται!

Σημείο Δέκατο Έκτο: Με την νέα εγκύκλιο του Byron, ο εκάστοτε θιγμένος έμπορας και μπατσάκος έχει το νομικό δικαίωμα να σε μηνύσει, αν αποδειχτεί ότι εσύ, αλήτη διαδηλωτή, προσβάλλεις τα οικονομικά συμφέροντα του πρώτου, και την σωματική ακεραιότητα του δεύτερου. Οι συνομιλητές τους (του Βύρωνα και της εγκυκλίου του δηλαδή) μέχρι στιγμής, είναι σύλλογοι εμπόρων και το ΛΑΟΣ ΧΑΟΣ.

Σημείο Δέκατο Έβδομο: Η μετάφραση της εγκυκλίου: Ο κάθε καταστηματάρχης που δεν κάνει τον επιθυμητό ημερήσιο τζίρο, δύναται να μηνύει τον εκάστοτε διαδηλωσάκια κι έτσι να εξασφαλίζει τον άρτον ημών τον επιούσιον. Ταυτόχρονα, ο κάθε μπατσούλης, εκτός των άλλων, εκτός απ΄ το ξύλο, τη βία, την ψευδεπίπλαστη απόδοση κατηγοριών (ενοχοποιείσαι ακόμα και γι’ αυτόν που κατούρησε στο πηγάδι), βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ξεμπερδεύει με την πάρτη σου κατηγορώντας σε για απροκάλυπτη επίθεση, πάντοτε με την συνδρομή και την μαρτυρία των υπολοίπων χοίρων-συναδέλφων του. Τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα. Τέτοια ποινικοποίηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, ούτε σε κρατίδιο ασιατοδεσποτικής ρυζομπανανίας. Κύριε Πολύδειρα, η κυβέρνηση στην οποία ανήκετε, κι εσείς ο ίδιος προσωπικά, επιδεικνύεται το πραγματικό, φασιστοχουντικό προσωπείο σας. Εκτίθεστε. Θα γκρεμοτσακιστείτε.

Σημείο Δέκατο Όγδοο: Βρε σεις, ο Χριστόδουλος δεν σας φαίνετε κομματάκι ξανανιωμένος; Είδατε τελικά τί κάνει στους δούλους του Κυρίου το σπα και το μασάζ; Μέχρι και πάπες γουσταρίζεις να συναντήσεις...

Σημείο Δέκατο Ένατο: Η κυρία Γιαννάκου, τον τελευταίο καιρό, αισθάνεται μοναξιές. Ζει το δικό της «Φθινόπωρο του Πατριάρχη». Μην στενοχωριέσαι όμως Μαριετούλα μου. Η Θάτσερ αναζητεί συντροφιά για το απογευματινό της τσάι! Τί λες; Δεν στέλνεις το βιογραφικό σου να ‘χεις να λες τον πόνο σου;

Σημείο Εικοστό (και τελευταίο): Μέρες που είναι, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ήρωες των «Σημείων των Καιρών» που με βοηθάνε να εκτονώνω τις κακίες και τα κόμπλεξ μου. Το φιλί μου λοιπόν, και τους εύχομαι να συνεχίσουν ακάθεκτοι, στον δρόμο που χάραξαν με τα έργα τους, τη βλακεία τους, την ηδυπάθεια και τον εξουσιασμό τους.

ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΙΚΟΣΙ ΕΝΑΝ!

Ο διαγωνισμός της ντροπής είναι και πάλι εδώ. στα τέλη Γενάρη όλος ο λαός θα παλέψει για μια θέση στον ήλιο. Το 1998 χρονιά κατάργησης της επετηρίδας είναι πια πολύ μακριά. Τα δακρυγόνα και το ξύλο του 98 ξεχάστηκε και ο ΑΣΕΠ πλεον είναι η φυσιολογική κατάληξη των αποφοίτων που κάποτε είχαν κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΠΑΡΑΣ. Άνθρωποι με δεκαετείς σπουδές, με μεταπτυχιακά, με διδασκαλία χρόνων ως ωρομίσθιοι και αναπληρωτές παλεύουν για μια θέση με όρους 1/21 για τους φιλολόγους ή 1/40 για τους γυμναστές. Και δίνουν τα λεφτά τους στο Μπόνια και στα βοηθήματα του Παττάκη για να απαντήσουν σωστά στην ερώτηση που θα τους κρίνει αν είναι "άξιοι": Ο μικρός Γιαννάκης έσπασε το τζάμι του σχολείου και έχει χωρισμένους γονείς.΄κάνει τσιγαριλίκι και χθες έκλεψε ένα μηχανάκι. Πως αντιδράτε?
α)τον πάτε στην αστυνομία,
β)του ρίχνετε ένα χέρι ξύλο,
γ)του αγοράζετε ένα γλυφιτζούρι
δ)προσπαθείτε να τον επανεντάξετε ομαλά στη σχολική ζωή και να προσεγγίσετε τους γονείς του.
Ή ερωτήσεις όπως: Πότε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έξυσε το δεξί του αρχίδι?
α)όταν έτρωγε γίδα βραστή με μπούκοβο στο χάνι της Γραβιάς, στις 3 δεκεμβρη 1822 και ώρα τρεις το πρωί,
β)όταν είδε το Διάκο να τρώει αρνί σούβλας,
γ)στις 14 Μαρτίου του 1823,
δ)σεν έξυσε ποτέ το δεξί του αρχίδι γιατί ήταν μονάρχιδος (είχε μόνο το αριστερό).

Θέλω πίσω τα εργασιακά μου δικαιώματα. Δε θέλω να είμαι ο ένας στους είκοσι έναν. Γαμώ τον ΑΣΕΠ.

Υ.Γ. Είναι η πρώτη φορά που μετά από πολλά χρόνια στις προθήκες των βιβλιοπωλείων ΄χάνουν τα πρωτεία τα βιβλία της θεματικής: παραψυχολογία μεταφυσική, οι έψιλον και το παραδοσιακό κοκορέτσι.
Για ένα μήνα θα κυριαρχήσει το εμπόριο ελπίδας με όλη τη σειρά βοηθημάτων για εμάς τους ενήλικους μπουνταλάδες που δε μάθαμε τίποτα στο πανεπιστήμιο και πρέπει να μας τα μάθει ο Παττάκης. Εμπόριο ελπίδας για 100.000 υποψηφίους. Όβερ.

ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΔΥΟ!

Από τις 29 Νοεμβρίου, ο Ταράσιος Ζαντορόζνι, κρατούμενος στις Φυλακές Κορυδαλλού, κατηγορούμενος για τα επεισόδια της 6ης Μαΐου, κατά την αντιπολεμική πορεία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, έχει προχωρήσει σε απεργία πείνας ζητώντας την άμεση απελευθέρωσή του καθώς και την απελευθέρωση των άλλων δύο ατόμων που κρατούνται για τον ίδιο ακριβώς λόγο... Δικαστής για να κρίνω δεν είμαι, ωστόσο αξίζει κανείς να διαβάσει όσα καταγγέλονται από τον Ζαντορόζνι και τον Γεράσιμο Κυριακόπουλο (επίσης κρατούμενο) στις επιστολές τους μέσα από τη φυλακή.

Οι επιστολές των δύο (καθώς και όλες οι εξελίξεις στο θέμα αυτό) βρίσκονται http://www.geocities.com/may6solidarity/ και στο αθηναϊκό ιντιμίντια...

Κι επειδή τα μακρινά πράγματα είναι πιο ανώδυνα, άρα ευκολότερα προσεγγίσιμα, ας δούμε κάτι σχετικό από τις ΗΠΑ, τη γη των γενναίων και των ελευθέρων (λέμε τώρα...)

Στις 30 Νοεμβρίου 2006 το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ εξέδωσε μια έκθεση σύμφωνα με την οποία εφτά εκατομμύρια άνθρωποι (ένας στους τριάντα δύο!) ήταν φυλακισμένοι, υπό επιτήρηση ή σε αναστολή στα τέλη του 2005 στις ΗΠΑ.

Οι αυστηρές ποινές και ο μεγάλος αριθμός παραβατών της νομοθεσίας περί ναρκωτικών έχουν συμβάλλει ώστε αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ να έχουν το μεγαλύτερο αριθμό φυλακίσεων παγκοσμίως! The land of the free…

Πληροφοριακά στη σχετική λίστα δεύτερη έρχεται η Κίνα, με ενάμισι εκατομμύριο φυλακισμένους και τρίτη η Ρωσία με 870.000 ανθρώπους στη φυλακή.

Σύμφωνα με την ίδια μελέτη οι φυλακισμένοι στις ΗΠΑ αντιπροσωπεύουν το 25% των φυλακισμένων σε όλων τον κόσμο. Οι φυλακισμένοι στις ΗΠΑ για παραβιάσεις του νόμου περί πάράνομων ουσιών είναι περισσότεροι από το σύνολο των φυλακισμένων για οποιοδήποτε αδίκημα σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Από τους επτά εκατομμύρια φυλακισμένους στις ΗΠΑ τα δύο εκατομμύρια είναι για αδικήματα περί ναρκωτικων. Προφανώς στις ΗΠΑ προτιμούν να τιμωρούν παρά να θεραπεύουν τους εξαρτημένους…

By James Vicini

http://news.scotsman.com/latest.cfm?id=1832552006

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΟΥΣΤΟ......(Ο ΧΕΧΕΧΕΣ)

Διάβασα οργίλος την λίστα προτίμησης του panokatou, κι αφού σφούγγισα την υγρή και γριπιασμένη μου μύτη, αναρωτήθηκα: Τί γυρεύω εγώ, ένας άνθρωπος υψηλού κι εκλεπτυσμένου γούστου, σ' ένα blog που ο ιδρυτής του έχει να επιδείξει μονάχα έναν μονεταριστικό, μονομανή παλιμπαιδισμό, μια βορβορώδη κι ανούσια προτίμηση στις θορυβοποιούς και κουραστικές πανκοχαζομάρες, μια ολιστική, σολιψιστική, αυτάρεσκη κια πεισματική άρνηση του ρομαντισμού, της δαντέλας, και των from America coctail-bars της τροπικής κι εξωτικής ζούγκλας της Ζουαζηλάνδης; Μετά βέβαια σκέφτηκα ότι τέτοιου είδους υπαρξιακά κι εσωτερικά ερωτήματα, δεν πρόκειται να λυθούν ποτέ. Εξάλλου, ποτέ δεν μπορέσα να καταλάβω τις καλλιτεχνικές και αισθητικές μας διαφορές, την κόντρα μας για την λεξιθηρία και τον βερμπαλισμό, το γιατί μου χώνει τέσσερα γκολ με κωλο-ομάδες στο pro evolution, γιατί χαϊδεύει τα μούσια του πιο συχνά από μένα, γιατί τρώει τρία διπλά πιτόγυρα στην καθησιά του, γιατί, όταν ήταν μικρός, άρπαξε έναν συνομήλικό του και τού κοπάνησε το κεφάλι στο καλοριφέρ, γιατί είναι τόσο γλυκός όταν μου κάνει δώρο "Τα Παιδιά της Ζωής" του Παζολίνι.

Ιδού, εν συντομία, η αλήθεια:

1. Stuart A. Staples - The Leaving Songs

2. Matt Elliott - The Failing Songs

3. Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες - Απο Δω και Πάνω

4. Beirut - Gulag Orkestar

5. Archive - Lights

6. Isobel Campbell, Mark Lanegan - Ballad of the Broken Seas

7. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Διάφανος (μόλις κατέφτασε)

8. My Brightest Diamond - Bring Me the Workhorse

9. Muse - Black Holes and Revelations

10. Sons & Daughters - The Repulsion Box

ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΡΩΣΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Στο βιβλίο του Ρομπέρτο Μπολάνιο "Τελευταία νύχτα στη Χιλή", ο αφηγητής Σεμπαστιάν Ουρούτια Λακρουά, ιερέας, κριτικός λογοτεχνίας και wannabe ποιητής, αργοπεθαίνει (αγνωστό πώς και γιατί) και ανατρεχει στις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μεσα από έναν εσωτερικό μονόλογο που έχει τη συνοχή και τη χάρη ενός μεθυσμένου αλλά και την αγωνία ενός μελλοθάνατου... Σε κάποιο σημείο ο Λακρουά, κατόπιν οινοποσίας, συζητά με τον ογκόλιθο της χιλιανής διανόησης Φέργουελ, διακεκριμένο κριτικό λογοτεχνίας....

