Διακοσιες τοσες λεξεις απο τις δυο πρωτες σελιδες του Φράνκεστάιν

Ολη μέρα κάθομαι και κοιτάω τα ρολόγια να γυρνούν, τους δείκτες να κάνουν πιρουέτες, να προσγειώνονται και να βουλιάζουν στο πεζοδρόμιο, όπου στέκεσαι με μια μπίρα στο χέρι και μου λες κάτι ανησυχητικό για μια γάτα που τη συνέλαβαν με μια βόμβα οι μπάτσοι στη Χαβάη. Ας σιωπήσουμε για λίγο, σου λέω, κι ας κοιταξουμε τα αεροπλάνα που έχω πάντα πρόχειρα στην τσέπη, ειδικά για περιστάσεις σαν αυτήν, που απαιτούν μιαν αλήθεια που δεν ξέρω πώς να την εκφράσω, λες εντάξει και μένεις ξαπλωμένη στον καναπέ για κάναν χρόνο, σαν αφίσα ταινίας της δεκαετίας του ΄70 ή σαν φωτογραφία ουρανοξύστη σε γκλάμορους ενυδρείο, μιλώντας με έφηβους καρχαρίες στο τηλέφωνο να τους προειδοποιείς ότι είναι καλύτερα να φύγουν και να μη σκέφτονται οπισθοδρομικά και ότι είναι καλύτερα να θάβουν τα ναρκωτικά και τα κλάματα στην παραλία.

Κι ύστερα από μισό όνειρο συνέρχεσαι, όσο μελό κι αν ακούγεται, ξανάρχεσαι σαν τις χιονοστιβάδες που μας εγκλώβισαν κάποτε στο πλυντήριο αυτοκινήτων, να πίνουμε το ένα ποτέ μετά το άλλο, λέγοντας ότι ποτό δεν βρήκαμε στα μηχανήματα ούτε στα μαλλιά σου, και στεκόμαστε δίπλα στη θάλασσα βγάζοντας θαλάσσιους ήχους προς τον γαλάζιο ουρανό που μας έχει γαμήσει τον εγκέφαλο, διότι οι μαγνήτες τρελαίνουν τις μηχανές και μας δίνουν μια προαίσθηση του μέλλοντος, σαν τα καρτούν στην τηλεόραση και τις καλοκαιρινές σειρήνες. Δεν θέλω άλλο ηλεκτρισμό, ούτε και πάγο, ζορίζομαι για να μην κλάψω κι εσύ εντυπωσιάζεσαι απ' αυτό και δεν με ακούς, παρότι δεν έχω και τίποτε της προκοπής να πω.

Το τίμημα της προόδου

Οι φίλοι του έπιναν πολύ. Ήταν, υποτιθεται, ξυλουργοι, ανάθεμα ομως αν τους ειχε δει ποτέ να καρφώνουν έστω ένα καρφί. Είχαν όλοι τους μαλλιά σαν του Ρόμπερτ Πλαντ. Τον κερνούσαν μπίρες και τσιγάρα.

Ο Κάρλος έβαλε τα κλάματα με ένα περιστέρι στο δεξί του χέρι. Στ' αριστερό η σημαία της χώρας του, φτιαγμένη από κουρέλια.

Προσπάθησε να χαμογελάσει για τη φωτογραφία.

Έβαλε τα κλάματα ξανά.

"Κάθε κουβέντα αφορά τα φράγκα και κάθε πρωί παίρνω τους δρόμους, ότι τάχα πηγαίνω στη δουλειά, δυο μήνες που μ' εχουν απολύσει, δεν το 'χω πει πουθενά κι αυτό το αρχίδι με το μουστάκι κάθε μέρα με κλέβει τα ρέστα και θα γινόμουν σούπερσταρ, τουρνέ στην Ευρώπη, η πόλη μας έχει τόσο αλλάξει και κάθε αγώνας ποδοσφαίρου μού φαίνεται πια μονότονος".

Την επόμενη μέρα τον βάλανε στο ίδρυμα.

Λίγες μέρες μετά το έσκασε. Όχι μόνος.

Πάμε στις πυραμίδες, του είπε, απ' τη θέση του συνοδηγού.

Αυτός συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι.

Της ήταν δύσκολο να κάνει φίλους. Της ήταν δύσκολο να κοιμηθεί. Για τον ύπνο, είχε καβατζώσει κάτι χάπια. Μπίρες και τηλεπαιχνίδια. Τα βήματα του γείτονα όταν γύριζε από τη δουλειά. Δεν τον είχε δει ποτέ. Ενα βράδυ, μπουκάλι, ποτήρια και πάγος, τού χτύπησε την πόρτα - να πιούμε ένα γείτονα, να γνωριστούμε καλύτερα; Ποτήρι στο ποτήρι, τα καλύτερα τραγούδια του Σινάτρα, χορός, πήγε να της βάλει χέρι, πήγε να του το σπάσει. Εσπασε τα ποτήρια τελικά, έφυγε. Εκτοτε όποτε συναντιούνταν τυχαία στη γειτονιά, κοιτούσαν κι οι δυο από την άλλη.

