Τότε που κόντευα να γίνω αιώνιος φοιτητής, είχα υιοθετήσει ένα μότο και το έλεγα σε οποιονδήποτε ενδιαφερόταν για την ακαδημαϊκή μου πρόοδο: Ναι, χρωστάω πολλά, αλλά δεν ανησυχώ, δεν ανησυχώ.
Ήμουν ο Πάνως και δεν ανησυχούσα καθόλου. Μέχρι που πήρα το πτυχίο.
Εκτοτε, κάθε μέρα ανησυχώ όλο και περισσότερο.
Όταν κάνεις οικογένεια και παιδιά να δεις ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ήδη κάνω τα πρώτα βήματα gia να δω περί τίνος πρόκειται, Espoir...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ έλεγα "Δε βαριέσαι και που θα το πάρω τι έγινε?" Ε το πήρα και μέχρι τώρα δεν έγινε και τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα τι λέτε Βααλ, έγινε και παράγινε στη δική μου περίπτωση... Αν και είναι ιστορία για ξεχωριστό ποστ, με έχουν ζαλίσει στην τωρινή δουλειά μου να με ρωτάνε αν είμαι φιλόλογος. Οταν του λέω ότι είμαι ιστορικός, απογοητεύονται. Από την άλλη ο ΑΣΕΠης δεν με βλέπει ως ιστορικό, αλλά ως φιλολογο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερισσότερα εν καιρώ ίσως επ' αυτού...
Γενικώς, κάλλιο να χρωστάς παρά να σου χρωστάνε. Άμα χρωστάς, σε παίρνουν τηλέφωνο, ανησυχούν για την υγεία σου, νοιάζουνται εάν και πότε θα τους πλερώσεις. Άμα σου χρωστάνε, εξαφανίζουντε...
ΑπάντησηΔιαγραφή