...Τι νόημα έχουν τα βιβλία, είναι μονάχα σκιές». Κι εγώ: «Σαν αυτές τις σκιές που κοιτάζατε;». Και ο Φέργουελ: «Ακριβώς». Κι εγώ: «ο Πλάτωνας έχει γράψει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο πάνω σ' αυτό το ζήτημα». Και ο Φέργουελ: «Μην είστε ανόητος». Κι εγώ: «Τι σας λένε αυτές οι σκιές, Φέργουελ; Πείτε μου». Και ο Φέργουελ: «Μου μιλούν για την πολλαπλότητα των αναγνώσεων». Κι εγώ: «Πολλαπλές αλλά πολύ μίζερες, πολύ μέτριες». Και ο Φέργουελ: «Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάτε». Κι εγώ: «Για τους τυφλούς, Φέργουελ, για τα στραβοπατήματα των τυφλών, για τις μάταιες αψιμαχίες τους, για τις συγκρούσεις και τα ολισθήματά τους, για τα παραπατήματα και τις πτώσεις τους, για τη γενική τους κατάρρευση».

Και ο Φέργουελ: «Δεν ξέρω για τι πράγμα μού μιλάτε, τι έχετε πάθει, ποτέ δεν σας έχω ξαναδεί έτσι». Κι εγώ: «Χαίρομαι που το λέτε αυτό». Και ο Φέργουελ: «Δεν ξέρω πια τι λέω, θέλω να μιλήσω, θέλω να πω πολλά, μα βγαίνουν μόνο σαπουνόφουσκες». Κι εγώ: «Διακρίνετε κάτι αληθινό στο θέα-τρο σκιών; Διακρίνετε καθαρές σκηνές, τη δίνη της ιστορίας, κάποια τρελαμένη έλλειψη;». Και ο Φέργουελ: «Διακρίνω ένα βουκολικό τοπίο». Κι εγώ: «Κάτι σαν μια ομάδα χωρικών που προσεύχονται και πηγαινοέρχονται και προσεύχονται και φεύγουν;». Και ο Φέργουελ: «Διακρίνω πόρνες που κοντοστέκονται για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να παρατηρήσουν κάτι σημαντικό κι ύστερα φεύγουν σαν μετεωρίτες [...]

Βλέπω το προφίλ του Νερούδα και το δικό μου, αλλά στην πραγματικότητα γελιέμαι, είναι μόνο ένα δέντρο' βλέπω ένα δέντρο, το πολύμορφο και τερατώδες περίγραμμα της φυλλωσιάς του, σαν θάλασσα που στερεύει, σαν ζωγραφιά που υποβάλλει δυο περιγράμματα και στην πραγματικότητα είναι ένας τύμβος στο ύπαιθρο σπασμένος στα δυο από το σπαθί ενός αγγέλου ή από τον κόπανο ενός γίγαντα». Κι εγώ: «Και τι άλλο;». Και ο Φέργουελ: «Πόρνες που έρχονται και φεύγουν, έναν ποταμό δακρύων». Κι εγώ: «Γίνετε πιο σαφής». Και ο Φέργουελ: «Αυτό το φαγητό με πείραξε».

Κι εγώ: «Τι παράξενο! Εμένα δεν μου λένε τίποτα. Βλέπω μονάχα σκιές, σκιές ηλεκτρισμένες, σάμπως να έχει επιταχυνθεί ο χρόνος». Και ο Φέργουελ: «Δεν υπάρχει παρηγοριά στα βιβλία [..]. Αν δεν ένιωθα την κοιλιά μου τόσο άσχημα κι αν δεν ήμουν τόσο μεθυσμένος, θα σας εξομολογιόμουν αυτήν τη στιγμή». Κι εγώ: «Θα ήταν τιμή για μένα». Και ο Φέργουελ: «Ή θα σας έσερνα στο μπάνιο και θα σας έπαιρνα μια και καλή». Κι εγώ: «Δεν είστε εσείς αυτός που μιλά, είναι το κρασί, είναι αυτές οι σκιές που σας ταράζουν». Και ο Φέργουελ: «Μην κοκκινίζετε, όλοι οι Χιλιανοί είμαστε σοδομιστές». Κι εγώ: «Όλοι οι άντρες είναι σοδομιστές, όλοι τους έχουν ένα σοδομιστή στο επιστύλιο της ψυχής τους, όχι μόνο οι φτωχοί συμπατριώτες μας, κι ένα από τα καθήκοντά μας είναι να του επιβληθούμε, να τον νικήσουμε, να τον γονατίσουμε». Και ο Φέργουελ: «Μιλάτε σαν πεολείκτης». Κι εγώ: «Ποτέ μου δεν το έχω κάνει αυτό». Και ο Φέργουελ: «Ελάτε, μεταξύ μας είμαστε, μεταξύ μας είμαστε, ούτε στην ιερατική σχολή;». Κι εγώ: «Μελετούσα και προσευχόμουν, προσευχόμουν και μελετούσα».

Δεν υπάρχει παρηγοριά στα βιβλία.... Από τα πιο εύστοχα πράγματα που έχω διαβάσει τελευταία... Εντουτοις το έγραψε ένας συγγραφέας (και μάλιστα καλός). Και το ενστερνίζομαι απολύτως αν και συνεχίζω να διαβάζω μανιωδώς... Συνειρμικά μου έρχεται στο νου ο ντετέκτιβ Πέπε Καρβάλιο, ο ήρωας του Μονταλμπάν, που αφού καταβρόχθισε σχεδόν ο,τι βιβλίο κυκλοφορούσε στην αγορά και έστησε μια τεράστια βιβλιοθήκη στο σπίτι του, με το πέρας των χρόνων σταμάτησε να διαβάζει και κατέφευγε μόνο στα πιο χοντρά και αγαπημένο του βιβλία για να τα χρησιμοποιήσει ως προσάναμμα στο τζάκι γιατί δεν θεωρούσε ότι έχουν τελικά οποιαδήποτε άλλη αξία...

ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΟΥ 2006

Το μισό 2006 το έφαγα φορώντας μια χακί παραλλαγή και έναν κόκκινο μπερέ… To μίσος και η οργή μπορούσαν να εκφραστούν μόνο με οτιδήποτε hardcore… Περιέργως, από τις παλιές μου αγάπες (Dead Kennedys και σία) προτίμησα τους νεοσσούς του nu-metal και ειδικά τους System of Down. Κάπου ανάμεσα στην οργή και το μίσος, έβρισκα χρόνο να χορεύω στους κοιτώνες με το Alone Again Or σε διασκευή Calexico, ενώ κουβαλώντας -για ποιο λόγο άραγε;- το Μαγκ 7,62 χιλιοστών χιλιόμετρα ατελείωτα τραγουδούσα το Love will tear us apart σε διασκευή Swans.

Λίγο πριν απολυθώ, θυμάμαι τις indie καταβολές μου μένοντας βλάκας στο πρώτο άκουσμα αποσπασμάτων του Mr. Beast των Μogwai σε ίντερνετ καφέ, ενώ γύρω μου οι λοιποί φάνταροι είτε σκότωναν ο ένας τον άλλον online είτε ψάχνανε τα μεγαλύτερα βυζιά του διαδικτύου…

Tο Μάιο πετάω τα χακί, κι έτσι γυμνό και απροετοίμαστο με βρίσκουν οι Dirty Pretty Things και με γραπώνουν απ΄ τα αρχίδια. Τους ακούω και συνειδητοποιώ ότι αυτός θα είναι ο δίσκος που θα ακούω ξανά και ξανά όλη την υπόλοιπη χρονιά και όχι η πολυαναμενόμενη δισκάρα των Tool. Ένας ήχος σαν ποδοβολητό στο πλακόστρωτο, αστικός, απλός και άρα σοφός. Ξανά και ξανά το Last of the small town playboys, to Blood Thirsty Bastards…

Κάπου εκεί ανακαλύπτω ότι το hype της χρονιάς είναι οι Arctic Monkeys. Σε ένα ακόμη απαίσιο καλοκαίρι, ζεστό, σκονισμένο, ιδρωμένο, αφέθηκα στη νεανικότητά τους… Ναι, τους προωθούν όλοι. Ναι είναι κλισέ. Με αρέσουν όμως… Πειράζει;

Αρχές του καλοκαιριού οι φίλοι στην Αθήνα κοροϊδεύουν τους στίχους των We are Scientists ως εφάμιλλους με αυτούς του My number one της Παπαρίζου, αλλά τους συγχωρώ, πρώτον γιατί είναι φίλοι μου, δεύτερον γιατί έχουν το ακαταλόγιστο, τρίτον γιατί με αρέσει το My number one και τέταρτον γιατί οι We are Scientists γαμάνε…

Και καθώς το καλοκαίρι προχωρά θυμάμαι τα αγαπημένα μου καλοκαιρινά (με έναν διεστραμμένο τρόπο) τραγούδια: Τα Last day of the Summer των Cure και το Die in the summertime των Manic Street Preachers… Αποκτώ πλέον επαφή με την πραγματικότητα και θυμάμαι ακούγοντας το Love Travels at Illegal Speads πόσο σπουδαίο συγκρότημα ήταν (είναι) οι Blur και ότι ο Graham Coxon είναι ο σπουδαιότερος κιθαρίστας αυτή τη στιγμή στη Μ.Βρετανία.

Αρχές Σεπτέμβρη χαζεύω το μπλε του Αιγαίου από τον Κούλε του Ηρακλείου και αδημονώ να περάσει η ώρα να δω στο κηποθέατρο “Καζαντζάκης” τους Calexico, όταν σκάει το μήνυμα: Ποιοι είναι αυτοί/ές οι Organ με τον θηλυκό Μουντρίτσκι στα φωνητικά; Οι Organ ήταν αυτό ακριβώς, πράγμα που σημαίνει υπέροχοι/ες.

Και πριν, ταυτόχρονα και μετά από όλα αυτά οι Forward Russia, με τον δίσκο Give me a wall και ήχο χορευτικό και επιθετικό, με κόλλησαν στον τοίχο και μου έριξαν ηχητικά disco-punk κλωτσομπουνίδια. Ό,τι δηλαδή κάνανε και οι Gogol Bordello (εδώ κλέβω γιατί ο δίσκος είναι του 2005, αλλά δεν βαριέσαι…). Χρόνια τώρα τους είχα ακουστά, αλλά καθότι δύσπιστος απέναντι σε καθετί που εμπεριέχει έθνικ στοιχεία τους απέφευγα, «ακούς εκεί gypsy punk!». Τέτοιος μαλάκας είμαι μια ζωή… Think Locally Fuck Globally…
Μέσα στo 2006, τώρα το συνειδητοποιώ, ουκ ολίγα μέλη (Thom Yorke, Jarvis Cocker, Nicky Wire κ.ά.) επιτυχημένων συγκροτημάτων κυκλοφόρησαν σόλο δίσκους… Ο καλύτερος όλων ήταν το μεσόρρυθμο, ψευτοραδιοφωνικό πόνημα του James Dean Bradfield, τραγουδιστή των αγαπημένων μου (αν και Holy Bible δεν ξαναβγάζουνε) Manic Street Preachers…

Ο δίσκος του Τζάρβις είναι μια μαλακία και μισή…
Ο δε Τhom Yorke να πάει να κοιταχτεί…
Και να μην ξεχάσω… Ο πιο όμορφος, μοναχικός, χαμηλόφωνος δίσκος της χρονιάς ήταν το “1968” του πρώην Slint, Pajo.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς πάντως ήταν ο Dj Shadow. Και φυσικά ο μαλάκας της χρονιάς σε ό,τι αφορά τη μουσική ήταν ο Bono.


Ιδού η λίστα για όσους βαριούνται τα σεντόνια (δικαίως) και δεν ενδιαφέρονται (επίσης δικαίως) για τις βαρετές μου αναμνήσεις από το 2006…
1. Dirty Pretty Things - Waterloo To Anywhere
2.Organ - Grab That Gun
3. Mogwai - Mr Beast
4. James Dean Bradfield - The great western
5. Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am
6. Graham Coxon - Love Travels at Illegal Speads
7. Forward Russia - Give me a Wall
8. Gogol Bordello - Gypsy Punks (το είπαμε και παραπάνω, ο δίσκος είναι περσινός αλλά τον ανακαλύψαμε φέτος και μας άρεσε πολύ)
9. Pajo - 1968
10. Tool - 10.000 days

ΑΡΝΙ+ΠΑΝΙΚΑΣ=L.F.E.

Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το κάπακι! Ο όμοιος τον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα. Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης αντικαθιστά τον Ντάνι ντε Βίτο στο σίκουελ του Twins. O Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ ορκίζεται ότι θα εκδικηθεί όσους σπιλώσαν το όνομα του καλού του φίλου προεκλογικά. Οι γιαουρτορίχτες, συκοφάντες, δημοσιογράφοι με στριγκάκια των Αθηνών θα έχουν την τύχη του τυπά που δεν θυμάμαι πώς τον λένε αλλά κάνει τον κακό στον Τερμινεήτορ και τον πράκτορα Τζον Ντόγκετ στους τελευταίους κύκλους των X-Files...
Ευτυχώς, ο Ψωμιάδης δεν φοράει στριγκάκια και δεν υπάρχει κίνδυνος να δεχτεί να μείνει έγκυος όπως ο Αρνι, σε κείνη την ταινία με την υπέροχη Εμα Τόμσον, που όμως δεν θυμάμαι τον τίτλο της και βαριέμαι να το γκουγκλίσω τώρα...