Λίγους μήνες μετά τη βάλανε στο ίδρυμα.

Πολλούς μήνες μετά, το έσκασε.

Με τον Κάρλος.

Εχει κάτι διαβολικό η ασυμμετρία, δεν συμφωνείς; Και το παν είναι να μη γίνουμε κυνικοί σαν δικηγόροι ή ένα άδειο κουστούμι σε ακριβά εστιατόρια. Καλύτερα τρομαγμένοι ροκ σταρ με μια βούρτσα μαλλιών για μικρόφωνο, θα σου άρεζα περισσότερο μωρό μου χωρίς τα γυαλιά;

Τέτοια του έλεγε από τη θέση του συνοδηγού. Κι αυτός συμφωνούσε κουνώντας το κεφάλι.

Τρεις μέρες οδηγούσαν χωρίς προορισμό, με τους μονολόγους της και σιωπή γεμάτη εκνευρισμό. Φορούσε βέρα. Δεν είμαι παντρεμένη, του είπε. Εκλεψα το δαχτυλίδι του γιατρού που με μπούκωνε με φάρμακα μπας και βάλω τη ζωή μου σε τάξη.

Αφότου δραπέτευσαν, ένα σκίτσο της αστυνομίας αναρτήθηκε παντού. Καταζητούμενοι φτιαγμένοι σαν καρτούν.

Οι μέρες περνούσαν. Του έλεγε τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες. Οι λέξεις κάθε φορά σήμαιναν όλο και λιγότερα

Αυτός πια δεν άκουγε, αλλά κουνούσε το κεφάλι.

Διάλειμμα για διαφημίσεις με συσκευασίες προϊόντων πεταμένες στην παραλία. Κάθισαν λίγο και ύστερα για πάντα εκεί. Ένιωθαν ταιριαστοί με το τοπίο.  

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ολες οι λεξεις και εικονες κλεμμενες/παραλλαγμενες απο τον δισκο the price of progress των hold steady

234 λέξεις από το Κοιμήσου Τερατάκι*

Δεν ξέρω πού θα βρίσκομαι τη μέρα του θανάτου μου, κανείς άλλος δεν θα είναι εκεί, παρά μόνον εσύ, ο τελευταίος αποχαιρετισμός, κι οι αποχαιρετισμοί μας πάντα κρατάνε πολύ, θα έχω φτιαχτεί τόσο πολύ που θα βλέπω τις καλύτερές σου φίλες στην πισίνα, γυμνές, να μας προσκαλούν σε όργιο, κι εσύ θα μου λες κοιμόσουν για μέρες, αλήθεια, πώς το κάνεις αυτό, κι άραγε θα προλάβω να σου διηγηθώ τα περίεργα όνειρά μου για τα ακουμπισμένα τακούνια σου στον τοίχο και τους ανώνυμους ευνούχους να τραγουδούν τραγούδια του '80 κρεμασμένοι από τα δέντρα; Απέτυχα να με ερωτευτείς έστω για λίγο τότε που βουτούσες σε ποτάμια κάτω από αθώους ουρανούς, ίσως γιατί άνθρωποι σαν και σένα πατούν γερά στη γη, γεμίζουν και αδειάζουν τα ποτήρια τους και προσαρμόζουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους όσο εγώ σκέφτομαι μόνον πράγματα άχρηστα και ονειροπολώ με το κεφάλι χωμένο μέσα στα ηχεία που παίζουν πολύ δυνατά τραγούδια για μοναχικούς νεκρούς κομπάρσους της ιστορίας και κρύβω το χόρτο δίπλα στο κρεβάτι, το προτιμώ από το αλκοόλ που με κάνει λιγάκι επιθετικό, αλλά δεν βρίσκω αναπτήρα πουθενά και τα έχω πάρει στην κράνα, την ημέρα, λοιπόν, που θα πεθάνω, θα με κοιτάς όπως κοιτάς τα σκουλήκια του εργαστηρίου, ένα αντικείμενο προς έρευνα και μελέτη, άλλωστε δεν είμαστε και τόσο δεμένοι, είπες, κι εγώ διαβάζω ξανά και ξανά αυτές τις γραμμές στις 5 το πρωί, τρελαίνομαι πιστεύω, αλλά μπορεί και όχι τελικά. 

 

* όλες οι λέξεις κλεμμένες από το Σλιπ Γουέλ Μπιστ των Νάσιοναλ