Ο γιος μου πια δεν μου μιλάει
Γιατί μιλάει με σένα
Προτιμά, λέει, να συναναστρέφεται ίσκιους πεθαμένων
και όνειρα
Παρά βαθιά να μπήγει γενειάδες δηλητηριασμένες.
Ξέρει τον λυγμικό ήλιο
Και το γοργό σελάγισμα της θάλασσας
Πάνω σε νωθρό πινέλο.
Χτες υπέθεσε ότι αρχίζει ν’ ανθίζει.
Ο γιος μου πια δεν μου μιλάει
Γιατί μιλάει με σένα
Χτες τον σκότωσαν άνθρωποι με ξύλινα ντουφέκια
Αν και σαφώς θα προτιμούσε τα βαθιά γεράματα.
Δεν ήξερε ότι τα λιθόστρωτα είναι χαμού κελεύσματα
Κι ούτε ότι απαγορεύεται η κυκλοφορία των άστρων
Καθώς νυχτώνει σ’ έναν κόσμο προορισμένο να ξεχάσει.
Όταν τον άνοιξαν, υπέθεσα, ένα μαργαριτάρι έχασκε από τα σπλάχνα του.
9 σχόλια:
έλεος μωρέ Διάσελε, δεν έχω άλλα γόνατα γιά γονάτισμα.
δ
!!!!!!!!!!!!!!
ΦΟ-ΒΕ-ΡΟ!
:(
Νικολάκη έγραψες!
Μου'χες λείψει καρδιά μου...
Κι εμένα μου 'λειψε το κωλόπαιδο...
πωπωΠΩ!
"καθώς νυχτώνει σε ένα κόσμο προορισμένο να ξεχάσει απαγορεύεται η κυκλοφορία των άστρων."
κρύβουν υπερβολική δύναμη μέσα οι ήσυχοι στίχοι σου
Πάνω μου καλά είσαι ρε;
τα ταπεινά μου σέβη σε όλους σας.
και το ύστατο χαίρε στον Αλέξη.
Πανέμορφο!
Δημοσίευση σχολίου