ΘΕΡΜΗ ΥΠΟΔΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΝΟΛΝΤ ΣΒΑΡΤΣΕΝΕΓΚΕΡ

7-12-06
Μια εξαιρετική υποδοχή επιφύλαξε στο Νομάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη ο Κυβερνήτης της Καλιφόρνια και γνωστός ηθοποιός Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, καθώς τον δέχθηκε κατ’ εξαίρεση στο Κυβερνείο όπου υποδέχεται μόνο πρωθυπουργούς και ανώτατους πολιτειακούς άρχοντες.
Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης αφού δήλωσε θαυμαστής του, του μίλησε για την Ελλάδα και τον ευχαρίστησε για ό,τι προσφέρει στην ακμάζουσα ελληνική ομογένεια της Καλιφόρνια, ενώ ο κ. Σβαρτσενέγκερ θυμήθηκε τη συγχαρητήρια επιστολή που του είχε στείλει ο Νομάρχης όταν εξελέγη Κυβερνήτης.
Οι δύο άνδρες αντάλλαξαν ευχές για τη νέα θητεία η οποία πρόσφατα ανανεώθηκε και για τους δύο, συζήτησαν σε φιλικό κλίμα για θέματα οικονομικής, τουριστικής και πολιτιστικής ανάπτυξης και συνεργασίας της Πολιτείας της Καλιφόρνια με τη νομαρχία Θεσσαλονίκης.
Η Γερουσία της Καλιφόρνια επιφύλαξε στο Νομάρχη μια σπάνια τιμή, απονέμοντάς του ειδική μνεία ως «άνθρωπο που προασπίζεται την δημοκρατία και τη δικαιοσύνη στην πολιτική ζωή».
Ο κ. Ψωμιάδης χάρισε στον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ την κεφαλή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και έναν τόμο με την Ιστορία της Θεσσαλονίκης. Ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια ανταπέδωσε με ένα συλλεκτικό μπουκάλι κρασί δικής του παραγωγής. Υποσχέθηκε, μάλιστα, ότι όταν έρθει στην Ελλάδα θα επισκεφθεί και τη Θεσσαλονίκη.

Πηγή:
http://www.nath.gr/


<>Σημαντική παράλειψη: Το κείμενο δεν αναφέρει ότι ο Αρνι αποκάλεσε τον Πανίκα "κυβερνήτη" της Θεσσαλονίκης...Θεός φυλάξοι!

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΝΟΜΑΡΧΗ (σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τζαμτζίκα;)

Το 1998 ο κ. Κώστας Καραμανλής, πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, επιλέγει ως διάδοχο του Ντίνου Κοσμόπουλου (για τον οποίον όλοι δείχναμε μεγάλη κατανόηση, την αρμόζουσα σε έναν άνθρωπο με μοναδικά ενδιαφέροντα τον Ηρακλή και τον πατσά) για τη δημαρχία Θεσσαλονίκης τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Ένας από αυτούς που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον να διαδεχτούν τον κ. Κοσμόπουλο ήταν ο Π. Ψωμιάδης, ο σημερινός νομάρχης της καρδιάς των Θεσσαλονικέων…
Δεν γνωρίζω αν τότε άρχισε να αναπτύσσεται κάποιου είδους κόντρας μεταξύ τους… Οι σχέσεις τους ιδιαίτερα θερμές ουδέποτε ήταν. Άλλωστε διαφέρουν πάρα πολύ και στο στιλ: αρχοντοχωριάτης ο βλαχοδήμαρχός μας, λαϊκόσκυλάς ο νομάρχης…
Έκτοτε, πετυχημένοι και οι δυο, διαφωνούν συχνά… Για την υποθαλάσσια, για τις προτεραιότητες που θα έπρεπε να έχει η πόλη της Θεσσαλονίκης, για τη σύσκεψη φορέων προ της επίσκεψης πρωθυπουργού για τη ΔΕΘ. Στην προεκλογική περίοδο μάλιστα ο δήμος επέβαλε πρόστιμο(!) στο νομάρχη για παράνομο προεκλογικό κέντρο του συνδυασμού του, ο οποίος απάντησε με αιχμές περί αντιγραφής του δικού του ξεχωριστού και λαοφιλούς στιλ από τον Ατσαλάκωτο και Φτερωτό…
Τώρα τα μαχαίρια βγήκαν και τα προσχήματα δεν τηρούνται, ειδικά από τη μεριά του Ατσαλάκωτου (και Φτερωτού)… Ο νομάρχης επενέβη στα του δήμου με έκκληση για πάγωμα των δημοτικών τελών και ο δήμαρχος ούτε λίγο ούτε πολύ του είπε τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία: «Είναι γνωστό ότι οι δηλώσεις του κ. Παναγιώτη Ψωμιάδη σπανίως περιέχουν το στοιχείο της σοβαρότητας. Θα τον συμβούλευα να ασχοληθεί περισσότερο με τα θέματα του νομού Θεσσαλονίκης διότι υπάρχουν πολλά προβλήματα», έχυσε το δηλητήριό του ο Ατσαλάκωτος (και Φτερωτός)… Αλλά ο νομάρχης εκεί! Κύριος, ταπεινός, όπως τότε με το γιαούρτι, επίμονος, υπομονετικός και μεθοδικός (αμ πώς θα πάρει άλλωστε το δημαρχιακό θώκο που τόσο ποθεί τώρα που ο Βασιλάκης ετοιμάζει τα μπαγκάζια για τη βουλή;)… Επανήλθε λοιπόνε ο Πανίκας στο ίδιο θέμα λέγοντας μία από τα ίδια. Ωστόσο δεν παρέλειψε να δηλώσει αυτή τη φορά πως στηρίζει τον... Βασίλη, όπως τον στηρίζει 28 χρόνια τώρα... Και μετά δακρύσαμε όλοι...

Πραγματικά δεν ξέρω ποιον από τους δύο αγαπώ περισσότερο... Εσείς;

Eνα απαραίτητο υστερόγραφο: Οι περισσότερες από τις φωτογραφίες που έχουν δημοσιευθεί σε τούτο το μπλογκ με τις καραμουτσούνες των δύο αρχόντων της Σαλονίκης προέρχονται από το αθηναϊκό ιντιμίντια. Είναι τρομερή παράλειψη που δεν το έχω ήδη αναφέρει παλιότερα.

ΖΟΡΜΠΑΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ

Στους καιρούς τους, που εκόντες άκοντες, θα 'ρθουν, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα κάνουν το Μέγαρο Μουσικής μπιλιαρδάδικο και θα παίζουν πέντε κορδόνια μίνιμουμ χάνει-πληρώνει, καπνίζοντας μέσα στις αφύλαχτες αίθουσες, και βήχoντας, κι ενοχλώντας ο ένας τον άλλον όσο πιο πολύ και πιο δυνατά γίνεται. Στους καιρούς τους, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα κατεδαφίσουν τ' απομεινάρια των Παρθενώνων που θα τους κληρoδoτσoυμε. Ή θα τα βάψουν με χαρούμενα χρώματα: κολόνες σε μπλε λαδομπογιά, κίτρινοι βράχοι φωσφορίζοντες. Στους καιρούς τους, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα ξεπατικώνουν τη χαρτογραφία τους πάνω στις άχρηστες Τζοκόντες μας, σκόπιμα φάλτσα σφυρίζοντας τις συμφωνίες μας. Θα κόψουν τις ομοιοκαταληξίες και τα μέτρα απ' τα πoιήματά μας, που -πια- θα τα ακούνε ζωντανά, σ' όλα τους τα δελτία ειδήσεων. Και, σίγουρα, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα κάψουν, ποτισμένα στο αλκοόλ, όλα μας τα βιβλία.

Αυτή είναι η εισαγωγή του συγγραφέα Κώστα Κοντοδήμου, το 1993 περίπου, στο βιβλίο του "Ο γιος που δεν θα θέλατε να έχετε", το οποίο πρόσφατα επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Νεφέλη (πρώτη εκδοση Δελφίνι). Το στόρι είναι απλό και χρησιμοποιείται ως βήμα για να πει ο συγγραφέας, με το στόμα του ήρωα του βιβλίου, Αλέκου, όλα όσα θέλει να πει για τους νεοέλληνες: Η Φελίσια, κόρη αμερικανού κινηματογραφικού μεγαλοπαραγωγού, θέλει σώνει και καλά να γυρίσει ένα ρημέηκ του Ζορμπά, κι έρχεται στην Ελλάδα, όπου με τη βοήθεια ενός μυστήριου τσογλανιού ονόματι Αλέκος, ψάχνει να βρει στη σύγχρονη Ελλάδα έναν αυθεντικό Ζορμπά, να τον κάνει πρωταγωνιστή στην ταινία της... Παρακάτω, η γνώμη του Αλέκου για τον λογοτεχνικό Ζορμπά, και κατ' επέκταση τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, όπως την παραθέτει στη δύσμοιρη Φελίσια, απαντώντας στην ερώτησή της: "Τι ξέρεις για τον Ζορμπά;"

Ήταν ένας τύπος που γαμούσε αλλοδαπές. Κατά προτίμησιν Σλάβες. […] Ο Καζαντζάκης λέει πως ήταν αληθινός. Η αλήθεια, βέbαια δεν είναι παρά ένα ψέμα που ακόμα δεν έχει αποκαλυφθεί. Υπαρκτό πρόσωπο, λοιπόν. Μπορεί και να 'ταν. Οι συγγραφείς θέλουν τους πιο απίθανους ήρωές τους υπαρκτούς. Όσο πιο μάγκας, πιο γαμιάς, πιο άντρακλας, πιο πονηρός και πιο ανάρχας είναι ο ήρωας τόσο περισσότερο σκίζονται οι μουντζουροχάρτες [...] αυτοί που δεν τους εά καθεύδειν το του Καζαντζάκη τρόπαιον.[…] θέλουν να αποδείξουν ότι αυτός υπάρχει και δεν τον έβγαλαν απ' το πιο στερημένο κομμάτι του μυαλού τους. Ο Ζορμπάς τους, όπως ο Λούης του Μουρσελά, οι ήρωες του Μίσσιου, όλοι […] ήρωες υπαρκτοί. Αριστεροί, αλλά με κρυφή αγάπη για το σύστημα' άθεοι, αλλά που άμα λάχει παίρνουμε μερoς και σε θρησκευτικά θαύματα, φτωχοί, αλλά που ξέρουμε να χαλάμε τα λεφτά μας, εχθροί της βίας, που πλακώνουμε στο ξύλο όποιον μας κολλήσει, αμόρφωτοι, αλλά που παίζουμε και στα δάχτυλα τους ποιητές, και, βέβαια, οι πρώτοι εραστές της υφηλίου, όλοι μαζεμένοι στην Ελλάδα, υπό την προστασία της ελληνικής διανόησης. Προσωπικά, περιμένω πώς και πώς να βρεθεί ένας ακόμα συγγραφέας να μαζέψει τον Ζορμπά, τον Λούη και κάνα δυο ακόμα ήρωες -των στερνών, έτσι για πλάκα, του Λουντέμη, ας πούμε-, να τους πετάξει όλους σ' ένα βιβλίο, μαζί με όσους αριστερούς του Μίσσιου σκoτώθκαν η δεν σκοτωvικαν νωρίς, και να τους βάλει, με εμένα αρχηγό και άρχοντα και αυθέντη και κυρίαρχο, να ανοίξουν μια εμπορική επιχείρηση. Ένα εργοστάσιο προφυλακτικών, ας πούμε: προφυλακτικά La revolution, σπερματοκτόνα, ολισθηρά, πολλαπλών χρήσεων...».

ΚΙ ΑΛΛΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ

Μετανάστης είμαι εγώ. Τα παιχνίδια μου τα προσέφερα γονυπετής στην μοίρα. Τα εφηβικά μου σπυριά στο αφροχείλισμα της θάλασσας. Το βλέμμα μου στην έκταση ενός ναρκοπεδίου. Ξεχειμωνιάζω στα λιθόστρωτα των ανακτόρων σας. Τρώω παντεσπάνι που περισσεύει απ΄τους σκύλους σας. Ξεδιψώ με την υγρασία των ανέμων. Τον ψυχρό ιδρώτα των φορτηγών. Ελπίζω ακόμα. Άλλοι έχουν χάσει πιο πολλούς. Πατέρα εγώ δεν γνώρισα. Πατέρας μου το χιόνι. Το δέντρο της ζωής πριν τις κλαγγές των ακροβολισμένων όπλων. Ξεγυμνώνομαι λίγο πριν το μεγάλο σάλτο. Όταν ακούω διαταγές, σκύβω το κεφάλι. Όταν ακούω βρισιές, με χτυπώ στα μάτια. Όταν ακούω άγριες φωνές, τρέχω. Με κυνηγάνε και με κυνηγώ. Μια σειρήνα πάντοτε πριν απο μένα. Ένα ακτοπλοϊκό η αποθήκη της ψυχής μου. Φως νεκροτομείου η ζωή μου. Πάντοτε ψηλά τα χέρια. Πάντοτε. Ο τέλειος κύκλος. Η αναστροφή του Θεού. Το σούρουπο του ταξιδιού μου. Η κατοχή.

Διατηρώ μια μικρή ελπίδα. Ανατριχιάζω.

• 5.544 μετανάστες πέθαναν απ΄το 1988 μέχρι τον Οκτώβρη του 2006 στα Ευρωπαϊκά σύνορα. Από αυτούς οι 1803 είναι αγνοούμενοι.
• Στη θάλασσα του Αιγαίου μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας πέθαναν 408 εκ των οποίων 168 αγνοούνται.
• 88 άνθρωποι ανατινάχτηκαν στα ναρκοπέδια των ελληνοτουρκικών συνόρων.
• 369 άνθρωποι βρέθηκαν νεκροί, στοιβαγμένοι σε φορτηγά και κοντέινερ.
• 11 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί σε αεροδρόμιο της Ολλανδίας περιμένοντας την απέλασή τους.
• 51 πνίγηκαν σε ποτάμια στα βοσνιοκροατικά, ελληνοτουρκικά, αυστροσλοβακικά και ιταλοσλοβενικά σύνορα
• 146 άνθρωποι πέθαναν από δίψα στην Σαχάρα στην προσπάθειά τους να φύγουν απ΄την Αφρική.

Και είναι κι άλλα...

http://www.iospress.gr/ios2006/ios20061119.htm

http://fortresseurope.blogspot.com/

http://fortresseurope.blogspot.com/2006/02/m.html

http://www.unhcr.org/cgi-bin/texis/vtx/home

SUPPORT THE SUPPORT BANDS! (η κατάρα του να είσαι σαπόρτης)

Μια θερμή παράκληση: την επόμενη φορά που θα πάτε σε μια συναυλία, και τύχει να βγει στη σκηνή το support group να είστε ευγενικοί μαζί του. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για καλά παιδιά, σεμνά, που δεν έχουν καβαλήσει ακόμη το καλάμι, με ταλέντο, που έχουν κοπιάσει και ιδρώσει στα ανήλιαγα υπόγεια ώρες ολόκληρες. Αυτά τα παιδιά -λανθασμένα- θεωρούν πως αυτή η εμφάνισή τους, πριν από το «μεγάλο όνομα», θα τους δώσει ώθηση, καθότι το κοινό θα σαγηνευτεί από τη μουσική τους και θα βιώσει μια μουσική Αποκάλυψη.

Βεβαίως όλα τα support group που βλέπουν κάπως έτσι τα πράγματα, μόλις βγουν στο σανίδι και ξεπεράσουν τα αρχικά προβλήματα (μαλάκα, τι φωτισμός είναι αυτός, στραβώνομαι, δεν βλέπω τις χορδές, πού είναι η ντο; Σιχτίρι, έχουν ιδρώσει οι παλάμες μου, τα γόνατά μου γιατί τρέμουν, άραγε φαίνομαι αρκετά κουλ κρατώντας έτσι το μπάσο;) διαπιστώνουν ότι στην καλύτερη περίπτωση βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ευγενικό πλην όμως αδιάφορο κοινό, που δεν δίνει καμία σημασία στη μουσική που ακούει, αλλά συζητάει μεγαλοφώνως και γελάει επίσης μεγαλοφώνως.


Για το λόγο αυτό λοιπόν μία και μοναδική συμβουλή, βασιζόμενος στην απειροελάχιστη σχετική εμπειρία μου, προς τα support γκρουπ: Ανεβείτε εκεί πάνω και σπάστε τα! Παίξτε όσο πιο δυνατά μπορείτε, χώστε, κάντε τα τρέντι αυτάκια των αποκάτω να πονέσουν μπας και σας δώσουν σημασία. Όχι στις μπαλάντες, όχι στα «σιωπηλά μέρη»…

Η γοητεία της σιωπής και της ταξιδιαρικής μουσικής είναι πολύ μεγάλη, αλλά την ώρα που ο δυστυχής τσελίστας ακριβώς μετά την παύση είναι έτοιμος για την αναπαραγωγή της ουράνιας μελωδίας, που όλους θα τους συνεπάρει, σε εκείνο το σκληρό δευτερόλεπτο της παύσης, ακούει το κοινό, τα γέλια (τη στιγμή που η μουσική του σπαράζει), τις φωνές, τα ελα-ρε-μαλακα, τα «Γιατί με έφερες εδώ Τάκη;», τα «Και στα λεγα, μωρή Λίτσα, να την πέφταμε κατά Ζυγό μεριά σημερα», και νιώθει ανήμπορος να αποθεωθεί μαζί με το έργο του. Και κατά συνέπεια συνεχίζει διεκπεραιωτικά.


Βεβαια ο κοινός τρεντοκάγκουρας και δη Σαλονικιός, θα πει «ρε φιλαράκι εγώ πλέρωσα, και ό,τι θέλω θα κάνω» και τα λοιπά. Σωστά, μόνο που πλήρωσε για να ακούσει κάποιον. Και εγώ επίσης πλήρωσα για να ακούσω κάποιον. Όχι για να ακούω αυτόν να μαλακίζεται λεκτικά. Όχι για να ακούω τους μουσικοξερόλες «α, μωρέ, αυτοί ήταν κάποτε χωμένοι στο αντεργκράουντ φρη τζαζ τρανς νταμπ χώρο, αλλά με τη βοήθεια του DJ Olousasgamo ανέδειξαν την πιο χαρντκορ πλευρά τους ανακυκλώνοντας μπλε παστέλ ηχοτοπία, γαλλική μουστάρδα και το σοφτκόρ λάουντζ της κουζίνας της μαμάς». Ουτε αντέχω να ακούω τα χιποτρεντάκια «ουάου, παίζει το κομμάτι μου, το αγαπημένο μου, ποπό, δεν το πιστεύω και πόσο ήθελα να το ακούσω, και ήλπιζα ότι θα το παίζανε, μα ρε μαλάκα το πιστεύεις, και ο Βρασίδας μου έλεγε ότι δεν θα το παίξουνε, κάτσε να τον παρω να του το πω, έλα ρε Βράσι (σικ) ρε μαλάκα το παίζουν το «Tsifteteli Dub», το έχασες το στοίχημα ρε μαλακισμένο, μα τι λες δεν το πιστεύω, ε..., τι..., δεν σε ακούω μωρέ, μίλα πιο δυνατά, είμαι στη συναυλία κι έχει πολύ θόρυβο» και μέχρι να καταφέρουν να αλληλοακουστούν, το αγαπημένο της-ουάου -κομμάτι έχει τελειώσει και εσύ αναρωτιέσαι γιατί δεν έκατσες σπίτι σου να ακούς Μητροπάνο, Κάλι Μινόγκ, Σίστεμ Οφ Ντάουν, Μπέλλου, Ντεντ Κενεντιζ, Τζόι Ντιβίζιον, Πετ Σοπ Μπόηζ και Βαν Μόρισον, εναλλάξ, με την ησυχία σου, αραχτός στον καναπέ και χωρίς τους μαλάκες.


Η συναυλία των Cinematic Orchestra χτες στη Θεσσαλονίκη
(για την οποία φαντάζομαι ο συνοδοιπόρος Σαλαχαντίν θα γράψει μια πλήρη κριτική)
ήταν και ατμοσφαιρική και γκρούβι και πειραματική. Για να γίνω πιο περιγραφικός, ήταν πολύ φάφα φαπίν, ντούμπου ντούμπου, γζίου γζίου, κελάρ κελάρ, κελαργζίουντούμπουκελάργζίουφάφγζίουκελαρφαπίνγζίουγζίουγζίου…
Πιστεύω πως ήμουν κατανοητός.


Ακολουθει το μάθημα "Τι είναι τι;" για μια τρεντοπαρέα πίσω μου στη χθεσινή συναυλία. Όλοι τους με ύφος ξερόλα έλεγαν τη μία μαλακία πίσω από την άλλη.Σήμερα θα μάθουμε τι είναι η μελόντικα και τι το θέρεμιν (διαθέτουμε και οπτικουακουστικά μέσα, βεβαίως βεβαίως!).

Ετούτο είναι μια μελόντικα. Ανάλογη με αυτήν που έπαιζε χτες εκείνο το λιωμένο τυπάκι των Cinematic.

Αυτό είναι ένα θέρεμιν, το οποίο σε κανένο σημείο της χθεσινής συναυλίας δεν εθεάθη στα χέρια κανενός εκ των Cinematic.

ADAGIO

Στο μυαλό μου στροβιλίζονται ακόμα οι σκηνές της κτηνωδίας. Δέκα άτομα να σαπίζουν στο ξύλο ένα. Με κλωτσιές και μπουνιές. Παντού. Μέχρι να φτύσει το γάλα που βύζαξε. Έτσι. Πριαπικά όρνια να ξεσχίζουν τις σάρκες του θηράματος. Πριαπικά όρνια να ξεσχίζουν τις σάρκες αυτών που τους πληρώνουν για να το παίζουν νταήδες. Να στήνουν το δικό τους Ιράκ, το δικό τους Γκουαντάναμο, τη δικιά τους πάντοτε παράσταση φαλλοπρέπειας κι ανεγκεφαλίτιδας. Με σκουφιά και παλαιστινιακά φουλάρια. Έτσι. Εγώ ήξερα ότι τα παλαιστινιακά φουλάρια τα φοράγανε οι αναρχικοί. Εγώ ήξερα ότι τα σκουφιά τα φοράνε οι διαδηλωτές. Εγώ ήξερα ότι ο Αλέξης Καλοφωλιάς κόντεψε να χάσει το μάτι του από Χρυσαυγίτες επειδή φορούσε παλαιστινιακό φουλάρι. Εγώ ήξερα ότι τα σκουφιά τα φοράμε κάθε που τραγουδάμε τον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης. Κι όμως. Παλαιστινιακά φουλάρια και σκουφιά φοράνε και οι ασφαλίτες. Ο διπλανός σου. Αυτός που προχωράει δίπλα σου και φωνάζει για την Παλαιστίνη. Αυτός που θα σου σφίξει το χέρι στην αλυσίδα κι όταν σε χτυπήσουν τα ΜΑΤ, θα σε φάει στο ψαχνό. Αυτός που θα σε καλέσει για καφέ κι αυτός που θα σου πει καλημέρα. Αυτός που κοιμάται δίπλα σου κι αυτός που σου δίνει την εφημερίδα. Έτσι. Ο αιώνιος φόβος. Μην μιλάς, μην εμπιστεύεσαι, μην ζεις. Θηρίο, θηρίο. Μόνος σου. Με κοφτερά νύχια, θηρίο ανάμεσα σε θηρία. Ο Μπόρχες. Να νοσταλγείς καμιά φορά τη μυρωδιά του ξυλουργείου. Ο Καρούζος. Και να γιορτάζεις τη λάσπη. Μόνο. Μόνος σου. Να μην μπορείς να καταλάβεις γιατί τόση βαρβαρότητα. Να λύνει πάνω ο ουρανός με προφητείες και βλαστήμιες. Άνθρωπος σε άνθρωπο. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Οδόντος αντί οδόντος. Καθόμαστε σιδεροδέσμιοι στην ηλεκτρική καρέκλα. Mercy Seat. Μα δεν φοβόμαστε να πεθάνουμε. Ή μήπως όχι; Έτσι. Πατάς στα πόδια σου. Περπατάς μ’ ένα πόδι. Με γυάλινο μάτι. Και την καρδιά σου στα σκουπίδια έξω απ΄ το Χίλτον, μαζί με τις σερβιέτες, τα σκατά και τα προφυλακτικά του περίλαμπρου, μεγαλοαστικού πολιτισμού μας. Γύρω σου πρόσωπα. Περικυκλωμένα. Κεκλεισμένων των ψυχών. Ασπίδες. Πένθιμα εμβατήρια. Κηδεύουμε το Πολυτεχνείο. Σήμερα. Με σημαίες, με σημαίες και με νταούλια. Σκέφτεσαι. Ξύπνησα, ντύθηκα, έφτιαξα καφέ, κάπνισα. Ξύπνησα, ντύθηκα, έφτιαξα καφέ, κάπνισα. Ξύπνησα, ντύθηκα, έφτιαξα καφέ, κάπνισα. Άλλη μια μέρα. Κάποτε, μέρες της οργής και του οίνου. Τώρα, μέρες της Μαρμότας. Σε μια χώρα που ο μπάτσος, ο ρουφιάνος κι ο υπουργός είναι οι καλοί. Κι εμείς οι αλήτες. 17 Νοεμβρίου. Πρωί-πρωί. Με χουντικούς μπασκίνες και μολιερικούς προέδρους αισχροκερδών εμπορικών συλλόγων που εύχεσαι να τους κόψει κάποιος τη γλώσσα για να πάψουν επιτελούς να ασελγούν. Να μας διαλύουν τον εγκέφαλο. Να μας προσβάλλουν και να μας υποτιμούν. Να υπερασπίζονται τους μπάσταρδους και το πολεμοχαρές σινάφι τους. Να μας θάβουν ζωντανούς. Να κηδεύουν το Πολυτεχνείο. Αυτοί οι προστάτες του. Αυτοί οι προστάτες των ακόμα σπουδαιότερων προστατών του. Σκέφτεσαι. Πεθαίνουμε καθημερινά, εγκαταλείποντας τους εαυτούς μας. Μ’ αυτόν τον τρόπο. Έτσι. Προχωράς. Προχωράω. Θα προχωράω. Τα κόμματα μοιράζουν κόλυβα τυλιγμένα σε ξεθωριασμένες μπροσούρες. Πίσω μας πέφτει ξύλο. Κάποιος σπαράζει. Τα παιδιά σας, δέρνουν τα παιδιά σας. Ο θίασος σταματάει. Τον κοιτάζει. Ακινητοποιημένοι. Η κλεψύδρα του χρόνου δεν υπάρχει μες στον χρόνο. Για μια στιγμή. Ο προφήτης. Ο σαλός. Για μια στιγμή. Μετά γίνεται άγγελος και φτερουγίζει. Μας κοιτάζει από ψηλά. Και κλαίει. Για κάθε φτερούγα που αιωρείται, κι ένας άνθρωπος απελπισμένος. Μια σειρήνα ασθενοφόρου. Ένα καδρόνι. Τα γκλομπς. Η βαθιά, ατέλειωτη νύχτα των στεναγμών. Για κάθε φτερούγα που χάνεται, κι ένα αιμόφυρτο παιδί. Κάθε τρελό παιδί έχει στο χέρι δάκρυ της Παναγιάς κι ένα μαχαίρι. Ένα τρελό παιδί φοράει την κουκούλα δίπλα μου. Τον καμαρώνω. Για τη μαγκιά του και το κουράγιο του. Και για την βλακεία του ίσως. Μέχρι να φρικιάσει το πρόσωπό του και να μεταμορφωθεί σε παραίσθηση. Ο πόλεμος και η μοναξιά του. Τρεις από δω. Πέντε από κει. Κανείς μέσα μου. Τώρα που τον χρειάζομαι. Πάντα σκόρπιος. Πάντα σκόρπιοι. Αν μαζί, πυροτεχνήματα εκεί που κάθε φορά κοιτάζουμε. Ψηλά. Στα πόδια μας. Εκεί που μάτωσαν τα μάτια μας. Εκεί που χάθηκαν τα λόγια μας, τα πικρά μας λόγια, τα ολότελα δικά μας. Νεοελληνική πιτσιρικαρία συσσωρευμένης εκτόνωσης. Και πρόωρου ανδρισμού. Γαμάμε και τα σπάμε. Έξω απ΄ την Πρεσβεία. Στα στενά και στα σοκάκια. Αντάρτικο πόλεων. Ανταρτόπουλα του πενηντάευρου και των σκυλάδικων. Σπασμένα κεφάλια στο τέλος. Έτσι. Γίνομαι άντρας. Γίνομαι άντρας εγώ. Σκάβοντας τον λάκκο μου. Με γυάλινο μάτι και χάρτινα φτερά παγωνιού. Φουσκωμένα. Γίνομαι άντρας εγώ. Γίνομαι. Φοβάμαι. Λίγο. Αναζητώ το χέρι της κοπελιάς μου. Με σφίγγει. Με κρατάει. Συνεχίζω να ελπίζω. Ξυπνάω. Και οι φίλοι μου δίπλα. Κατεβαίνουμε στο μετρό. Κουράστηκα και γκρινιάζω λίγο. Θα μου περάσει όμως. 4-5 μπάτσοι, αποκαμωμένοι κι αυτοί, διασχίζουν τον διάδρομο κοντά στις αποβάθρες. Να η ευκαιρία, σκέφτομαι. Να τους την πέσουμε για να μάθουν πως είναι να σε βαράνε δέκα άτομα. Το μετανιώνω. Δεν έχει νόημα. Ανακύκλωση ηλιθίων. Η εξουσία κοιτάει τα λεκιασμένα από αίμα χέρια της στον καθρέφτη κι αναφωνεί. Ego sum qui sum. Εγώ ειμί ο ων. Το ακίνητον κινούν. Εσείς και οι ζωές σας. Το δάχτυλο που βάζετε στο στόμα σας για να ξεράσετε. Το πιστόλι στο κρόταφο. Αυτά που τρώτε και πίνετε. Οι δουλειές σας και οι οικογένειές σας. Η αγάπη. Γιατί πιο κάτω απ΄ την αγάπη δεν έχει, μ’ ακούς; Και σαν στο «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» του Αγγελόπουλου, σ’ εκείνη την σκηνή στο λεωφορείο, κάποιος από μας υποστυλώνει μια κοκκινόμαυρη σημαία. Τα πραγματικά γεγονότα τελείωσαν. Τίτλοι τέλους. Καληνύχτα.

Η συνέχεια, αύριο στις ειδήσεις. Και στους ίσκιους που αφήνουν πίσω τους τα χελιδόνια. Φεύγοντας.

O ΡΟΛΦ ΠΟΛΕ, ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ '73

Ο ειδικός μας συνεργάτης και μυστικός πράκτορας Humanimal για μια στιγμή ξαποσταίνει και ακονίζει τη μνήμη του...

Μέρες που είναι, ακονίζω τη μνήμη μου... Τέτοιες μέρες ήταν το ’75, όταν το ΠΑΣΟΚ, ως αντιπολιτευόμενο κόμμα τότε, διετύπωσε για πρώτη φορά την άποψη να καθιερωθεί ως εθνική εορτή η επέτειος της εξέγερσης... Ήταν το ’80, όταν οι δυνάμεις της τάξης δολοφόνησαν τους διαδηλωτές Ιάκωβο Κουμή και Σταματίνα Κανελλοπούλου...
Ήταν το ’81, όταν οι Μακιαβέληδες με τα ζιβάγκο καθιέρωσαν τον επίσημο εορτασμό της επετείου της εξέγερσης και εγκαινιάστηκαν νέα δημοκρατικά έθιμα, όπως οι θλιβερές γιορτές στις σχολικές αίθουσες και η κατάθεση στεφάνων στην πύλη του πολυτεχνείου από ένστολους...
Ήταν το ’85, όταν σε συμπλοκές μπάτσων με αναρχικούς, ο μπάτσος των ΜΑΤ, Αθ. Μελίστας, που αθωώθηκε τελεσίδικα πέντε χρόνια αργότερα, δολοφόνησε το Μιχάλη Καλτεζά στην οδό Στουρνάρη. Σύντροφοι του Καλτεζά κατέλαβαν το Χημείο για να καταγγείλουν την πρωτοφανή καταστολή, που ολοκληρώθηκε με τη σύλληψη των καταληψιών μετά από εισβολή της Ελ.ΑΣ. στο κτίριο -την εντολή για την άρση του ασύλου έδωσε ο Μιχ.Σταθόπουλος, τότε πρύτανης, αργότερα υπουργός Δικαιοσύνης και εισηγητής του πασοκικού τρομονόμου...
Ήταν το ’95, όταν στη θέα της καιόμενης ελληνικής σημαίας ο ΑΝΤ1 διοργάνωσε τηλεοπτικό δημοψήφισμα, καλώντας τους τηλεθεατές-δημοκρατικούς πολίτες να ψηφίσουν ναι ή όχι στην άρση του ασύλου. Ο τότε πρύτανης, Μαρκάτος, δίνει τη δική του έγκριση και η ΕΛ.ΑΣ. εισβάλλοντας στο πολυτεχνείο συλλαμβάνει 504 καταληψίες...
Ήταν το ’96, όταν η επέτειος εορτάστηκε με τον δέοντα δημοκρατικό τρόπο, καθώς κάλυψαν το πολυτεχνείο σχεδόν εξ ολοκλήρου με σιδηροκατασκευές- σιδηρόφρακτη δημοκρατία και εν τάξει η κενωνία...
Μέρες που είναι, θέτω για κατακλείδα του σημειώματος τους στίχους που συμπεριέλαβε ο Ρολφ Πόλε στην προσωπική του δήλωση, όταν δικαζόταν απ' το γερμανικό κράτος το 1973, δύο μήνες πριν την εξέγερση του πολυτεχνείου...

«Εχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες

Κι έχω πολλές αδερφές κι έχω πολλούς αδερφούς
Οι αδελφοί μου είναι μαύροι κι οι μητέρες μου κίτρινες
Κι οι πατέρες μου είναι κόκκινοι κι οι αδελφές μου ανοιχτόχρωμες.
Κι είμαι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Και τ' όνομά μου είναι άνθρωπος
Και ζω απ' τον αέρα και ζω απ' το ψωμί
Και ζω απ' το φως και ζω απ' την αγάπη
Κι έχω δυο μάτια κι όλα μπορώ να τα δω
Κι έχω δυο αυτιά κι όλα μπορώ να τα καταλάβω.
Κι έχουμε έναν εχθρό, αυτός μας στερεί τη μέρα
Ζει απ' τη δική μας τη δουλειά
Και ζει απ' τη δύναμή μας
Κι έχει δυο μάτια και δεν θέλει να δει
Κι έχει δυο αφτιά, κι όμως δεν θέλει να καταλάβει.
Κι είναι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Κι έχει πολλά ονόματα.
Και ξέρω, θα πολεμήσουμε
Και ξέρω, θα νικήσουμε
Και ξέρω, θα ζήσουμε
Και θ' αγαπηθούμε
Κι ο πλανήτης Γη
Σ' όλους μας θ' ανήκει
Κι ο καθένας θα έχει αυτό που χρειάζεται
Και δεν θα πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια
Γιατί έφτασε η ώρα».

ΣΟΥΣΑΜΙ... ΚΑΤΕΒΑ!

Σίγουρα η πρώτη και μάλλον η τελευταία φορά που θα ενδώσω στο αμάρτημα του μετα-blogging... Αλλά η χαρά της ανακάλυψής μου είναι τόσο μεγάλη... Λοιπόν, χωρίς πολλά-πολλά λόγια, ένας από τους πιο feelgood δίσκους όλων των εποχών, τον οποίο είχε την ευγενική καλοσύνη να μοιράζεται κάποιος daddyrich στο http://corneliussaid.blogspot.com/


Κατεβάστε λοιπόν το Bert & Ernie's Greatest Hits αποδώ: http://preview.tinyurl.com/yau5l5


Μου φτιαξε τη διάθεση, μιλάμε...
Ετσι, να χαλαρώσουμε λίγο, πριν σοβαρέψουμε και πάλι σε λίγο, απότομα...

ΤΥΧΗ ΒΟΥΝΟ Ο ΠΟΛ ΧΙΟΥΣΟΝ (aka Bono)

Δεν είναι μόνο αντιπαθητικός, ξενέρωτος πλέον, ψώνιο που την είδε Μεσσίας, Μεφιστοφελής, Πάπας της ροκ, συνδαιτυμόνας των ισχυρών της γης για το καλό των αδυνάτων, υποστηρικτής της Greenpeace που κόβει τα δέντρα που του κρύβουν τη θέα στο ιδιόκτητο κάστρο του(!) στο Μέλανα Δρυμό, πουρορόκερ σοσιαλιστής της σαμπάνιας, αλλά είναι και υπερβολικά κωλόφαρδος -και ανάξιος μιας τέτοιας τιμής- να μοιράζεται τη σκηνή με την Κάλι Μινόγκ. Η φωτογραφία είναι από τη χθεσινή συναυλία της Κάλι στο Σίδνεϊ.
Πληρες ρεπορτάζ εδώ

ΥΓ. Κάλι, ξεκάλλη, εχουμε ένα κόλλημα κι εμείς κι είπα να το δημοσιεύσω. Δηλαδή, τι, όλη την ώρα με τις Ουγγαρίες, τα μπάροουζ και άλλα κουλτουριάρικα πρέπει να ασχολούμεθα; Κάλι ρε!

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ, Ο ΓΚΟΓΙΑ, ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (4)

Σημείο Πρώτο: Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες Πακιστανούς, και δη, για τους προέδρους των μειονοτικών τους κοινοτήτων. Ο Τζαβέντ Ασλάμ, μέχρι πρότινος πρόεδρος των Πακιστανών μεταναστών στην Ελλάδα, την μια μέρα μάχεται ενάντια στο παράνομο της απαγωγής και κράτησης των συμπατριωτών του απ΄ τα μπουμπούκια των μυστικών υπηρεσιών, και την άλλη φυλακίζεται κατηγορούμενος απ΄ την ίδια του τη χώρα (που ζητάει και την έκδοσή του) για παράνομη διακίνηση συμπολιτών του, ή αλλιώς, καπιταλιστί, για δουλεμπόριο δύστυχων, απατρίδων εισαγόμενων κρεάτων προς χρήση και κατανάλωση απ΄ το ελληνικό νοικοκυριό. Ανεξάρτητα απ΄ την τηλεοπτική ετυμηγορία, αυτό που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής είναι η ύποπτη προθυμία για συνεργασία και η αβίαστη ενστέρνιση απ΄ την πλευρά της κυβέρνησης των κατηγοριών που αντιμετωπίζει ο κύριος Ασλάμ. Ποιόν Οτσαλάν μου λέτε τώρα; Τόση καλοθελοσύνη ούτε οι γνήσιοι καλοθελητές επί Ιησού όταν παρέδιδαν τον δάσκαλό τους στην ιερατική εβραϊκή πλέμπα! Revenge, Revenge! Σου λέει, μας ξεμπρόστιασες παλιοπουσταρά, πάρε να ‘χεις τώρα! Δεν ήθελες τα δυτικού τύπου βασανιστήρια, άντε τώρα να βγάλεις άκρη με τους βάρβαρους και σαδιστές Πακιστανούς!

Σημείο Δεύτερο: Σύμφωνα με την έρευνα που διεξήχθη απ΄ την ειδική σε θέματα διαφθοράς Μη Κυβερνητική Οργάνωση Transparency International (Διεθνή Διαφάνεια), η Ελλαδίτσα, για το 2006, κατέχει την προτελευταία θέση στην Ε.Ε. με βαθμό αξιολόγησης 4,4 σε μια κλίμακα με άριστα το 10. Την τελευταία θέση κατέχει επάξια η Πολωνία (αχ ρε Λεχ Βαλέσα, μεταρρυθμιστή, με τα κεφάλαια της CIA και του Βατικανού!). Επισυνάπτω και τον εθνικό θρίαμβο της 54ης θέσης παγκοσμίως σε σύνολο 163 χωρών. Τελευταία και καταϊδρωμένη η Αϊτή, ενώ κάτω απ΄ τη βάση έγραψαν όλες οι χώρες της Αφρικής. Άντε, και εις κατώτερα! Ή, αν δεν παρέκει, εις στο διάολο...

Σημείο Τρίτο: Εκεί, εκεί, στην Δ’ Εθνική, παρέα με τα καθεστώτα ορυκτοκακαομπανανιών της Μιανμάρ, της Μπουτσουάνα και του Τσαντ...

Σημείο Τέταρτο: Περισσότερα από 28.000 στρέμματα που ανήκουν σε μοναστήρια της εκκλησίας παραχωρούνται για τουριστικές, υπερπολυτελείς επενδύσεις με φορείς υλοποίησης βρετανικές εταιρίες. Με την αλλαγή του νόμου ‘Περί Ιαματικού Τουρισμού’ – γιατί δεν προχωράμε μπροστά, μεταρρυθμιστικά κι ευρωπαϊκά, και δε θεσπίζουμε νόμο περί λασπόλουτρων και χρόνιας ποδάγρας;- παρέχεται η δυνατότητα μακροχρόνιας μίσθωσης για τουριστικούς σκοπούς ακινήτων της εκκλησίας. Η μία επένδυση θα πραγματοποιηθεί στο Λασίθι και η άλλη στην Μαγνησία. Ξενοδοχεία λουξ, γήπεδα γκολφ, τένις, ποδοσφαίρου, μπάσκετ, θέατρα, κινηματογράφοι, εστιατόρια, σπα. Χλίδα! Για τον ιερό αυτό σκοπό, έχει συσταθεί μάλιστα κι ένα κοινωφελές και ταπεινό ίδρυμα με την θεάρεστη ονομασία ‘Παναγιά η Ακρωτηριανή’. Μάλλον Ακρωτηριασμένη θα έπρεπε να την ονομάσουν, μ’ αυτά που βλέπει απ΄ τους πνευματικούς – businessmen τραγοπαπαδούληδες...

Σημείο Πέμπτο: Ο μητροπολίτης Δημητριάδος (κάτι μου θυμίζει αυτό το όνομα), κ. Ιγνάτιος-την ευλογία σας, δήλωσε ότι τα έσοδα (αυτά τα ψίχουλα δηλαδή) θα διατεθούν για τη δημιουργία ιδρύματος χρόνιων πασχόντων. Ναι. Σύμφωνοι. Αυτά. Τ’ άλλα όμως πάτερ-την ευλογία σας τι θα τα κάνετε; Γιατί μην περιμένετε να πιστέψω, λίγο νιονιό όντως έχων, ότι μ’ ένα ίδρυμα της καλής ή της κακιάς ώρας θα ισοζυγήσετε τα κέρδη σας! Είπαμε, δεν είμαστε και τόσο ηλίθιοι!

Σημείο Έκτο: Οι οικολογικές οργανώσεις αντιτίθενται στα σχέδια της εκκλησίας κάνοντας λόγο για αφαίμαξη του φυσικού πλούτου και των περιβαλλοντικών προδιαγραφών της περιοχής τους. Ψιλά πράγματα για τους επί τρεις (τουλάχιστον) αιώνες οικοπεδοφάγους και ληστρικούς καταπατητές υπέρ πάντων των αγίων.

Σημείο Έβδομο: Κι άλλη μια είδηση απ΄ τον εκκλησιαστικό χώρο: ο Χριστόδουλος αναχωρεί για ελβετικό σπα συνοδεία δύο διακόνων. Ο αυτοκράτορας και οι δύο οδαλίσκες, να τραγουδάνε καστράτο δίπλα στην αγιοσύνη του και να συνηθίζουν κι αυτοί σιγά-σιγά στην τρυφηλότητα και στην ηδονή. Ποιος πληρώνει; Πάλι κάποιο πλούσιο σγούδι απ΄ την ευλογημένη, δεξιά του Κυρίου ημών δεηθώμεν...

Σημείο Όγδοο: Για πες μας λίγο αρχιεπίσκοπε! Τι έλεγες ακριβώς για τα αμαρτήματα της σάρκας και για αυτούς που παραδίδονται στην ικανοποίηση των σαρκικών τους ηδονών; Ποιοι είναι οι ενάρετοι που ακολουθούν τον δρόμο του πνεύματος και ποιοι οι αμαρτωλοί;

Σημείο Ένατο: Ο Robert Gates, νεοεκλεγείς υπουργός αμύνης των Η.Π.Α., έτρεξε αμέσως για να φάει το σοκολατάκι του Μπους. Η πραλίνα φουντουκιού ως γέμιση περιείχε και δηλώσεις: «Αναλαμβάνω με ύψιστη τιμή το υπουργιλίκι γιατί η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο». Falconry. Κυνήγι με νεοσυντηρικά και θρησκόληπτα γεράκια.

Σημείο Δέκατο: Η Μαριέτα Γιαννάκου συνεχίζει το ρεσιτάλ αδιαλλαξίας και εμμονοληψίας. Αν δεν γίνουν μεταρρυθμίσεις, δεν έχει κοκό και ρευστό. Εντάξει καλέ μανδάμ! Μην μας ραπίζεις κιόλας!
Τζάμπα μάγκισσες...

Σημείο Ενδέκατο: Γκάλοπ: Ψηφίστε τώρα για το τι θα μπορούσε να ήταν η Κουτσίκου, αν δεν ήταν υπουργός παιδείας στη Ρίο Άβε:
Α) υπουργός στην κυβέρνηση Μπους, Β) υποψήφια για το χρίσμα της προέδρου του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Γ) Θεοκόμματος, ή Δ) μπούμαν στο θρυλικό φίξιον «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα»

Σημείο Δωδέκατο: Δεν μου λέτε κ. Ιγνάτιε- την ευλογία σας, το ίδρυμα που θα χτίσετε θα διαθέτει και σπα; Αν ναι, να μου το πείτε εγκαίρως, μπας και γλιτώσω και την ταλαιπωρία της Ελβετίας...

Σημείο Δέκατο Τρίτο: Ο πρωθυπουργός της γης της επαγγελίας, ο Ολμέρτ, απέδωσε σε τεχνικό λάθος του πυροβολικού τη βάρβαρη δολοφονία αμάχων στην Μπέιτ Χανούν. Οι στρατιώτες λέει, ήθελαν να πλήξουν έναν πορτοκαλεώνα απ΄ τον οποίο εκτοξεύονταν παλαιστινιακές ρουκέτες! Δεν πειράζει, κ. πρωθυπουργέ. Εξάλλου, υπάρχουν κι άλλες, χιλιαπλάσιες πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Εκεί να δεις σφαγή...

Σημείο Δέκατο Τέταρτο: Πάντως, εάν το Ισραήλ επιδίωκε ποτέ να ενσωματωθεί στην Ε.Ε., θα κοιμόταν σχετικά ήσυχο. Κανείς δεν θα το κατηγορούσε για εθνοκάθαρση των Παλαιστίνιων και τα λοιπά και τα λοιπά. Κι αν γινόταν κάτι τέτοιο, θα έσκαγε τότες μύτη η μαμά Αμερική και θα τράβαγε τα αυτάκια των Ευρωπαίων. Κι όλα μέλι-γάλα, απ΄ τη γαϊδάρα του Νώε που δεν χωρούσε στην κιβωτό και της έριξε μια κλωτσιά και την πέταξε απ’ έξω (μια παρενθετική μεταφορά της ίδρυσης του Ισραηλινού κράτους, χορηγούμενη απ΄ την βολική και πολλαπλής χρήσεως μυθολογική πανδαισία της εκκλησίας). Εγώ την Τουρκία λυπάμαι που έμπλεξε άσχημα με τα γαλλάκια και τους λοιπούς, που ενώ μας κάνουν μαθήματα δημοκρατικού πολιτισμού, στις ιδιωτικές τους στιγμές, αντί να σκουπίζουν τους κώλους τους όταν αφοδεύουν, παρφουμάρουνται κι ανεβάζουν τα βρακιά τους λες και δεν τρέχει τίποτα . Ακούνε οι ντόπιοι στρατάρχες Αρμενία κι αφού τους γυρίσουν τ’ άντερα ανάποδα, αναπολούν εκείνα τα ωραία τα χρόνια, τότε που τους κυνηγούσε ο Τζένγκις Χαν κι έσφαζε τα αμνοερίφιά τους.

Σημείο Δέκατο Πέμπτο: Τόσο καιρό για να μας πείτε ρε κακομοίρηδες ότι μάλλον ξέρετε αλλά θα δείτε στο μέλλον αν θα τιμωρήσετε Έρικσον και Σία; Σε σας, τους αδέκαστους μπάρες της ΑΔΑΕ, μιλάω! Τι θα πω εγώ τώρα στη θεία μου την Κικίτσα που όταν μιλάει στο τηλέφωνο με τον γκόμενό της τον Αναστάση-πρώην ναυτικό κι εξαιρετικό γαμίκουλα ακόμα και στα 60 του, παρόλη την χοληστερίνη και τον κωλικό εντέρου εξαιτίας του οποίου όταν πηδάει πέρδεται κιόλας- παραπονιέται ότι ακούει στα αμερικάνικα παραγγελιές για χάμπουργκερ;

Σημείο Δέκατο Έκτο: Διπλασιάζονται οι μισθοί των δικαστικών, κάτι θα πάρουν και οι αστυνομικοί, φταίω εγώ μετά αν ξυπνάνε τα αναρχοΜΠακουνικά μου ένστικτα και τρελαίνομαι τη νύχτα από κρατικο-εξουσιαστικούς εφιάλτες με R.E.M. σύμμεικτο από μπάτσους, δικαστές, κρατική καταπίεση και κοινωνία λευκών κελιών;

Σημείο Δέκατο Έβδομο: 300.000 συμβασιούχοι τον πούλο. Έτσι απλά. Κι όχι μόνο τον πούλο, αλλά στον φορούσαν που στον φορούσαν τόσο καιρό, μπορεί και να μην σε πληρώσουν στο τέλος. Κάτι λέει μπορεί να γίνει για τους περίπου 33 χιλιάδες απ΄ αυτούς, αλλά οψόμεθα. Ρε ‘σεις, μπας κι αυτοί που ενδέχεται να μονιμοποιηθούν δεν είναι τελικά συμβασιούχοι, αλλά hidden Βορειοηπειρώτες, 30.000 αριθμηστί, τους οποίους προαλείφονται οι νεοδημοκράτες για μελλοντικούς ψηφοφόρους; Εξάλλου, τι συμβασιούχος τι Βορειοηπειρώτης. Ούνα φάτσα ούνα ράτσα. Όμηροι και οι δύο του κράτους και της εργοδοσίας.

Σημείο Δέκατο Όγδοο: Η κυβέρνηση μπορεί να συνεχίζει να κλαίγεται επισήμως κι ανεπισήμως για αυτόν τον δύστυχο τον προϋπολογισμό που δεν αντέχει αυξήσεις κι επιδόματα κι όταν ζορίζεται κλονίζεται το νευρικό του σύστημα με επωδούς γόων κι οδυρμών, αλλά η κατσίκα δεν μασάει ταραμά. Ούτε και κουτόχορτο. Αν ο κύριος Αλογοκάλτσας αποφάσιζε να αναστείλει για ένα χρόνο την μείωση του φορολογικού συντελεστή για τις επιχειρήσεις (στερώντας τα φορολογικά έσοδα του κράτους κατά 400.000.000 ευρώ), θα μπορούσε να αυξήσει τις αποδοχές όλων των εκπαιδευτικών κατά 150 ευρώ τον μήνα. Αντ’ αυτού, τους δίνει παραπάνω ημερήσιο χαρτζιλίκι 1,5 με δύο ευρώ. Καλέ μπαμπά, θα μου κολλήσεις κι άλλο ένα ευρώ να συμπληρώσω για τσιγάρα;

Σημείο Δέκατο Ένατο: Στην Αμερική, στη γη του Ελ Ντοράντο, 18.000 άνθρωποι πεθαίνουν ετησίως μιας και δεν μπορούν να καλύψουν τα υπέρογκα έξοδα νοσηλείας και θεραπείας τους. Το ποσοστό των έγχρωμων πολιτών ξεπερνάει κατά 37% αυτό των λευκών ενώ παράλληλα, 50.000.000 άνθρωποι παραμένουν ακόμα ανασφάλιστοι κι άλλοι τόσοι έχουν ελλιπή και περιορισμένη πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Από την άλλη μεριά, οι φαρμακοβιομηχανίες και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες αισχροκερδούν, επιλέγοντας συνειδητά να ασφαλίζουν άτομα που στερούνται μόνιμης εργασίας και δεν κινδυνεύουν (σύμφωνα με ενδελεχείς έρευνες «αγορών» και ασθενειών) να προσβληθούν από σοβαρές-κι επομένως πολυέξοδες- ασθένειες. Οι τιμές των φαρμάκων και των παροχών υγειονομικών υπηρεσιών έχουν εκτιναχτεί στα ύψη ενώ κάθε φορά που πάει το Κογκρέσο ν’ ανοίξει το θέμα, «πάνε» άφθονα και τα δολάρια απ΄ τους διάφορους «λομπίστες» κι όλα μια χαρά. Κάτι τέτοια βλέπουν και οι Ευρωπαίοι κι οραματίζονται ένα εξοντωτικό και βάρβαρο ασφαλιστικό σύστημα, μια κοινωνία χωρίς δασκάλους, φτωχοδιάβολους μισθωτούς, μετανάστες και ευπαθείς ομάδες. Ζήτω η Άρεια φυλή από ασφαλισμένους μπουρζουάδες, με τακτικές αιμοκαθάρσεις και πανάκριβες θεραπείες ανίατων ασθενειών!. Ζήτω η μαθουσαλική φυλή των μεγαλοαστών!
Κάτι τέτοια βλέπουμε κι εμείς, και μας πιάνει σύγκρυο. Κι αν-χτύπα ξύλο-αρρωστήσουμε, ζήτω εμείς, οι ιδανικοί αυτόχειρες!
Καλύτερα μια κι έξω…

Σημείο Εικοστό: Η Μαριέτα στην Ουγγαρία, τιμώντας τους ηρωικούς αγωνιστές της δημοκρατίας το ’56, σκυλεύοντας εκ μέρους της δημοκρατικής Ελλάδας λίγο απ΄ το φάντασμα των εγκλημάτων ενός υποτιθέμενου κομμουνισμού, δίνοντας ένα ακόμη άλλοθι σ’ όλη εκείνη τη νέο-συντηρητική πλέμπα για να εκτελεί πληρωμένα συμβόλαια εξολόθρευσης λαών και πολιτισμών. Ο Γιωργάκης στη Χιλή, μπας κι εκεί, κάνοντας ορειβασία στα Μάτσου Πίτσου (ή οπουδήποτε αλλού), έρθει φάτσα κάρτα με το τοτεμικό κι αταβιστικό πνεύμα του πανθορώντος Αλιέντε. Η Αλέκα με τους συντρόφους στην Πορτογαλία, σε μια ενδιαφέρουσα, σολιψιστική κι αυνανιστική, συνάντηση υπό την κατάμαυρη σκιά του πολύχρονου φασιστικού καθεστώτος στην Ιβιρική Χερσόνησο. Κι ο Κωστάκης, μονίμως lost in space, ως γνήσιος τεμπέλης και ράθυμος bon viveur. Όταν με το καλό γυρίσουν, τους προσκαλώ σε μια ημερίδα με θέμα: «Πολιτικός Διακτινισμός, Μαύρες Τρύπες της Ιστορίας και η Αναζήτηση της Χαμένης, Προσδιοριστικής Ταυτότητας.».

Σημείο Εικοστό Πρώτο: ο Νομάρχης της Μποταφούγκο. Συνολικά, αυτή την φορά.

Σημείο Εικοστό Δεύτερο: Πλήθος οι καταγγελίες για εργατικές κινητοποιήσεις στην Κίνα που πνίγονται στο αίμα από τις δυνάμεις καταστολής του "εγχώριου κομμουνισμού". Οι εξεγερθέντες αγρότες, κάτοικοι της πόλης Σουντέ, απέκλεισαν για ώρες κομματικούς αξιωματούχους και ξένους επιχειρηματίες μέσα σε μια νεόκτιστη αποθήκη. Όπως καταγγέλλουν οι άνθρωποι, το συγκεκριμένο κτίσμα οικοδομήθηκε σε έκταση που μέχρι πρότινος άνηκε στους τοπικούς αγροτικούς συνεταιρισμούς και περιήλθε παράνομα στα χέρια των τοπικών αρχών. Δέκα άτομα συνελήφθησαν.

Σημείο Εικοστό Τρίτο: Όπως «καταγγέλλει» το υπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας της Κίνας, το 2005 «σημειώθηκαν 87.000 περιστατικά διασάλευσης της δημόσιας τάξης, παρακώλυσης δικαιοσύνης και συγκεντρώσεις οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την πρόκληση αναταραχής». Ώρα μου είναι τώρα στα γεράματα, να πιστέψω σε μετενσαρκώσεις και σε καρμικούς Παπαδόπουλους...

Σημείο Εικοστό Τέταρτο: Πόσους νεκρούς στην Οάχακα χρειάζεται η αμερικανόδουλη εξουσία της χώρας του Μεξικού για να συνειδητοποιήσει τελικά ότι κατά τη διάρκεια μιας μελλοντικής σιέστας της θα ξεράσει με τη βία όλες τις τορτίγιες και τα δολάρια που έτρωγε αφήνοντας τον λαό της να φυτοζωεί; Ελπίζουμε το συντομότερο δυνατόν. Όχι για το πρώτο σκέλος. Για το δεύτερο.


Σημείο Εικοστό Πέμπτο: Το ζευγάρι των συμβασιούχων οδοκαθαριστών του Δήμου Αρτέμιδος, με τα τέσσερα παιδιά κι ένα ήδη στην κοιλιά της μάνας του, είναι δύο άνθρωποι σαν όλους τους άλλους συμβασιούχους – όμηρους της κυβερνητικής αναλγησίας και κοροϊδίας. Το ζευγάρι αυτό, που ζει με τα 200 ευρώ της «φιλάνθρωπης» εκκλησίας και μ’ έναν τενεκέ λάδι (λες κι επιβιώνει με δελτία σε κατοχικό συσσίτιο), είναι δύο άνθρωποι που εσείς, Κ. Κεδίκογλου και Κ. Σανίδα, πετάτε στον δρόμο μαζί με χιλιάδες άλλους, εξαιτίας των απαξιωτικών εγκυκλίων που στέλνετε στους υπόλοιπους δικαστικούς για φειδωλή δικαίωση των αιτημάτων τους. Το ζευγάρι αυτό που δεν έχει τι ν’ απαντήσει στα παιδιά του όταν απορούν για το φαεινέστατον, πως γίνεται δηλαδή να δουλεύεις αλλά να μην παίρνεις δραχμή, σας παρακολουθεί έκπληκτο, μαζί με χιλιάδες άλλους, να συστήνετε μισθοδικεία κι ερωτοδικεία μεταξύ σας, να προεδρεύετε οι ίδιοι, να ερμηνεύετε το σύνταγμα κατά βούλησιν και κατά κοιλίαν, ν’ αποφασίζετε και να διατάζετε τον διπλασιασμό των μισθών σας ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να τρώνε σκατά. Το ζευγάρι αυτό όμως, όπως και χιλιάδες άλλοι, όταν κάποια στιγμή θα φτάσει στο χείλος του γκρεμού, ή θα πέσει, ή θα ρίξει άλλους στην άβυσσο. Γι’ αυτό, αγαπητοί μου δικαστές, να εύχεστε να συμβεί το πρώτο. Γιατί αλλιώς, τα Επαναστατοδικεία των καταπιεσμένων και πεινασμένων ορδών όπου γης (χαίρε σύντροφε Ραφαηλίδη!) θα σας καταδικάσουν.

Σημείο Εικοστό Έκτο (και τελευταίο): Η κορυφαία στιγμή εκφοράς εξουσιαστικού λόγου: Θρυλείται ότι ο περιβόητος Καλιγούλας, κατά την διάρκεια ενός από τα πολλά πλουσιοπάροχα γεύματα που παρέθετε στους συνδαιτυμόνες του, ξέσπασε ξαφνικά σε άκρατα γέλια. Όταν τον ρώτησαν τι έπαθε, απάντησε: «Γελάω γιατί ξέρω ότι μόνο μ’ ένα νεύμα, μπορώ να κόψω τα κεφάλια σας».
Ο Γκόγια διδάχτηκε απ΄ την επιβολή και την άσκηση των πιο φρικτών εξουσιαστικών μορφών. Είτε των ιστορικοκοινωνικών- Η 3η Μαΐου του 1808: Η Εκτέλεση των Υπερασπιστών της Μαδρίτης (1814) , είτε των ατομικών- Η Προσκύνηση του Άγιου Ισιδώρου(1820-1821). Και κατήγγειλε.

Ουαί σε σας Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές. Ουαί σε σας κύριοι υπουργοί, κύριοι δικαστές, κύριοι επιχειρηματίες, κύριοι ημών των δυνάμεων, κύριοι γενικώς κι αορίστως υποκριτές. Τρέμετε την στιγμή που το ποτάμι της οργής θα ξεχειλίσει. Και θα σας πνίξει.

ΤΟ ΤΕΝΙΣ ΚΑΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΝΤΟΔΗΜΟΣ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ

Το γνωρίζω. Η φωτογραφία αυτή μπορεί να θεωρηθεί από κακόγουστη έως και σεξιστική. Εχω την εντύπωση πάντως πως αυτό ακριβώς επεδίωκε ο σπορολόγος Κώστας Κοντοδήμος, όταν την συμπεριέλαβε στο απολαυστικό βιβλίο του "Εισαγωγή στα Σπορ": την αυτοϋπονόμευση.

Η άκρως υποκειμενική μου γνώμη είναι πως πρόκειται για τον καλύτερο συγγραφέα της μεταπασοκικής Ελλάδας. Πάντα τον ένιωθα "πολύ δικό μου", ίσως γιατί ήταν πάντα σχετικά άγνωστος και είχα την απόλαυση να δανείζω τα βιβλία του διαρκώς απεδώ και απεκεί, φτάνοντας στην αλαζονεία να τον θεωρώ δική μου ανακάλυψη! Το καλοκαίρι του 1996, αραχτος σε μια παραλία (γαμώτη μου, από τις λίγες φορές στη ζωή μου που με σύρανε σε παραλία) πληροφορήθηκα τον πρόωρό θάνατό του, μέσα από τις σελίδες της Ελευθεροτυπίας.

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να σας αραδιάσω τίτλους από τα βιβλία του, καθότι τα περισσότερα είνα πλέον πολύ δύσκολο να βρεθούν, ειδικά μετά το κλείσιμο των εκδόσεων ΔΕΛΦΙΝΙ. Πρόσφατα είδα -και χάρηκα- πως οι εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ επανεκδόσανε το καλύτερο μάλλον έργο του, τον "Γιο που δεν θα θέλατε να έχετε". Τουλάχιστον αυτό προμηθευθείτε το. Άλλα έργα του: Το παιδί που φόραγε άσπρα και κατι ψιλά ακόμη, Όταν ο κόσμος λιγόστεψε απότομα, Επιχείρηση Santa Mutramas, Σιγά τον Πολυέλεο, και το Εισαγωγή στα σπορ, από όπου και το σχετικό απόσπασμα.

Εν αρχή, λοιπόν, ήταν η μπάλα. Μετά ήρθε η μανία του ανθρώπου να βαράει ό,τι στρογγυλό βρει μπροστά του: Από πετραδάκι, άμα έχει φάει χυλόπιτα, ως το κεφάλι του αντίπαλου φιλάθλου, μετά από το ντέρμπι της ομαδάρας του.

Και μια μέρα, έτσι στα ξαφνικά, εγένετο Μποργκ. Δηλαδή είχε γίνει μερικά χρόνια πριν, αλλά εμείς ξαφνικά τον πρωτοείδαμε στην τηλεόραση, έγχρωμο, με υποψία γενιού και ειρωνικό χαμόγελο, να τρέχει σαν μουρλός και να εισπράττει χειροκροτήματα ευγενών Εγγλέζων ή χαμόγελα καλλίγραμμων Γαλλίδων. Και ήρθε κι ο Μακ Ενρό να μας μάθει να βρίζουμε εγγλέζικα και να σπάμε ρακέ τες. Και να κι απ' την Τσεχοσλοβακία κάτι Ναβρατίλοβες, με χέρια μπετατζή, και να και κάτι Λεντλ να διαφημίζουν την Αντίντας. Άσε που μετά σκάει κι ο Σάμπρας και ζήτω μας που έχουμε και σούπερ τενίστα 'Ελληνα, άσχετα αν εκείνος σπάνια το θυμάται.

'Όλα αυτά θα με άφηναν αδιάφορο -γενικά εγώ τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με τον αθλητισμό βασικά από την τηλεόραση, και τον συνδέω πάντα με ουισκάκι και χοντρό πούρο- πλην όμως, υπήρχαν στο τένις δύο στοιχεία που με άγγιζαν. Το ένα ήταν εκείνη η ξανθιά γκόμενα με το μίνι, που ταλαιπωρούσε, όπου την έβλεπα, μια ρακέτα. Το δεύτερο, και πιο σημαντικό, ήταν τα ποσά που άκουσα ότι παίρνουν οι τενίστες. Δεν είμαι μηδενιστής, αλλά αυτός ο αριθμός, όταν ακολουθεί σε μεγάλη ποσότητα, έστω, έναν άσο, και εκφράζει δολάρια, ασκεί μια καταπληκτική γοητεία πάνω μου.

Και είπα (κάπως αργά, βέβαια): «Θα γίνω τενίστας.» Κι έγινα -εξού και σας διηγούμαι τις εμπειρίες μου: Η αρχική εντύπωση που σου δίνεται μόλις μπεις σε τένις κλαμπ για ν' αρχίσεις μαθήματα, είναι ότι όσοι παίζουν είναι άσχετοι. Κανείς άντρας δεν θυμίζει Λεντλ, και, το μόνο σημείο το οποίο συνδέει τις γυναίκες -με τη Σαμπατίνι, είναι το μίνι -αυτή η εκπληκτική ανακάλυψη, που δίνει ουσία στο άθλημα. Οι μπάλες φεύγουν σαν πετριές από τις ρακέτες, ατσούμπαλοι χοντροί γλιστράνε και πέφτουν, μπαλάκια ξεφεύγουν από τα προστατευτικά σύρματα κι απελπισμένα παιδάκια σπάνε τις ρακέτες τους στο τερέν.

Η δεύτερη εντύπωση είναι αυτή την οποία σου δίνει το γκαρσόνι που έρχεται να σου πάρει παραγγελία, και η μεγάλη έκπληξη -σοκ θα το έ:\εγα- είναι η τιμή που σου χρεώνουν το ποτό στην, συνήθως υπερυψωμένη (για να παίρνεις μάτι), καφετέρια.

Έπειτα πας να ζητήσεις πληροφορίες για τα μαθήματα. Από την άποψη του κόστους εκμάθησης, το τένις είναι κάτι σαν την αποταμίευση. Ακουμπάς για μερικά χρόνια τα ωραία σου χιλιαρικάκια και, αν γίνεις παγκόσμιος πρωταθλητής, απλώς τα παίρνεις πίσω τοκισμένα.

Φτάνουμε τώρα στον εξοπλισμό. Κανείς παίκτης δεν αρχίζει αν του λείπουν τα βασικά. Διότι τένις χωρίς ρακέτα γίνεται, ακόμα . και χωρίς μπαλάκια, αλλά κανείς δεν ξεκινάει μαθήματα χωρίς δύο τουλάχιστον μπλουζάκια μάρκας, σορτσάκι σινιέ, φόρμα, κάλτσες και παπούτσια που με το αντίτιμό τους θα αγόραζε δυο κουστούμια απ' τον Στρογγυλό. Χρειάζονται επίσης περικάρπια, ταινία Αντίντας για τα μαλλιά, πετσέτα Λακόστ και, βέβαια, ειδικός σάκος.

Ο μέσος αστός, που του αρέσει το σπορ, συνήθως αγοράζει όλα αυτά τα πράγματα και δεν ξαναπατάει σε γήπεδο. Θ' ακο-λουθούσα -σας διαβεβαιώ- κι εγώ αυτή τη συνταγή, αν φεύγο-ντας δεν έβλεπα να ανεβαίνει απ' το κάτω γήπεδο η ξανθιά πουλέγαμε, κάθιδρη, αλλά με την άγρια γήινη γοητεία της κούρασης, το φορεματάκι να κολλάει πάνω της σαν μαγιό, τα μάτ... μα τι λέω, για το τένις ξεκίνησα.

Επανέρχομαι:
Κατεβαίνεις, λοιπόν, στο γήπεδο, φοράς περικάρπια και ταινία, βγάζεις τη φόρμα και χαιρετάς το δάσκαλο. Οι δάσκαλοι του τένις είναι συνήθως συμπαθητικές φάτσες -δεν θυμάστε εκείνο τον τυπά απ' τη Δυναστεία, που δεν είχε αφήσει ούτε θηλυκιά μύγα; Οφείλουν να έχουν καταπληκτικό σώμα, τρώγοντας όμως και τον περίδρομο και χτυπώντας τρεις μπίρες στην καθισιά τους. Τους βλέπεις και λες: «Να, κι εγώ, σε δυο μήνες, τέτοιο σώμα θα 'χω, και θα τρώω και ό,τι θέλω.»
«Έχεις ξαναπαίξει;» ρωτάει ο δάσκαλος.
«Τι πράγμα;»
«Τένις.»
«Όχι, αλλά κάνω καταπληκτικές μπλόφες στην πόκα.»
Γελάει, κι ας είναι ένα αστείο που το 'χει ακούσει μερικές χιλιάδες φορές, σ' όλες τις παραλλαγές του, με τάβλι, σκάκι, πρέφα κλπ. κλπ.
«Ας παίξουμε λίγο», προτείνει.

Άγνωστο γιατί, όλοι οι δάσκαλοι διαλέγουν να διδάξουν τους αρχάριους στο γήπεδο ακριβώς κάτω απ' την καφετέρία, όπου η ξανθιά κι η παρέα της σκάνε στα γέλια καθώς σε κάνουν χάζι να τρέχεlς σαν Βέγγος, να τρως μπαλάκια στη μάπα, να εκδικείσαι άλλα πετώντας τα όσο πιο μακριά γίνεται, κι ιδροκοπάς, σου κόβεται η ανάσα και σταματάς κάθε ενάμισι λεπτό για να πιεις νερό. Δεν πρέπει να σας τρομάξει αυτό το ξεκίνημα. Επίσης, μην παρασυρθείτε και κατηγορήσετε το δάσκαλο ότι σας έδωσε το μεγάλο γήπεδο κι αυτός παίζει στο μικρό. Αποδεδειγμένα ο φιλές είναι πάντα στη μέση.

Κι αρχίζει η θεωρία. Τα πρώτα οχτώ χρόνια, οι βασικές συμβουλές του δασκάλου είναι:
«Να βλέπεις πάντα το μπαλάκι.»
«Το είδες τώρα;» ρωτάει.
«Ε;» λες, και κρατάς το στομάχι σου, που μόλις έχει υποδεχθεί το μπαλάκι. «Όχι, δεν το είδα.»

Ακολουθεί η διδασκαλία των χτυπημάτων και των ονομασιών τους: Ντάιβ είναι το χτύπημα που η κίνησή σου θυμίζει ακριβώς το τράβηγμα του χεριού σου όταν θες να μουντζώσεις απέναντι τον τύπο της ξανθιάς, ο οποίος σε δείχνει και γελάει. Ρεβέρ, πάλι, είναι ένα χτύπημα που μαθαίνουν στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες οι δάσκαλοι, και σημαίνει ανάποδο χαστούκι. Σμας, τέλος, είναι η ακριβής μετάφραση της ελληνικής λέξης κατακεφαλιά.

Όλα αυτά τα χτυπήματα συνδυάζονται και με την εξωφρενική απαίτηση του δασκάλου να κυνηγάς πάντα το μπαλάκι κινούμενος πλαγίως και με μικρά βήματα. Αυτό γίνεται ώστε στα σίγουρα να μπερδέψεις τα μπούτια σου και να βρεθείς ξαπλωμένος στο γήπεδο, προσπαθώντας να πετύχεις εκείνο το πολύ γρήγορο χτύπημα που λέγεται ντροπ-σοτ.

Και η ζωή συνεχίζεται, ώσπου να έρθει από τις διακοπές η ξαδέλφη σου με τον έτσι της. Ο έτσι της ενθουσιάζεται που παίζεις τένις -θέλει να παίξετε μια παρτίδα.
«Ξέρεις τένις;» ρωτάς.
«Παλιά έπαιζα λιγάκι.»
Όταν ακούς από κάποιον -που σε προκαλεί να τον αντιμετωπίσεις ότι «παλιά έπαιζε λιγάκι», σημαίνει ότι ο τύπος έχει φάει τουλάχιστον πέντε ζευγάρια παπούτσια στα εφτά χρόνια που σκίζεται.
«Δεν είμαι ακόμα έτοιμος», ισχυρίζεσαι.
«Έλα, μωρέ, λες και θα σου πάρω το πρωτάθλημα!» λέει ο έτσι.
«Σου χρειάζεται ένας κανονικός αγώνας», αποφαίνεται και ο
δάσκαλος.

Και να 'σαστε στο γήπεδο. Και να στον πάγκο η ξαδέλφη σου, και να κι ο δάσκαλος να δίνει οδηγίες, και να στο διπλανό κορτ η ξανθιά -αμάν, τι φοβερό σορτσάκι φοράει σήμερα! Πετάς όλα σου τα σερβίς στο φιλέ, ο αντίπαλος σε ξεθεώνει στο τρέξιμο, ο δάσκαλος σε διορθώνει αυστηρά, η ξαδέλφη ξελαρυγγιάζεται υπέρ του έτσι της κι η ξανθιά σταματάει το παιχνίδι της για να δει τι τρέχει. Χάνεις και τα δύο σετ με 6-0. Η ξαδέλφη φεύγει αγκαλιά με τον έτσι.

Μετά το ντους, την αράζεις στο μπαρ για μια μπίρα. Δεν έχεις ξελαχανιάσει κι ιδρώνεις ακόμα. Την ώρα που ανάβεις τσιγάρο, το μάτι σου πιάνει ένα εξωφρενικό σορτσάκι που πλησιάζει.
«Πόσον καιρό παίζεις;» ρωτάει η ξανθιά.
«Τρεις βδομάδες», απαντάς.
«Έχεις κάνει φοβερές προόδους. Να κάτσω;»
Και κάθεται. Και θυμάται ότι η τηλεόραση έχει Ρολάν Γκαρός.
Και θυμάσαι ότι είσαι εργένης και μόνος σου στο σπίτι.
«Πάμε να δούμε τον αγώνα παρέα;»
«Θαυμάσια ιδέα», το σορτσάκι σηκώνεται κι ένα χέρι με περικάρπιο σου προτείνει να το συνοδεύσεις.
Λοιπόν, σε τελευταία ανάλυση, το τένις είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση -δεν βρίσκετε;